WK Superbike Magny-Cours, Frankrijk
De wereldtitel binnenhalen met een overwinning, dat is wat Jonathan Rea vorig jaar deed in Magny Cours. Dit jaar prolongeerde hij zijn Superbike-wereldtitel op identieke wijze. De weer zeer indrukwekkende Rea maakte in de eerste race korte metten met zijn teamgenoot Tom Sykes, en omdat Chaz Davies niet verder kwam dan de vijfde plaats, mocht Rea zich vanaf dat moment viervoudig wereldkampioen noemen. Op zondag schreef hij ook de tweede race op zijn naam, terwijl Michael van der Mark een uitstekende derde plaats voor zijn rekening nam.
Net als in de vorige drie seizoenen liet Jonathan Rea zien wie de beste WK Superbike-coureur van het moment is. Eerder dit jaar evenaarde én verbeterde hij het record aantal overwinningen van Carl Fogarty, in Magny Cours reed hij naar zijn vierde dubbel op rij en belangrijker: zijn vierde wereldtitel op rij. Vorig jaar al zorgde de levende Kawasaki-legende voor een unicum door als eerste rijder drie Superbike-kampioenschappen op rij te winnen, dit jaar legde hij die lat nog weer eens hoger. Op zondagmiddag reed Rea zijn honderdste race in het groen en behaalde zijn 53e overwinning en zijn 89e podium. Bovendien kon Rea zijn 21e dubbel in zijn carrière bijschrijven – andermaal een verbetering van een eigen record. Bovendien schrapte hij een acht jaar oud record van Troy Corser uit de boeken, want met zijn twee verdiende overwinningen in Magny Cours staan er nu 131 podiums achter zijn naam; één meer dan Corser.
In de eerste race had Rea precies één ronde nodig om polesitter Sykes aan de kant te zetten. En hoewel Sykes lang aan bleef haken, had Rea de wedstrijd onder controle. Een nieuw absoluut ronderecord en een duim omhoog voor zijn onboardcamera in de laatste ronde bevestigden dat. Chaz Davies verloor met zijn vijfde plaats, net achter de sterk sturende Xavi Forés en Lorenzo Savadori, te veel punten om de beslissing in de titelstrijd nog uit te stellen. “Het is ongelooflijk”, schudde Rea het hoofd na zijn historische prestatie. “Dit had ik me niet kunnen voorstellen toen ik klein was. Ik heb er nauwelijks woorden voor. Ik heb het geluk dat ik hele goede mensen om me heen heb binnen het team en de machine is geweldig. Het was ook een prachtig gebaar van mijn teammanager om mijn vader (en oud-TT-winnaar) naar het podium te laten komen als teamvertegenwoordiger. Dat betekende veel voor me en ik kreeg een brok in m’n keel. Ik moest weer terugdenken aan hoe het begon toen ik ging crossen op m’n zesde.”
De ervaring van het behalen van drie eerdere wereldtitels had Rea geholpen in Frankrijk. “Ik was een stuk rustiger en wist ik hoe ik de zenuwen onder controle moest houden. Misschien deden de jongens van het team zich ook stoerder voor dan ze waren, maar iedereen was zó ontspannen. Alsof het een gewoon raceweekend was.”
Zijn verhaal van de winnende race was snel verteld. “Ik had een goede start en mijn eerste ronde was ook erg sterk. Ik keek waar ik Tom kon passeren, maar toen ik er langs was, bleef hij op een seconde. En ik was al flink aan het pushen. Pas in het laatste kwart kon ik wat wegrijden. Mijn team was slim met het pitboard om me niet uit de concentratie te halen. Het is een beetje vreemd om in de eerste race al te winnen, want we moeten nog een keer. Een deel van me wil nu feesten met m’n familie en vrienden.”
Geheel in stijl eiste Rea op een met goudkleurige tinten getooide Kawasaki ook in de tweede race de winst voor zich op. Daarvoor moest de Noord-Ier dieper gaan, maar al na de eerste ronde bezette Rea de derde plaats. Na eerst de ijzersterk gestarte Michael van der Mark te hebben teruggewezen, capituleerde uiteindelijk ook kopman Chaz Davies in de twaalfde ronde. “Ik kwam goed weg, maakte een paar slimme keuzes in de eerste ronde en ik had het even lastig met Van der Mark”, analyseerde Rea. “Chaz was al even weg, maar ik kwam er toch bij. Hij maakte geen fouten en het was erg lastig. Maar ik wachtte mijn moment af en ging er toen helemaal voor. Ik vroeg me wel af of ik die ‘gouden’ stroomlijn wel moest gebruiken, maar het team wilde het heel graag. Dus ik deed het het toch, samen met mijn kampioenschapshelm. Het pakte toch goed uit.”
Nu de titel is veiliggesteld, heeft Rea nog wel plannen voor de resterende races in Argentinië en Qatar. “Na Portimao had ik het met Pere (Riba, zijn crewchief, FW) over het verbeteren van het punten record van 556 van vorig jaar. Dat is nog een motivatie tot het eind van het jaar.”
De nog niet geheel fitte Davies scoorde zijn eerste podium in vijf races. Michael van der Mark strandde na een tiende startplaats op zaterdag door gebrekkige grip op een weinig vrolijk stemmende zevende plaats. Startend vanaf de vierde plek revancheerde de Rotterdammer zich uitstekend op zondag. Met een derde plaats haalde Van der Mark niet alleen het maximale uit de race, hij luisterde ook zijn honderdste WK Superbike-optreden op met zijn tiende podium van het seizoen – vóór Marco Melandri, die hij op zaterdag nog voorbij had zien komen. Wel verloor Van der Mark in Magny Cours zes punten op Davies, met wie hij vecht om de tweede plaats in het kampioenschap. “Ik ben onwijs blij met dit resultaat”, meende de Yamaha-coureur echter wel degelijk. “Gisteren was ik erg teleurgesteld. We probeerden nu iets in de warm-up en dat voelde niet goed. Daarom gingen we de wedstrijd in met een gokje en dat pakte goed uit. Mijn start was wel heel goed en heel agressief en ik zat meteen voorin, maar Chaz en Johnny hadden gewoon net iets meer pace. Ik kon er alleen bijblijven, maar een podium is goed. Ik hoop dat we er in Argentinië weer kunnen staan.”
Er was nog meer Nederlands succes in Magny Cours. Hoewel hij buiten de punten finishte, behaalde Rob Hartog de Europese Supersport-titel binnen na een keurige Europese campagne. In de Supersport 300-klasse was Scott Deroue de snelste in de kwalificaties en hij leek goede kansen te hebben om zijn tien punten achterstand op lijstaanvoerder Ana Carrasco goed te kunnen maken. De Spaanse kwam in de trainingen niet verder dan de 25e plaats en had ook in de race alle moeite om verder naar voren te komen. In ronde vijf zag Deroue echter zijn kansen in rook op gaan door een mechanisch defect aan de schakelas. Alleen Mika Perez kpon daarna nog zijn landgenote Carrasco bedreigen. Perez moest winnen, maar werd bij het aanremmen van de laatste chicane gepasseerd en met een dertiende plaats behield Carrasco net één puntje over om als eerste vrouwelijke (solo-)wereldkampioene de geschiedenis in te gaan. Deroue legde net als vorig jaar beslag op het brons.
