Gratis lezen: Lezerstest Kawasaki Z H2 SE
Afgelopen jaar lanceerde Kawasaki met de Z H2 een naakte variant van haar H2 met supercharger. Een bijzonder aanstekelijke 200 pk vermogen verpakt in een bruut ogend naked-jasje. Dit jaar is de daar SE-uitvoering met elektronische Skyhook-vering bijgekomen. Acht MotoPlus-lezers mochten samen met ons een dagje stoeien met deze groene krachtpatser.
Bart Sassen
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 54 jaar
Beroep: installatiebeheerder WTB bij Tata Steel IJmuiden
Rijbewijs sinds: 1985
Eigen motor: Yamaha MT-10 en BMW F800S
Beoordeling: 4,5 ster
“Vroeger heb ik een GPZ750 Turbo gehad en daarom was ik zeer nieuwsgierig hoe de supercharger op de Z H2 SE zou zijn. Hoe zou de 200 PK en 137 Nm zich gedragen? Vanaf de eerste meters geeft de motor een heel vertrouwd gevoel met een fantastische souplesse. Bij lage toeren verrast de motor eigenlijk nooit en kan iedereen hier soepeltjes mee rijden. Het is goed mogelijk om de motor af te knijpen tot 2.000 tpm in de derde/vierde versnelling om vervolgens heel netjes op te pakken. Boven 6.000 à 7.000 tpm komt het blok echt super tot leven en dan merk je het koppel en de pk’s echt wel. Dan moet je van goede huize komen om hier goed en verstandig mee om te gaan. De quickshifter/autoblipper werkt al zeer soepel vanaf lage toeren en het komt er bijna op neer dat je de koppeling alleen nog nodig hebt bij stoppen en wegrijden. Ik heb voornamelijk in de Sport-modus gereden, wat mij zeer goed past. In de Rain-modus wordt het vermogen echt heel flink teruggeschroefd. Het TFT-scherm ziet er netjes uit, waarbij je kunt kiezen wat je wilt zien, zoals de throttle, brake, hellingshoek enzovoort. Het instellen en veranderen van de mogelijkheden qua vering, tractiecontrole vraagt wel enige gewenning. De Skyhook elektronische vering doet zijn werk opvallend goed en past zich snel aan. De motor geeft een heel vertrouwd gevoel als je in een hobbelige bocht flink accelereert. Moet je daarna hard remmen, dan geven de Brembo’s met de radiale rempomp een goed gevoel en een mooi te doseren remkracht zonder veel inspanning. De werking en de bediening van de cruise control vind ik wat minder. Je moet toch met je hand iets van de handgreep af om de kleine knopjes te bedienen. Met mijn 1,75 meter zit ik goed en kan ik goed met mijn voeten bij de grond. Echter kreeg ik na twee uur rijden wel wat last van de binnenkant van mijn knieën, die precies tegen de ronde framebuis aan kwamen. Net even een te grote puntbelasting voor mij. Ondanks het gewicht van 240 kg vind ik de motor heel makkelijk te rijden en te manoeuvreren. Al met al een fantastische motor met een heerlijk karakter met voldoende mogelijkheden naar de hedendaagse maatstaven.”
