Toeren Nieuw-Zeeland
Kiwi’s heb je in vele soorten. Er zijn immers vruchten, vogels en eilandbewoners met dezelfde naam. Die eilandbewoners, dat zijn de Nieuw-Zeelanders zelf. En die zien hun eigen land in alle bescheidenheid als het aardse Paradijs. En helemaal ongelijk hebben ze niet…Het oordeel na de technische keuring van mijn nagelnieuwe Yamaha XT komt aan als een mokerslag: ik krijg geen stempel! En zonder stempel mag de motor het land niet in, laat staan dat er mee gereden wordt. Het pijnpunt zit hem in de koplamp die niet is bedoeld voor links rijden. De testende ambtenaar probeert tevergeefs de lamp zo te stellen dat hij niemand kan verblinden. Ik leg hem uit dat vastelandbewoners in Europa gewoon een strook zwart plakband op het koplampglas plakken wanneer ze naar Engeland gaan. Dat blijkt de oplossing, hij had er nog nooit van gehoord. Hij pleegt kort overleg met een collega, duikt in een lade van zijn bureau en komt terug met een EHBO doos die hij grijnzend op de grond zet. De XT krijgt pijnlijk nauwkeurig pleisters op de koplamp geplakt. Hij kijkt tevreden naar het resultaat van zijn werk en plakt de gestempelde sticker op de tank en de plaquette op het aluminium van de koffer. Met een zwaai wenst hij me veel geluk in Aotearoa, het land van de lange witte wolken.Als ik Auckland vanuit het noorden verlaat, krijg ik alleen al bij het idee van de komende drie vrije maanden geen vlinders, maar een helikopter in mijn buik! Als in een roes zie ik de bijna eindeloze buitenwijken met hun schitterende houten huizen. Verder op veranderen de gebouwen in ruim op gezette boerenbedrijven. Alles kalm rustend op zacht glooiende groene heuvels. De zachte, subtropische lucht ruikt naar zomer, zee en bloemen. Urenlang volg ik de Highway 12, altijd maar de zon tegemoet. In Ahipara rol ik met de XT een sprookjesboekenstrand op. Het is het begin van het befaamde Ninety Mile Beach, dat eigenlijk maar 90 kilometers lang is maar garant staat voor een unieke belevenis. Er mag namelijk over het strand gereden worden en de omstandigheden daar voor zijn prima! Ik heb namelijk nog vier uur rijtijd voordat de vloed weer op komt om het smalle strand weer onder water te zetten. Rijden dus!Voor me uit strekt het fijnst denkbare gele zand zich uit tot aan de horizon. Aan bakboord glinstert de oneindige vlakte van de Tasman zee en aan stuurboord steken de duinen boven me uit. De straffe oostenwind blaast dunne zandslierten over het strand. Aan het begin lijken zachte stukken zand de XT te willen verzwelgen. Dat zorgt voor adrenaline tot net onder de pupillen, want hier stranden lijkt geen fijne optie. Maar met het gas er vol op vreten de noppen zich een weg naar voren. Al snel leer ik de bodemgesteldheid aan te voelen en herken ik zachte plekken van zo’n afstand dat ik met het gas er op doorheen kom. De angst om vast te komen zitten verandert in het gevoel dat surfers moeten hebben. Fantastisch!Tegen de tijd dat het vloed is ben ik al lang aan Cape Reinga, dat is in feite Nieuw-Zeelands noordkaap. 160 Meter lager dan waar de schilderachtige vuurtoren staat ontmoeten de Pacific en de Tasman zee elkaar. Dat zorgt voor veel watergewoel en lange golven die de onwaarschijnlijk mooie Te Werahi baai inlopen. Een oudere Kiwi, een Nieuw-Zeelander, geen vrucht of dier dus, komt naar me toe om te vragen waarom mijn motorfiets zo’n raar nummerbord heeft. : “Oh, je komt uit Nederland. Hij vertelt over zijn familie die 20.000 kilometer verder in Engeland woont. Vlak bij Nederland dus. Ik versta er nauwelijks de helft van; het Kiwi-accent moet je leren verstaan. Voordat de eilandbewoner in zijn camper stapt, vraagt hij me over zijn schouder: “Weet je waar wij Kiwi’s nog het meest bang van zijn?” “Geen idee…". “Dat we van de landkaart vallen zonder dat iemand er iets van merkt!”Vanaf Cape Reinga kun je maar een kant op: naar het zuiden. 