‘Blij dat ik op de bank zat om het Turkse megatalent te zien racen’
Zondag 18 november was een van die prachtige zondagen die de herfst van 2018 tot de zonnigste ooit hebben gemaakt. Normaal gesproken dus niet een dag waarop ik als de legendarische Al Bundy in ‘Married with Children’ onderuit gezakt op de bank zou gaan zitten om eens lekker te kijken naar een aantal GP-races op Valencia in kampioenschappen die toch al beslist waren.
Maar de wonderen waren blijkbaar de wereld nog niet uit, want daar zat ik – en gelukkig maar. Een spectaculair MotoGP-slotstuk met veel crashes, een winnende Andrea Dovizioso en de eerste MotoGP-podiumplek van KTM. De Oostenrijkers waren toch al op dreef, want in de Moto2-race pakte Miguel Oliveira de laatste zege uit het Honda CBR-tijdperk – volgend seizoen wordt er immers met Triumph-blokken gereden – en bezorgde KTM en passant de constructeurstitel. Dat Iker Lecuona zijn KTM ook nog eens op plek twee parkeerde, was een mooie bonus.
Öncü
Maar voor mij persoonlijk, en zeker weten stiekem ook voor KTM, was het hoogtepunt van de racedag toch die geweldige overwinning van het Turkse megatalent Can Öncü in de Moto3. Öncü was dit jaar oppermachtig in de Red Bull Rookies Cup en kreeg bij wijze van smakelijk toetje een wildcard voor de seizoensafsluiter in Valencia in het zadel van een KTM van zijn nieuwe team, Red Bull KTM Ajo.
Om hem überhaupt te kunnen laten starten, moest nog wel even het GP-reglement worden aangepast, want met zijn 15 jaar en 115 dagen (op de racedag) was hij feitelijk nog te jong om hem überhaupt te laten starten. In de grotendeels in de stromende regen verreden trainingen gaf de jonge Turk meteen al een ijzersterk visitekaartje af met een vierde startplek en ook na de start van de race meldde Öncü zich direct aan het front. Goed, hij had de mazzel dat koploper Tony Arbolino halverwege de race iets te overmoedig werd en onderuit schoof, maar mazzel is in de racerij soms onontbeerlijk.
Daarnaast moest het mannetje er in de resterende twaalf ronden nog wel even voor zorgen dat hij op het natte en listige Valencia in het zadel bleef zitten. ‘Fingers crossed’ dus, en dat deed ook de pitbemanning van zijn team, die meermaals druk gebarend aangaf dat Öncü toch vooral het hoofd koel moest houden. Dat deed de protegé van Kenan Sofuoglu, de eerste succesvolle Turkse coureur op het wereldtoneel, waarmee Öncü niet alleen zijn allereerste Moto3-race winnend afsloot, maar zichzelf ook meteen de geschiedenisboeken in reed als jongste GP-winnaar ooit. Een lekkere binnenkomer dus en achteraf bleek het ook nog eens een heerlijk onbevangen ventje te zijn.
Dorna-keurslijf
Een verademing vergeleken met veel van zijn collega’s, die in een plichtmatig praatje het team en de sponsors bedanken en er vooral voor zorgen dat het logo van hun energiedranksponsor op de bidon goed zichtbaar is voor de kijkers thuis. Nu zal Öncü in het verdere verloop van zijn carrière ongetwijfeld meer en meer in het Dorna-keurslijf worden gedwongen, maar het is te hopen dat de jonge Turk met zijn lange haar iets van zijn authenticiteit weet te behouden, al was het maar omdat het GP-wereldje wel wat meer van deze kleurrijke karakters kan gebruiken. ‘The Doctor’ zal er toch een keer mee gaan stoppen, nietwaar?
Nu zijn die voetstappen nog een paar maatjes te groot voor Öncü om te vullen, maar mits er geen beren op de weg opduiken, heeft dit talent volgens mij alles in huis voor een glansrijke GP-carrière met dat zo speciale beetje extra dat ook een Valentino Rossi heeft. En dan te bedenken dat Öncü ook nog een minstens zo getalenteerde tweelingbroer heeft, Deniz, die achter hem tweede werd in de Red Bull Rookies Cup…
– Jeroen Hidding
Adjunct-hoofdredacteur MotoPlus
