Herlings, Marquez én Verstappen zijn mensen naar mijn hart
Een flinke offroad-worsteling met een KTM 1090 Adventure R tijdens de tweede KTM Adventure Rally op Sardinië – daarover meer in een van de komende nummers van MotoPlus – bezorgde me een pijnlijke rug. Zo pijnlijk dat ik momenteel bij de fysiotherapeut loop, die mijn rug nu al een paar weken weer in vorm probeert te kneden en opleukt met felgekleurde kinesio tape.
En vanwege die rug moest ik dit jaar zelfs de TT aan mij voorbij laten gaan; het leek me niet verstandig het genezingsproces te verstoren met een dag rond te hangen op het circuit. Hoe graag ik die wereldrace in de MotoGP ook met eigen ogen had willen zien…
Heroïek 1!
Maar aan huis en buis gekluisterd werd 1 juli toch een sportdag om nooit te vergeten. Dat begon al om 8.00 uur, toen in Indonesië het starthek viel voor de motorcross-GP. Onze topcrosser Jeffrey Herlings maakte daar 17 dagen na een sleutelbeenbreuk zijn rentree. Herlings is dit jaar niet te houden in de MXGP (zeg maar de MotoGP in het zand) en zet werkelijk iedereen te kijk, inclusief de negenvoudige Italiaanse wereldkampioen Toni Cairoli. Totdat hij tijdens een training in het Brabantse Berghem bij een onschuldige val een sleutelbeenbreuk opliep.
Daardoor moest hij een GP missen en kon Cairoli in de tussenstand weer gevaarlijk dichtbij komen. In Indonesië was Herlings dus weer terug, maar hij temperde alle verwachtingen: “Waarschijnlijk raak ik hier de leiding in het tussenklassement kwijt, maar het seizoen is nog lang…” Dat gebeurde echter niet, want de crosser uit Oploo reed een zenuw slopende wereld wedstrijd en won de GP in de laatste ronde. Heroïek 1!
Na deze cross kon ik naadloos doorschakelen naar de Dutch TT, om na de mooie opwarmers in de Moto3 en Moto2 werkelijk op het puntje van mijn stoel de MotoGP te volgen. Wat een race! En wat een sfeer langs de baan! Ik zag het tv-verslag maar even als ‘the next best thing’, waarbij het gemis van het echte race geluid en de sfeer op de taluds en tribunes nog enigszins werd gecompenseerd door goede tv-beelden met mooie herhalingen van de talloze sublieme race-acties.
Heroïek 2!
Ook de rijders waren er na afloop vol van: een MotoGP-race op het scherp van de snede, met een langgerekt lint van 7 à 8 coureurs die elkaar geen meter ruimte gaven. Publiekslieveling Rossi reed weliswaar even op kop, maar kon op het moment suprême geen stempel op de race drukken, waar Marc Marquez dat wel kon. Terecht in mijn ogen, want hij is volgens mij momenteel echt de beste MotoGP-rijder, die dingen doet met een racemotor die niemand anders kan. Heroïek 2!
Heroïek 3!
En nog natrillend van die Asser MotoGP-race was het tijd om door te schakelen naar de Formule 1 in Oostenrijk, waar de prestaties van Max Verstappen de vaak saaie F1-race ditmaal een prachtige oranje kleur gaven.
Ook hier was het billen knijpen tot aan de finish, want meesterlijk stuurwerk en slimme teamtactiek hadden hem weliswaar aan de leiding gebracht, maar met twee hijgende Ferrari’s in de nek, versleten banden en een uitgevallen teamgenoot was het wederom duidelijk: ‘to finish first, first you have to finish’. En er barstte een waar oranje feest los in Oostenrijk; Max verwende de 17.000 aanwezige landgenoten én Red Bull-eigenaar Dietrich Mateschitz op een ongelooflijke manier. Heroïek 3!
Dankzij Herlings, Marquez en Verstappen werd het dus ook thuis op de bank een schitterende sportzondag, waarbij ik ook veel overeenkomsten zie tussen deze drie – niet geheel toevallig – door Red Bull gesponsorde coureurs.
Buitenaards
Alle drie zijn ze buitenaards qua talent. Alle drie zijn ze ongelooflijk gedreven. En alle drie zijn ze controversieel. Bovendien lijken ze alle drie af en toe schijt aan de hele wereld te hebben. Misschien is dat egoïsme ook wel wat hen zo absurd goed maakt en boven de rest uit tilt. Kritiek blijft niet aan hen kleven en alles moet wijken voor dat ene doel: de allerbeste willen zijn. Rijstijl aanpassen? Voorzichtiger trainen? Meer ontzag voor collega-rijders?
Forget it! Altijd met 200% inzet rijden en nietsontziend een wedstrijd kunnen beslissen met een geniale actie; dat maakt hen alle drie zo bijzonder. Daarom zijn Herlings, Marquez én Verstappen mensen naar mijn hart…
– Eric Bulsink,
Hoofdredacteur MotoPlus