Eric Waanders
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 26 jaar
Beroep: verkoopadviseur sierbestrating
Rijbewijs sinds: 2019
Eigen motor: Kawasaki Versys 1000
Beoordeling: 4,5 ster
“Vanaf het moment dat je gaat rijden, voelt alles gelijk goed, degelijk en vertrouwd aan. De motor geeft je veel vertrouwen en laat zich dan ook makkelijk door de bochten ‘gooien’, ondanks de toch forse 240 kg gewicht. Alleen bij snelle bochtcombinaties links/rechts merk je bij het omgooien de kilo’s een beetje. De gemonteerde Pirelli Diablo Rosso-banden plakken als stroop aan de weg en kunnen het vermogen goed aan. Aan stoppend vermogen komt deze jongen ook niks te kort door zijn Brembo-remmen. Deze zijn uitstekend te doseren en kunnen je serieus snel laten stoppen.De zithouding is verassend ontspannen, maar sportief. Je zit lekker rechtop, en het is daarom ook zeker een goede fiets om lange tochten mee te gaan rijden. Maar ook het serieuzere gooi-en-smijt-werk gaat hij niet uit de weg. Als je stevig doortrekt en opschakelt tussen de 4.000 en 5.000 toeren, klinkt er zowaar een knal(letje) uit de Akrapovic-demper. Doe je dit niet en je trekt hem nog even verder door, dan begint er vanaf 6.000 toeren een zangkoor mee te fluiten genaamd de supercharger. Zeer vermakelijk en zeer verslavend. Dit betekent helaas wel dat je dan ook al gelijk boven de maximaal toegestane snelheid aan het rijden bent, maar dat terzijde. Wat er vanaf 6.000 toeren gebeurt is haast onwerkelijk. Alle sluizen in het blok worden open gezet en je gaat als een raket. Wat loopt dat ding hard! Over een raket gesproken, de Akrapovic-uitlaat heeft zo’n beetje de afmetingen van een raketwerper. Dat is voor mij persoonlijk wel een minpunt en ik zou deze dan ook vervangen voor een kleiner exemplaar. Het geluid is leuk, maar het leukste geluid komt uit de supercharger. De quickshifter werkt ook erg soepel en is zowel bij rustig als stevig rijden prima te gebruiken. Zelf dacht ik hem naar beneden niet veel te gaan gebruiken, maar het verbaast me hoe soepel het werkt en ik heb er veelvuldig gebruik van gemaakt. De elektronische vering op deze SE vind ik persoonlijk niet heel erg bijzonder. Ik heb nog een tijdje in de Rain-modus gereden, omdat alleen in die modus het Skyhook-algoritme functioneert, maar om nu te zeggen dat het allemaal merkbaar beter veert, kan ik niet zeggen. Wel kun je daarentegen goed merken dat de motor afgeknepen wordt naar (maar) 140 pk, en dat is bij slecht weer geen verkeerde keuze. Tot slot nog even kort iets over het mooie TFT-dashboard. Deze is erg duidelijk af te lezen, zelfs als de zon er in schijnt, en heeft een mooi formaat. Ook is het leuk om te zien hoe schuin je maximaal bent geweest in een bocht. Kortom een super goede motor, die op meerdere punten hoge ogen gooit!”
Jeroen Zwiep
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 34 jaar
Beroep: verpleegkundige/locatiecoördinator
Rijbewijs sinds: 2006
Eigen motor: Honda CB1300
Beoordeling: 4,5 ster
“Toen ik opstapte viel me meteen op dat de motor verassend hoog en comfortabel zit. Ik ben 1,87 meter en kan mijn voeten net goed plat neerzetten op de grond. Je zit lekker actief, maar niet te hoekig. Door wat spelen met de instellingen raak je snel vertrouwd met alle elektronische mogelijkheden. Met een korte druk op de knop kun je snel van mapping veranderen. Zelf ben ik van start gegaan in de mapping Road. Na een druk op de startknop komen de 200 paarden tot leven. Ze laten zich makkelijk doseren met je rechterhand. Het eerste stukje rijden voelt wat onwennig, maar na een poosje rijden begint het vertrouwen in de machine meer en meer te komen. Het dashboard is mooi overzichtelijk en volledig naar wens in te stellen. Alle informatie die je nodig hebt is in een oogopslag afleesbaar. Na een tijdje te hebben gereden, laat ik me meer en meer verleiden meer gas te geven. Wat een kracht heeft deze machine, er lijkt geen einde aan te komen. De Z H2 SE laat zich makkelijk van de ene in de ander bocht gooien en mijn glimlach word alsmaar groter. De motor laat een mooi speelse tsjilp horen en de versnellingsindicator begint te knipperen