2.000 kilometer verder ben je op de zuidpunt van het eiland. Bij Invercargill. Dat is via de kortste afstand. Maar dat boeit me niet. Want ik heb de tijd. Dus ga ik richting oostkust. Ik ga naar Waitangi. Daar werd in 1840 het verdrag met de Maori’s gesloten waardoor Nieuw-Zeeland zijn huidige status kreeg. Dwars door het enorme Coromandel-schiereiland met zijn sprookjesachtige varenwouden ga ik naar de woeste oostkaap.Uiteindelijk kom ik terecht in Rotorua dat ik al vanaf een afstand geroken had. Dat komt door de vulkanisch actieve gebieden die hun zwaveldampen hier uit ademen. Waar je ook kijkt zie je bellenblazende grauwe blubber en hete stoompluimen. Geisers jagen er kokende stralen water de lucht in. Hier is de aarde nog erg levendig, maar dat weerhoudt duizenden toeristen er niet van om elke zomer naar Rotorua te komen. Ze willen de kracht van de hete bronnen ervaren en de mystiek van de Maori cultuur voelen. Nergens anders wordt de geschiedenis en het heden van de eerste bewoners, die 700 jaar geleden met kano’s van uit het Caribische gebied kwamen zo duidelijk. Geen wonder dus dat ik met telkens de tong breek over echt lokale namen en woorden. Het grote gebied met al die thermische activiteit heet bijvoorbeeld Whakarerewarewa. Het mooiere gebied heet Wai-o-tapu en de berg er naast heet Ngongotaha. Dat je het maar weet…Een van de mooiste vulkanen van het eiland heet dan ook niet onverwacht ‘Ngauruhoe’. Het is een van de toppers van het Nationale park Tongariro. En dat is weer een van de mooiste delen van het eiland. Maar de toverachtigheid van dit vulkaanlandschap ervaar je niet tijdens de doorreis. Dus slinger ik mijn rugzak om en ga al voor zonsopgang op pad over de beroemde Tongariro Crossing. Dat vroege begin van de dag loont. Want nu ben ik al voor de andere honderden wandelaars bij de Red Crater. Die is met zijn 1.886 meter het hoogtepunt van deze 17 kilometer lange wandeling. Aan de andere kant van de berg, die voor de Maori’s heilig is, wacht me een grandioos uitzicht. Voor me steekt de massieve kegel van de nog steeds actieve Ngauruhoe de hemel in. Daar voor ligt de Red Crater, die er uitziet als of er elk moment een stroom gloeiende lava uit zijn rode schoorsteen zou kunnen komen. Wat verder op liggen de Emerald Lakes, die in een onwaarschijnlijke kleur groen oplichten. Aan de oevers er van sist er hete stoom uit de bruine bodem. 130 Kilometer verder steekt de besneeuwde Raranaki-vulkaan boven de in nevelen gehulde dalen uit. Tussen Tongariro en Wellington rijd ik door saaie- en vlakke landbouwgebieden die links en rechts naast de veel te drukke Highways liggen. Hier lijkt alles op elkaar. Er is niets dat een tussenstop de moeite waard maakt. Maar dan kom ik in “Windy Welli”, de Nieuw-Zeelandse hoofdstad met zijn wereldse Multi-Culti uitstraling. Vol kroegen en cafés in zijn drukke binnenstad. Daar ben je in de veerhaven op een steenworp afstand van een ander eiland: het Zuid-eiland. De reis met de veerboot is vanaf het eerste stuk al een feest. Ontelbare waterlopen en baaien met witte houten huizen aan de randen. Alles