WK Superbike Sepang, Maleisië

Ronald ten Kate voorspelde na de wedstrijd in Assen dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat het Ten Kate Honda Team weer zou kunnen juichen voor een overwinning. Op Eerste Pinksterdag was dat zover, toen Nicky Hayden in een nat en vochtig Sepang zijn eerste Superbike-zege boekte. Michael van der Mark kon slechts applaudisseren voor zijn elf jaar oudere teamgenoot. Tom Sykes won de eerste race van het weekend, maar Jonathan Rea was de topscorer in Sepang.

Toen eerder dit jaar het nieuwe wedstrijdschema in het WK Superbike werd aangekondigd, werd als onder meer ‘verkoopargument’ genoemd dat een race op zaterdag en een wedstrijd op zondag voor compleet andere uitslagen zou kunnen zorgen. Het duidelijkste voorbeeld daarvan werd gegeven in Sepang. Op zaterdagavond begon het hard te regenen en de start van de later verrassend door Ayrton Badovini gewonnen Supersport-race moest vanwege extreme regenval en harde wind zelfs worden uitgesteld tot na de tweede Superbike-wedstrijd. Vijf verschillende rijders bezetten in de twee Superbike-races de podiumplaatsen, maar de constante factor in Maleisië heette Jonathan Rea – de enige coureur die in beide races de top 3 haalde. “Ik denk dat we dit weekend een WK-waardige prestatie hebben geleverd, want ik heb hier de meeste punten gehaald”, constateerde Rea.
De wereldkampioen, die eerder in de week zijn contract met Kawasaki met twee jaar verlengde, finishte op zaterdag als tweede achter teammaat Tom Sykes en en scoorde in de natte race op zondag een derde plaats. Bovendien behield hij zijn 100 procent-podiumscore. Rivaal Chaz Davies kreeg onverwacht de set-up van zijn Ducati niet en moest op zaterdag de beide Kawasaki-mannen moest laten gaan. Op zondag had hij in de strijd om de tweede plaats geen verweer had Rea, maar ook niet tegen zijn eigen teamgenoot Davide Giugliano.

In de zes raceweekends tot nu toe waren 36 podiumplaatsen te verdelen, waar echter slechts zes verschillende rijders aanspraak op maakten. Wel bracht de Maleisische ronde van het WK Superbike een nieuwe winnaar en eindelijk winst voor een derde fabrikant. Nicky Hayden won niet alleen voor het eerst sinds tien jaar weer eens een wedstrijd – zijn laatste zege was de Grand Prix van Laguna Seca in 2006 – hij zorgde ook voor de eerste Honda-overwinning sinds Jonathan Rea in 2014 in Portimao de beste was. Daarnaast tekende de 34-jarige Hayden voor de eerste Amerikaanse overwinning sinds Ben Spies in 2009 met een overwinning de Superbike-titel veroverde in Portugal. Voor de uitstekend rijdende Hayden kende het weekend twee gezichten – net als voor Tom Sykes. Die moest eerst via Superpole 1 een plek in Superpole 2 verdienen, voordat hij vanaf pole – zijn vierde van het jaar – zeer overtuigend de eerste race op zijn naam schreef. Op zondag kon Sykes zijn draai niet vinden in de regen en glibberde hij naar een achtste plaats, zijn slechtste finish van het seizoen. Hayden klokte tijdens de Superpole een keurige vierde tijd, om vervolgens een paar uur later door snel slijtende band op een teleurstellende achtste plaats te stranden. Een dag later bood een compleet ander beeld, toen Hayden al in de eerste ronde de kop opeiste en die niet meer afstond. Op het circuit waar hij al in 2003 voor het eerst reed en gedurende zijn Grand Prix-carrière zes maal met een vierde plaats tegen een podiumplek aanhikte, zorgde de zeer imponerende Hayden voor blije gezichten bij Honda en Ten Kate – en waarschijnlijk thuis in Kentucky. “Ik draag deze overwinning op aan mijn vader”, vertelde een opvallend koele Hayden. “Hij heeft een zware week achter de rug, hij wilde een podium en ik heb hem gezegd dat ik zou kijken wat ik voor ‘m kon doen. Het is iets meer geworden dan een podium, dus hoop ik dat hij tevreden is.”
Vanaf vrijdag maakte Hayden gebruik van een ander, eveneens standaard chassis dat hem een beter gevoel gaf, waardoor hij na de eerste trainingsdag achter de verrassende Aprilia-coureur Lorenzo Savadori als tweede op de tijdlijsten stond. Na de frustrerende race op zaterdag brak ondanks het slechte weer de zon door voor Hayden en co op zondag. Ondanks een eindsprint van de pushende Giugliano behield de Amerikaan de controle. “Dit voelt heel goed, ik ben heel blij”, glunderde Hayden. “De motor was echt goed, maar makkelijk was het zeker niet. Ik wist dat ik een kans had en daarom heb ik vooral in het begin gepusht, omdat ik een gaatje wilde hebben en niet in een groepje terecht wilde komen zoals in Assen. We wisten namelijk niet hoe de banden het zouden doen in de regen. Toen het droger begon te worden, kneep ik ‘m even.” De regen was echter voor Hayden aanvankelijk het teken geweest om wat extra’s te geven. “Ik doe niet mee om de titel en daarom kon ik wat meer risico’s nemen.”
Die aanpak leverde resultaat op, terwijl teamgenoot Michael van der Mark net als in Imola een teleurstellend weekend kende. Na een paar foutjes in de Superpole moest de Nederlander vanaf de tiende startplaats beginnen. Net als veel rijders worstelde Van der Mark op het onlangs nieuw geasfalteerde en deels nieuw vormgegeven circuit van Sepang met een gebrek aan grip. Dat op de eerste trainingsdag nog oppervlaktewater door het asfalt naar boven kwam, hielp evenmin.
Van der Mark schoof direct na de start fraai een aantal plaatsen op. “Maar ik voelde meteen dat ik te weinig grip had”, aldus een balende Van der Mark na zijn zevende plaats. “Ik kon niet aanvallen en ik kon het gewoon niet bijhouden. Ik heb het hoogst mogelijke tempo aangehouden en tegen het einde van de wedstrijd kon ik nog een paar man passeren.” Hayden was er daar één van, waardoor Van der Mark voor de achtste keer in elf races voor de Amerikaan finishte.
Op zondag waren de rollen duidelijk omgedraaid. Als zo vaak bewees Van der Mark echter zijn kracht in rechtstreekse duels door Alex de Angelis, regenspecialist en voormalig GP-winnaar in Sepang, achter zich te houden in de strijd om de zesde plaats. “We probeerden wat anders in de warm-up, maar dat werkte van geen kant”, had de nummer 4 in de tussenstand gemerkt. “Ik wist niet wat we konden verwachten en eigenlijk was de regen een gelukje voor ons. Ik kwam niet zo goed weg, maar ik had op de natte baan een goed gevoel. Toen het begon op te drogen, kreeg ik weer gripproblemen en kon ik niet remmen zoals ik wilde. Ik baal, want er had zoveel meer ingezeten, maar we missen nog iets. Ik ben blij voor Nicky, maar wij moeten zelf die set-up terugvinden waarmee we in Australië en Thailand zo competitief waren.”