wanneer je hoog in toeren komt. Halverwege en een korte break later voel ik me vertrouwd genoeg om over te gaan tot de Sport-stand. Wanneer je flink gas geeft en de motor lekker begint te tsjilpen, wordt het stuur af en toe wel wat lichter, maar ik heb niet het gevoel gehad dat ik een wheelie trok, dit is natuurlijk ook te danken aan de wheelie control. De Rain-modus setting hadden we gezien het weer niet nodig. Het was een zonnig dag, 27 graden, maar ik heb hem toch geprobeerd. De motor blijft verassend wendbaar en je merkt duidelijk dat je niet met vol vermogen rijd. Maar er is nog steeds power genoeg. De Kawaski is ook uitgerust met een quikshifter, die uitstekend zijn werk doet, al moest ik eerst wel wennen. Hij laat zich makkelijk op en terug schakelen, zonder dat de motor bokkig word. De vering is goed. Hij pas zich automatisch aan de omstandigheden en aan je rijgedrag aan. We hebben deze uitvoerig getest tijdens de rondrit. Klinkerwegen of het opvangen van een klap van bijvoorbeeld een gat in het asfalt gaat makkelijk. Na het te fanatiek nemen van een drempel deint de motor niet na. Wat ik zelf een mooi detail vind, is het achterlicht. Het felrode achterlicht licht op in de letter Z. Deze letter zullen je medeweggebruikers in ieder geval veel zien.”
Nisse Blankendaal
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 37 jaar
Beroep: DevOPS Engineer
Rijbewijs sinds: 2013
Eigen motor: Ducati Monster 1200S
Beoordeling: 5 sterren
“Een snelle blik op de Z H2 SE is genoeg om te zien dat je met een serieuze motor te maken hebt. De strakke, snelle lijnen en de extra nadruk op het aanwezig zijn van de supercharger zorgen ervoor dat je meteen wilt opstappen en wegrijden om te beleven wat deze machine in huis heeft. Na de kennismaking is het dan zo ver, tijd om te rijden. Vol verwachting en met een stukje gezonde spanning neem ik plaats op een van de motoren. Even snel de spiegels, met goed zicht, afstellen en daar gaan we. De motor voelt meteen goed. Fijne zithouding met mijn 1,83 meter en lichtvoetig voor een wat zwaardere motor. De display is heel goed af te lezen en heeft wat leuke snufjes, zoals een hellingshoekmeter aan boord. Veranderen van de rijmodi is een beetje zoeken, maar is uiteindelijk ook gelukt. De motor voelt heel soepel en makkelijk doseerbaar, of je nu 70 in de zesde versnelling rijdt of in de eerste versnelling over een klinkerstraatje, geen gebok en altijd genoeg vermogen om te versnellen. Maar wat verwacht je dan ook met 200 pk op 240 kilo? Accelereren is wat deze motor wil, powerwheelies in de eerste, tweede en derde versnelling maak je met twee vingers in de neus. Maar opmerkelijk genoeg geeft de motor extreem veel vertrouwen, ik heb geen enkel moment het idee gehad dat ik de 200 paarden niet onder controle had. De quickshifter werkt fijn, maar terugschakelen voelt voor mij wat onwennig, dit doe ik toch liever met de koppeling en een dot tussengas. De quickshifter gebruiken bij opschakelen bij flink doortrekken is echter subliem. Enige nadeel daarvan is dat je het geweldige en onmiskenbare ‘tsjilpen’ van de Z H2 minder goed hoort. Het eerste deel van de rit rijd ik in de Road-modus, het tweede deel in de Sport-modus. Het verschil in gasrespons vind ik niet heel opvallend. Het blijft heel goed doseerbaar. De vering is wel een stuk sportiever en stijver, maar zeker niet oncomfortabel. De vering draagt heel veel bij in het vertrouwen dat ik in en met de motor heb. De motor ligt als een huis op de weg, ook bij stevig remmen. Van hobbels en/of kuilen in een bocht heb je ook nagenoeg geen last, waardoor je heerlijk door de bocht heen kan kijken zonder je druk te maken over de kwaliteit van het wegdek. Enig ‘nadeel’ van al dit vertrouwen is dat ik in een snelle bocht naar rechts de 45 graden hellingshoek passeer en het rechter stepje aan de grond zet. Dat was even schrikken, maar uiteraard hield de Z H2 stak zijn koers aan. Al met al een geweldige motor en ervaring! Wat een power heeft deze fiets, en ondanks dat is hij heel makkelijk te rijden. Zo makkelijk dat ik denk dat je er zelfs als beginnend bestuurder prima mee uit de voeten zou kunnen.”