alleen maar per boot te bereiken. Maar het wordt nog mooier als ik de ferry in Picton verlaat en de verlaten Marlborough Sounds in rijd. Ik krijg zoveel nieuwe indrukken dat mijn vizier er bijna door vol loopt. De ontelbare bochten van de Queen Charlotte Drive, die zich ver boven de baai door het sappig groene oerwoud slingert geeft na elke bocht een nieuw prachtig uitzicht. Of de piste naar Titirangi en de French Pass. Allemaal zo goed als verkeersvrije uitzichtswegen. Met aan elke glasheldere baairand de mooiste plekken om je tentje neer te zetten. Met betoverende panorama’s over de doolhof van inhammen en eilanden en een grenzeloze rijpret. Ach man, laat de hoog geprezen Bay of Islands en het schiereiland van Coromandel maar! De Marlborough Sounds zijn onvergelijkbaar veel mooier!Een week later en 80 kilometer meer naar het westen. Intussen zijn we samen op pad. Mijn vriendin Birgit is naar Christchurch gevlogen en heeft daar een BMW F650 Dakar gehuurd. Met zijn tweetjes zijn we met het beste weer dat je denken kunt over de bergen naar de Tasman zee gereden. En we blijven geluk houden met het weer. En dat is niet zo vanzelfsprekend daar aan de West Coast die de Kiwi’s zelf lacherig ‘Wet Coast’ noemen. Tussen Karamea en Jackson Bay liggen 600 kilometers met maar een paar plaatsen er langs. De Highway 6 is de enige verbindingsweg. Ten zuiden van Charleston gaat die weg flink te keer en slingert als een achtbaan van kloof naar kloof. Het enige dat er aan ontbreekt, zijn de loopings. Rechts breekt de Tasman zee ruisend op de stenige stranden. Links woekert het ondoordringbare regenwoud. Onze tussenstop is bij de “Pancake Rocks”, een merkwaardige verzameling rotsplaten die als een stapel versteende pannenkoeken de branding weerstaan. Daarna komt de weg weer tot rust. Gaat door bossen en weides verder landinwaarts. Her en der zie je nederzettingen met pijnlijk onderhouden witte huizen van hout, een café, een bar en een winkel van Sinkel waar je van alles kunt kopen. Plaatselijke bewoners rijder er rond in praktische en gebutste pick-ups. Ze groeten in het voorbij gaan, de sfeer is top- ontspannen.De volgende plaats van enig formaat is op de andere, de minder regenrijke kant van de Southern Alps. Het is Queenstown, dat zichzelf tot metropool voor avonturiers heeft uitgeroepen. Je kunt je geld hier heel goed verspillen. Meest met adrenaline verhogende acties als bungee jumpen van af bruggen, van onder een parachute vandaan, uit een kabelbaancabine of uit een helikopter. Je kunt er Heli-Hiken (liften) Heli–Biken, en Heli-Weetikvelen. Het gaat goed in Queenstown!En daar lijkt de SS Earnslaw, een stoomboot die al sinds 94 jaar de golven van het enorme Lake Wakatipu trotseert niets aan af te doen. De Earnslaw neemt zelfs motorfietsen mee! Zo’n tijdreis laten we ons natuurlijk niet ontgaan. Zeker omdat er aan de andere kant van het water een heel spannende piste begint. Die loopt dan over een schrale en wijde hoogvlakte tot aan Te Anau, 85 kilometer verder op. Het had zomaar Patagonië kunnen wezen. Het contrast met de regenwouden van het kustgebied met al zijn inhammen, nog maar 60 kilometer er vandaan, had niet groter kunnen zijn. En het is maar een straat die hier door de spectaculaire wildernis loopt. En hij eindigt aan de Milford Sound. De hele zuidwestpunt van Nieuw-Zeeland heet Te Wahipounamu en valt als nationaal park onder natuurbescherming. Het gebied is zo groot als Gelderland en bestaat uit ondoordringbare