Warmdraaien – Klantvriendelijkheid met een ‘K’
Ongeveer een jaar geleden kocht ik privé een andere motor. Een occasion. Wekenlang occasionsites afspeuren, kijken en vergelijken. Rondneuzen bij motorzaken en uiteindelijk je slag slaan. Leuk spelletje. Uiteindelijk ben je een smak geld armer, maar zo blij als een kind in de snoepwinkel. Hoe anders gaat dat proces als ik op zoek moet naar vervoer op vier wielen.
Helemaal als dat noodgedwongen veel eerder moet dan eigenlijk gepland. Een schadegevalletje van Hidding junior was daar debet aan. Niks ernstigs gelukkig en tot zijn grote opluchting niet zijn fout, maar het resultaat van de blikken kus was een auto met het predicaat ‘economisch total loss’. Op zoek dus naar wat anders, en ook nog onder tijdsdruk, want de zomervakantie mét auto staat ook voor de deur. En van onder druk op zoek moeten naar een nieuwe auto krijg ik dezelfde zenuwtrekjes als die garnalenpelster uit de vroegere reclame voor de Gouden Gids (wie kent ‘m nog…?). Trillende oogspiertjes waarvan je niet wist dat je ze had en onverklaarbare zenuwtrekken rond de mondhoeken. Afijn, na een paar weken vreugdeloos zoeken op de bekende autoplatforms begon het me aardig te duizelen. Opties, nog meer opties. Hybride, benzine of toch nog een keer dieselen?
Pfff, uiteindelijk de knoop doorgehakt en een afspraak gemaakt bij een grote occasionzaak in het midden van het land. Even proefrijden, check van de auto en er bij een goed gevoel een klap op geven. Dacht ik…maar dat bleek helaas een koude douche. Na een wat kille ontvangst werd de auto in kwestie, een hybride, voorgereden, en daarmee hield het eigenlijk wel op qua service en klantgerichtheid. Exact 0,0 uitleg over hoe en wat, een plichtmatig ‘Veel plezier, en tot straks’, daar bleef het bij. Dan sta je als verkoper alvast met 1-0 achter. En die achterstand werd na terugkomst alleen maar groter. Wat opvallende gebruikssporen leken me een mooie gelegenheid om de prijsonderhandelingen te starten, ook al omdat ik geen inruiler had, maar van enige onderhandelingsruimte bleek totaal geen sprake. Het werd nog net niet weggelachen. Er werd wat gegoocheld met afleveringspakketten en onder de streep moest er dan nog extra geld bij, zo luidde de tamelijk ontnuchterende conclusie. Maar de klap op de vuurpijl betrof een afgeknapt glaasje van het knipperlicht in een van de spiegels. Dat wilde ik dan wel graag vervangen zien, zeker gezien het bedrag dat ik voor deze auto zou moeten neertellen. Nou, er moest eerst eens bekeken worden of ze dat in de werkplaats wel noodzakelijk achtten. Een reepje kunststof van een paar euro…. Nog een garnalenpelster-momentje. Alsof ik een broodje kroket achter het luikje van de automatiek aan het trekken was en niet moest zeuren over het ontbreken van de mosterd. Einde oefening daar dus.
Wat dit met motorfietsen te maken heeft? Ogenschijnlijk misschien niets, maar veel motorfabrikanten en ook motorzaken spiegelen zich heimelijk graag aan die ‘grote, glimmende’ autowereld. Daar is op zich natuurlijk niets mis mee, maar na deze recente auto-ervaring hoop ik dat de motorwereld nog heel lang gevrijwaard blijft van dit soort megalomane zaken waar service en klantvriendelijkheid iets is van horen zeggen. Ongetwijfeld zijn er ook motorzaken te vinden waar ze bovenstaande een vrij normale gang van zaken vinden, maar in het overgrote merendeel van de zaken wordt door klant en verkoper doorgaans een geweldige hobby gedeeld en is er tijd voor wat slap geouwehoer en een bak koffie. Klantvriendelijkheid met een ‘K’ dus. Wat dat betreft zouden veel autobedrijven zich aan de motorbranche kunnen spiegelen. Hoe nu verder? Eerst in Assen maar eens energie getankt met de fantastische prestatie van Collin Veijer tijdens de 93e Dutch TT. Maandag weer een nieuwe ronde met nieuwe kansen!
Jeroen Hidding – hoofdredacteur MotoPlus