Robert Verhoeven
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 52 jaar
Beroep: zelfstandig ondernemer
Rijbewijs sinds: 1992
Eigen motor: MV Agusta Brutale 910 F4
Beoordeling: 4 sterren
“Nunc aut nunquam ofwel nu of nooit. Deze gedachte kwam bij me op toen ik in MotoPlus de oproep zag voor de lezerstest met de Kawasaki Z H2 SE. Nadat ik bericht ontving dat ik geselecteerd was, werd dit een feit. Ik mocht gaan rijden op een naked met 200 pk en een berg elektronica. Toen ik begin jaren negentig begon met motorrijden bracht bijna elk merk iedere twee jaar nog een nieuwe supersport uit, met telkens wat verbeterde onderdelen en minder kilo’s . Totdat de nakeds hun intrede deden. Na onder andere een GPX600R, FZR1000, vier Fireblade’s, een CBR600RR en een ZX-6R gereden te hebben, werd het tijd voor wat anders. Dat werd een MV Agusta Brutale, nog steeds zonder elektronische snufjes. En dat is op deze Kawasaki voldoende aanwezig is: de vering, het vermogen en de afgifte er van, tractiecontrole, wheelie controle. Alles is goed af te lezen in het zeer duidelijke display. De bediening er van vergt wat oefening, iets wat je beter niet rijdend kunt doen. Je hebt je ogen nodig op de weg, omdat deze Z H2 SE als een raket van zijn plaats schiet. Wat een berg vermogen zit er in, in elke versnelling komt het eruit. Het is overigens zeer goed te doseren, zelfs als je in de bocht wat gas bij geeft om uit te accelereren. Ook krappe bochten en rotondes zijn ondanks zijn gewicht prima te doen. Wil je kilometer vreten, dan is dat ook geen enkel probleem, de zithouding is goed. Een beetje jammer is dat de voetsteunen niet in hoogte verstelbaar zijn. Waar ik zelf erg van gecharmeerd ben, is de quickshifter. Gas openen en doorschakelen, en dan zowel op als terug. Conclusie, een supermotor, maar van mij mag het alleemaal wel net even compacter zijn. Voorlopig rijd ik nog gewoon ‘old skool’ door.”