regenwouden, ver het land insnijdende fjorden, geweldige bergkammen en 7 meter neerslag per jaar. En neerslag is dus regen! Er zijn geleerden die overtuigd zijn van het feit dat hier in dit ondoordringbare gebied nog dieren leven waarvan iedereen denkt dat ze uitgestorven zijn. De grandioze Milford Sound geeft je een indruk van het gebied. Als het tenminste niet te hard regent. En dat komt helaas zelden voor. Wij ondergaan ook regen in de overtreffende trap. 20 centimeter neerslag in 15 uur. Gelukkig vinden we een herberg waar we tegen de natheid beschut zijn. Dit is meer dan regen. Dit is gewoon een waterval. “Hey “roept Carry, die in Milford woont. “Dit is nog niets bijzonders. Een paar jaar geleden hadden we in drie dagen 1.830 millimeter regen!” Een meter tachtig water in drie dagen. Onvoorstelbaar, dat hebben we zelfs in ons ‘natte kikkerlandje’ in nog geen drie jaar… Als het even ophoud met regenen, dan komen de enige roofdieren die er aan de westkust zijn te voorschijn: zandvliegen, heel veel zandvliegen. Die kleine prikkers kunnen zelfs de kalmste mensen waanzinnig maken. En de Maori’s weten waarom ze dat doen: “Dit is het mooiste gebied op aarde. Iedereen mag zich er over komen verwonderen. Maar God wil niet dat ze blijven. Daarom heeft hij de steekvliegen geschapen”.Goed dan, dan gaan we maar verder. Pakken we de Southern Scenic Highway maar. Dat resulteert in eenzame kilometers door uitgestrekte weide gebieden. Boerenland tot aan Te Waewae Bay aan de zuidkust. De machtige brekers er slaan dood op het lege strand. Het eerste land verder zuidwaarts is Antarctica. Meer naar het oosten wordt de wereld saai. Eindeloze weilanden met onafzienbare afrasteringen. Nergens ter wereld vindt je zoveel hekwerk als in Nieuw Zeeland. De feestvreugde wordt ook niet verhoogd door het massief grijze wolkendek dat al dagenlang op het land drukt. Op een morgen in Nugget Point besluiten we op te breken. De heimwee naar de zon laat maar ruimte voor een goede aanpak: We rijden gewoon door tot we onder de wolken vandaan zijn. En drie uur later zitten we in Alexandra, Centraal Otago. Het is er wolkeloos en 25 graden. Dat doet deugd! We bestormen het eerste het beste café, daar hebben ze gebak en de op één na beste cappuccino ter wereld!Alexandra is de toegangspoort tot de Southern Lakes. Dat zijn zeven grote meren in de grassteppe van Otago tussen Alexandra en de Southern Alps. Elk van die meren heeft zijn eigen gezicht. Het ene is staalgrijs, de anderen glashelder, donkergroen of diepblauw. De meest zuidelijke meren hadden we al gezien. We volgen daarom de Highway 8 naar Lindis Pass. En daar wordt de wereld echt leeg. Geel gras zover het oog reikt. Schrale, zwartbruine bergen. Hier zie je zelfs geen schapen meer. Het ziet er zo verlaten uit als de Chileense Altiplano. En het is het voorspel tot het uitzicht over Lake Pukaki, het 35 kilometer lange turksgroen gekleurde gletsjermeer. Aan de noordrand ervan rijzen de Southern Alps met hun dominerende Mount Tasman en Mount Cook als een muur omhoog. Vanaf de andere kant zagen de bergen er bijna lieflijk uit. Maar hier tonen ze hun ware gezicht. Ze zijn simpelweg indrukwekkend en overweldigend in hun brute schoonheid. Het is alsof je in een oogopslag Canada, Noorwegen en Argentinië ziet! De laatste dagen voor onze terugreis pakken we de spannende steenslagwegen langs de Pukaki en Tekapo meren. Of staan we ons domweg te verbazen bij de panorama’s over de met gletsjers bedekte bergen. Het is