Vergelijkingstest HD Electra Glide Highway King vs. FLH Electra Glide
De Electra Glide Highway King is overduidelijk gebaseerd op een tijdloos Harley-Davidson icoon: de 1968 FLH Electra Glide. Het is dus volkomen logisch om dat duo tegen elkaar af te zetten. Als alleen die zuurstokkleurige 1974’er AMF FLH Electra Glide niet zo onweerstaanbaar naar ons had staan lonken.
Overdreven positief reageert Arie Nugteren in eerste instantie niet als we ons melden voor deze aflevering van oud en nieuw. We zien het zijns inziens helemaal verkeerd om zijn 1974 Harley-Davidson te willen afzetten tegenover de Highway King. “Zien we dan zelf niet dat de ruit helemaal verkeerd is?” Inderdaad de batwing uit 1974 komt absoluut niet overeen met het tweekleurige ‘kermis-windscherm’ van de 2023’er klassieker. Al scheelt het wel dat Nugteren zijn batwing ter verhoging van het comfort voorzag van een ruitje. Maar ook zonder die toevoeging verdient dit duo om naast elkaar te staan. Ze delen overduidelijk hun DNA en zijn daardoor bovenal extravagante blikvangers. Reden genoeg om deze historisch misschien niet geheel terechte motoren, toch tegenover elkaar af te zetten.
Onderweg naar de afspraak met Nugteren en in de weken ervoor heeft de Electra Glide Highway King zich bewezen als een van de fijnste Harley’s van dit moment. Niet alleen door zijn knallende spuitwerk, of door zijn exclusiviteit (Harley-Davidson bouwt hem als product van de Icons Motorcycle Collection uiterst gelimiteerd; 750 exemplaren van deze Hi-Fi Magenta en 1.000 van Hi-Fi Orange), maar vooral door zijn rijkwaliteiten. De zitpositie is prima. Die is lekker ouderwets rechtop en hoog. Het is niet dat overdreven lage en te lang uitgerekte dat veel hedendaagse Amerikaanse cruisers typeert. Je voeten zet je op logisch geplaatste treeplanken in plaats van ze ver naar voren te steken. Het stuur valt precies in je handen en het zadel is dan wel een eenzitter, maar dankzij de vulling en de ingebouwde spiraalveren wel een enorm comfortabele.
Net als je denkt dat een zadel niet comfortabeler kan kijk je naar het exemplaar op de motorfiets van Nugteren. Dat is nog net een slag groter en dikker. Ondertussen blijft Nugteren het duo kritisch vergelijken: Zien we dan echt niet dat de 1974’er standaard een kofferrek op het achterspatbord heeft? “Het is dat ik de topkoffer voor de fotografie thuis heb gelaten anders was het verschil nog groter geweest.” We zien het wel, maar registreren het niet. We zien eerder de gedeelde schoonheid. En misschien vormen de dingen die je niet ziet juist wel het grootste verschil. Het jonkie van het stel heeft zaken als: bochten-ABS, bochten-tractiecontrole, heuvelrem en Drag Torque Slip Control. Heeft het oudje allemaal niet.
Wat de twee vanzelfsprekend wel met elkaar gelijk hebben is de V-twin als aandrijfkracht. Alleen meet die 1.868 cc in de nieuwste en 1.207 cc in de klassieke. Nugteren kocht de motorfiets in 2019 en zette sindsdien 12.000 mijl op de teller. Het blok is nog niet open geweest, dat krijgt alleen om de 5.000 kilometer verse olie en afgestelde contactpunten. Nugteren haalt het blok ook pas uit elkaar als het olieverbruik naar 1 : 1.000 of meer stijgt. Over verbruik gesproken: omdat Nugteren zweert bij een Bendix-carburateur en niet bij een grote S&S komt het blok zo’n 22 kilometer ver op een liter benzine. Het probleemloze blok wekt verbazing: dit is toch een exemplaar uit de beruchte en gevreesde AMF-periode? Dat is het inderdaad, maar Nugteren heeft een verklaring waarom zijn AMF zo betrouwbaar is: “Deze shovel moet je niet te laagtoerig rijden. Het is een typische fout van mensen die het niet begrijpen om een Harley zo laagtoerig als mogelijk te rijden. Het blok voelt zich met wat meer toeren op de klok juist lekker. Al blijft het een AMF-model. Alle onderdelen die in het motorblok zitten zijn van betonijzer dus moet je wel rustig rijden. Je moet vooral niet proberen een stel BMW’s bij te houden.”
De mijlenteller verraadt het al, deze klassieker komt oorspronkelijk uit Amerika. Uit Californië om precies te zijn. Daar stond hij 25 jaar lang – zoals dat in de Sunny State gaat – in het zonnetje. De verweerde lak na een kwart eeuw onbeschermd zonnebaden is het overtuigende bewijs. Nugteren vindt het overigens wel lekker dat de motorfiets stil stond: “Dan wordt hij ook niet verkloot door iemand die hem stuk sleutelt.” Ondanks dat voordeel waren voor- en achtervering en achterbruglagers node aan een revisie toe. In eerste instantie wilde Nugteren de motorfiets van voor tot achter en tot op het laatste boutje aan toe reviseren, maar het patina krijgt hem in zijn greep. “Ik ging met pensioen en dit moest een lekker sleutelproject worden, maar dat is het niet geworden want ik besloot hem zo te houden. AMF is misschien niet de beste tijd, maar wel de mooiste. Alles moest origineel blijven en op de remcilinder na is dat gelukt. Al blijf ik naar een remcilinder zoeken want het doet zeer dat niet alles origineel is.”
Nugteren gaat ver in zijn wens naar originaliteit. Waar hij in 1986 exact zo’n zelfde Electra Glide rucksichtslos verbouwde tot chopper – “Tsja, dat deed je toen…” – wil hij bij deze schoonheid zelfs de originele stickers op het frame behouden. “Het achterframe was beschadigd door accuzuur. Om te voorkomen dat de stickers onder een laklaag zouden verdwijnen heb ik niet het hele frame gespoten, maar alleen de beschadigde plekken in de Hammerrite gezet.”
Waar Nugteren het zichzelf makkelijk maakt met een kwast vol Hammerite, heeft een gerenommeerde spuiter het juist extreem lastig met de nieuwe batwing-kuip. Die moet exact dezelfde kleur krijgen als de zijkoffers. Die typerende polyester koffers zijn een beetje ‘offwhite’ en dat is een ramp voor een spuiter. “Toen ik de kuip de eerste keer terugkreeg was hij simpelweg wit gespoten en toen heb ik hem terug gestuurd. Uiteindelijk heeft de spuiter een volle dag kleuren staan mengen voordat hij precies de kleur had van de koffers.”