Ton Krijger
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 41 jaar
Beroep: hoofd technische dienst
Rijbewijs sinds: 2008
Eigen motor: Aprilia Tuono 1000R
Beoordeling: 4 sterren
“De eerste kennismaking met de Kawasaki is de looks. Het (metallic-) glimmertje in de kenmerkende groene kleur in de zon is schitterend. Daarnaast valt in het vooraanzicht de fikse breedte van de motor en in het zijaanzicht de diepe insnede van het zitgedeelte op. Je hebt het gevoel dat je meer in de motor zit als op de motor. Bij het wegrijden merk je dat de Z H2 SE meer dan voldoende koppel heeft in de lagere toeren. Tot ongeveer 6.000 tpm trekt de motor al indrukwekkend weg, als een flinke naked twin. Tja, en dan heb je in de review in MotoPlus 7 van dit jaar gelezen dat boven de 6.000 tpm de boel pas echt los gaat…! Al snel volgt de praktijktest. Die wordt gewaardeerd wordt met 5 van 5 sterren! Superlatieven als ‘insane’, ‘warpspeed’ en ‘holy s#@*’ zijn hier op zijn plaats. Niet normaal zo hard als dat gaat. Daarnaast wordt dit idioot achterlijke versnellen beloond met het briesen en tjirpen van de supercharger (noem het geen turbo werd me gezegd)! Zodoende katapulteer je jezelf elke keer weer opnieuw weg, dit geluid voelt als een beloning. De wastegate waarover in de test wordt gesproken heb ik niet gehoord, waarschijnlijk omdat ik voldoende onder de indruk maar nog niet maximaal voluit was. Echt, de ABS en andere toeters en bellen zijn noodzaak én geven je het gevoel dat je alle krachten nog redelijk meester kunt blijven. Na een korte stop ben ik mij meer gaan focussen op het rustiger rijden, puur om te kijken of er ook normaal gereden kan worden op de Kawasaki. De quickshifter werkt naadloos wanneer je constant gas houdt bij het opschakelen, terugschakelen met de quick shifter voor bijvoorbeeld een rotonde gaf een mooi huilgeluid uit de Akrapovic-uitlaat. Qua zitcomfort is er niets te klagen, het hele rondje Achterhoek heb ik zonder enig zeer kunnen doen. Mooi TFT-scherm ook, met veel data overzichtelijk geprojecteerd. Minpuntje ten koste van één ster: rechtlijnig versnellen met de Kawa is niet te vergelijken met andere motoren, maar ik vind de machine niet uitblinken in wendbaarheid. Misschien ben ik verwend met mijn huidige, vijftien jaar oude bochtenvreter. Laatste zeurpuntje: de aanschafprijs. Maar jongens, dan heb je ook wel wat!”
Erik Haagsma
Foto: Guus van Goethem
Leeftijd: 36 jaar
Beroep: mechanical/piping engineer
Rijbewijs sinds: 2008
Eigen motor: Triumph Tiger 1050
Beoordeling: 5 sterren
“Daar sta je dan ‘s ochtends vroeg te trappelen om te mogen gaan rijden op de sterkste motor tot dan toe in je leven. Gaat hij het waar maken? Elke motor is toch snel? Dan zal dit toch niet heel veel anders zijn? Nou reken maar van yes! Wat is dit toch een beest. De acceleratie van een cheetah en de kracht van een leeuw. Mocht je ook nog willen stoppen, ik zou eigenlijk niet weten waarom maar goed, dan gooi je toch het spreekwoordelijke anker uit. Zo snel als je op de zwaar illegale snelheden zit, zo hard kun je ook stoppen. En dat allemaal dankzij een heerlijk te doseren en fijne radiale rempomp en -klauwen van Brembo. De gasreactie is trouwens ook heel beschaafd en helemaal niet zenuwachtig. Van rustig tokkelen door een dorpje tot fijn doorrijden op provinciale wegen. Deze Kawasaki kan het allemaal. De bediening van de koppeling gaat als een veertje zo licht. Ja, er is een quickshifter aanwezig en die heb je ook zeker nodig als je vol gas er vandoor schiet. Dan is het echt heerlijk, maar de koppeling is toch wel erg fijn bij de wat lagere snelheden. Gaat toch een stuk soepeler op die manier. Ik kon zelf nog niet echt wennen aan de quickshifter, maar verwacht dat ‘oefening baart kunst’ hier van toepassing zal zijn. Voor mij persoonlijk is het veranderen van de mapping van de motor best wel een crime. Eerst gas dicht, dan toch wel enkele tellen een knop indrukken en hopen dat het lukt. Al die tijd ben je eigenlijk niet echt bezig met de weg. En dat het ook anders kan, heb ik ervaren met een Triumph Tiger 900. Daarbij komt ook nog dat ik met mijn lengte (1,93meter) eigenlijk best ver naar beneden moet kijken om überhaupt het display te kunnen zien. Kent u eigenlijk dat beeld van een stripfiguur, die zich aan het stuur moet vastklampen om niet van de motor af te vliegen? Had ik er last van? Nee. Maar mijn armen hadden toch wel degelijk last van spierpijn de volgende dag. Mijn gezicht trouwens ook. Die glimlach zit er nog steeds op. Wat een FIETS!!!!!!
