Motorkaravaan door moeras
Al een paar dagen is de MotorKaravaan onderweg in het gebied dat tot voor kort onbegaanbaar was. De spanning die dat opleverde werd even gesust toen ze een groep Koreanen op Harleys tegenkwamen, die meldden vooral "veel boom-boom" gedaan te hebben (gevallen te zijn). Van het natte zompige land waarin wij eerder in 2001 regelmatig bijna vast kwamen te zitten, is op de nieuwe weg die vooral stoffig is, niet veel te zien en, alhoewel na 10 tijdzones gepasseerd te zijn en het gevoel van de inmensheid van dit land in de botten voelbaar is, lijkt de wereld toch zeer klein. Zo heeft Rob vrijwel overal bereik met zijn mobieltje en komt hij zomaar de ene na de andere bekende tegen.
Net voordat ik naar bed ga, zo tegen middernacht, kan ik Rob nog net een SMS’je sturen om hem een prettige dag te wensen. Terwijl ik slaap is hij onderweg. Vanacht om 3.30 uur piept een SMS’je me wakker. Normaalgesproken zou ik er geen aandacht aan besteden of er zelfs doorheen slapen, maar nu spring ik mijn bed uit om te kijken wat er is.
Piet, die ondertussen met een hernia rondloopt (de pijn in zijn been is Ischias), heeft een lekke band. Rob moest dus even zijn verhaal kwijt. "Ik bel je nog," sms’t Rob. Ik kon niet meer slapen. Te hoog adrenalinegehalte. Gewoon omdat ze net daar rijden waar ik nog niet gereden heb, denk ik, maar dat is nog niet alles, hoor ik als ik Rob later aan de telefoon heb.
"Hee Daf, toen we die band aan het plakken waren stopte er een man in een auto om een praatje te maken. Vertelt hij dat hij eerder twee motorrijders heeft gezien met precies van die oranje helmen. Zegt hij: Die twee waren in 2004 in de winter op weg naar Jakoetsk en het Baikalmeer en hebben toen bij mij overnacht. Ik denk nog regelmatig aan ze. Ze kwamen ook uit Nederland, kennen jullie ze misschien? Nou, je begrijpt wel dat we een tijd hebben staan te praten. Het is die man die in Chinees houtsnijwerk handelt, weet je nog?" Rob glundert helemaal, zo’n 13.000 km verderop aan de andere kant van de ‘lijn’. "Je krijgt de hartelijke groeten van hem. En je weet ook dat ik in Chernochevsk bij de brandweer langsgeweest ben, waarbij we toen in de verwarmde garage aan het zijspan gewerkt hebben (terwijl het buiten 38 graden vroor). Van hen krijg je ook de hartelijke groeten."
Op dit soort hernieuwde ontmoetingen kun je als reiziger jaren teren, maar behalve waardevol is het ook vaak spannend en brengt de reis je dichter bij de essentie van het leven, vooral op momenten zoals die waarop Marlies het rubber niet meer beneden houdt en haar motor in het stof hapt. Zelf heeft ze gelukkig alleen een deukje in haar zelfvertrouwen, maar haar kofferrek is verleden tijd. Helemaal niet leuk natuurlijk, maar je maakt daarna weer van alles mee, komt op sloperijen, bij lassers, mensen die graag tijd voor je vrij maken en nu heeft ze dus weer een nieuw kofferrek van Ruski-makelij en dat is niet alleen handig, het is ook een mooi souvenir.
Wil je graag het complete reisverslag lezen, klik dan hier