Dave de Vries
Leeftijd: 25 jaar
Beroep: Student commerciële economie
Rijbewijs sinds: 2014
Eigen motor: diverse Suzuki’s. o.a. TL1000R, GSX-R750 (1985) en een GSX1100EF Turbo (1984, nog in opbouw)
Foto: Guus van Goethem
Beoordeling: 5 sterren
“Hoewel ik zelf niet zo’n Kawa-fan ben, was ik toch wel erg benieuwd naar de Z H2. Het concept van een ‘dik’ blok in een naked bike spreekt mij erg aan en qua blok kan het niet veel ‘dikker’ dan dit. Als ik voor het eerst ga zitten, valt mij meteen op dat het een grote motor is. Met mijn 1.95 meter kan ik hier goed op zitten en heb ik eigenlijk alle ruimte. Aanvankelijk voel je de kilo’s wel, maar zodra je de eerste meters hebt gereden, merk je er helemaal niks meer van. Het gaat allemaal zo soepel en zo vloeiend. Ondanks de 200 pk vermogen en het grote aantal newtonmeters voel je je eigenlijk meteen thuis op de Z H2. Vanuit lage toeren pakt hij mooi op en je kunt, mede dankzij de supercharger, schakellui rijden. Schakellui rijden? Daarvoor rijden we natuurlijk geen naked bike met supercharger. Op het moment dat je het gas opendraait, kun je eigenlijk alles vergeten wat je denkt te weten over koppel en vermogen. Al vanaf 2.500/3.000 toeren begint de Kawa te sleuren en dit stopt maar niet. Zodra de toeren omhoog gaan, lijkt alles om je heen zich ineens versneld af te spelen en word je gekatapulteerd richting de horizon. Wat een ongelooflijk gave ervaring is dit! Mede dankzij het uitgebreide elektronicapakket zal de motor je echter nooit verrassen. Ongeacht de versnelling gaat het voorwiel bij gasgeven de lucht in. De elektronica grijpt mooi in en zet het voorwiel weer netjes aan de grond. En ook over de remmerij niks dan lof, alles is afkomstig van Brembo en het remt super. Met weinig handkracht gaat de gang er al mooi uit en zodra je wat steviger doorknijpt sta je zo stil. Mede dankzij de elektronisch geregelde vering worden kuilen en richels ook mooi weggewerkt en bij sneller genomen bochten lijkt het alsof de motor op rails staat. Zo stabiel en vertrouwd blijft het allemaal aanvoelen. Door de geweldige acceleratie, de als vanzelf gaande wheelies en het bijbehorende klapperen/fluiten van de supercharger blijf je dat gas maar open schroeven. Telkens wil je weer zo hard mogelijk naar de volgende bocht gelanceerd worden. Al met al was rijden op de Z H2 een ervaring om niet snel te vergeten. Het is een motor die het je erg makkelijk maakt om verschrikkelijk hard te gaan. Elke keer die ongelooflijke acceleratie is enorm verslavend, daardoor wel erg slecht voor je rijbewijs…. Zoals ik al in het begin aangaf, ben ik eigenlijk geen Kawa-man, maar de Z H2 heeft toch echt wel een plekje op m’n ‘wishlist’ gekregen.”