glashelder: Het gebied van de Southern Lakes staat met stip in onze Nieuw-Zeelandse top tien. Bijna nergens kun je op zo’n klein oppervlak zoveel verschillende landschapsvormen zien. En dat is nu net wat Nieuw-Zeeland symboliseert: de hele wereld samengevat op twee eilanden. Niet om de hoek, maar de (wereld)reis meer dan waard, zeker als je het op de motor kunt beleven! INFONieuw-Zeeland lokt met een landschappelijke variatie die bijna uniek is. Reizen is er eenvoudig, de infrastructuur is er perfect. De bewoners zijn ontspannen en verrassend vriendelijk. HOE KOM JE ER?Voor een bezoek aan Nieuw-Zeeland maakt de route er naar toe niet veel uit. Je kunt vanuit het westen over de States of oostwaarts over Azië vliegen. Maar vanaf Amsterdam naar Auckland is het ongeveer 20.000 kilometer, dat betekent dat je een etmaal in het vliegtuig zit. Via Amerika mag er meer bagage mee, via Azië is het aanbod aan vluchten groter. Tickets over Korea, Singapore of Bankok naar Auckland of Christchurch heb je in het hoogseizoen voor ongeveer 1.100 euro. Vliegen via de VS kost wel wat meer.REISTIJDHet hoogseizoen ligt tussen de Kerst en begin maart. Dan kan het, zeker bij de toeristische hoogtepunten op het Zuid-Eiland best druk zijn. In april en mei is het duidelijk rustiger, maar in de Nieuw-Zeelandse herfst neemt de kans op slecht weer toe. In november en december – het voorseizoen – is er ook niet veel te melden, maar het kan dan stevig regenen. De zomertemperaturen op het Noordereiland zitten tussen de 20-30 graden. Op het Zuidereiland is het doorgaans een graad of vijf koeler. De meest betrouwbare weersverwachtingen vind je op www.metservice.co.nz.PAPIERWINKELPaspoorten moeten minstens nog drie maanden geldig zijn. Bij aankomst krijg je een visum voor 90 dagen. Als je langer wilt blijven kan het visum ter plekke verlengd worden. Voor je eigen motorfiets wordt een ‘carnet de passage’ gevraagd (zie MotoPlus 4/2008). Met een internationaal rijbewijs en een nationaal kenteken bewijs staat dan niets je verder in de weg.Er is ook geen nationale verzekeringsplicht, maar het is raadzaam een zo genaamde Third Party Insurance af te sluiten. Dat kost ongeveer 95 euro en heeft een looptijd van drie maanden. Zo’n verzekering is lokaal af te sluiten.MOTORFIETSENNieuw-Zeeland staat bij veel motorrijders op het verlanglijstje als een soort ultieme droom. Om die droom uit te laten komen zijn er verschillende mogelijkheden. Als je van plan bent er een poosje te blijven, dan kun je je eigen motor meenemen. Of er ter plaatse een kopen. Maar er zijn ook veel motor-verhuurders die hun machines ook voor langere termijn aan je willen toevertrouwen. En ten slotte zijn er veel aanbieders van reizen met een gids erbij. Die ritten kunnen van zeven dagen tot drie weken duren. Op Internet vind je alle informatie met een muisklik of wat.www.nxbike.comwww.biketours.nzwww.reuthers.comwww.banz.co.nzwww.bikeworld-travel.dewww.motorcuclesnewzealand.co.nzwww.endurotouring.nzwww.gotournz.comwww.kea-motorcycles.com (of bellen met de Duitser Pascal Burbacher: 0049 71 31 89 93 94)Via www.travelplaner.co.nz/transport/motorcycle.cfm vind je links naar zowat alle motorverhuurbedrijven in Nieuw-Zeeland.OVERNACHTENKampeerliefhebbers vinden hier hun paradijs. Wildkamperen is buiten de natuurgebieden en privé terreinen gewoon toegestaan. Maar vaak er moeilijk vanwege alle hekken die er staan. De talloze campings zijn doorgaans van alle mogelijkheden voorzien. Ze hebben vaak gemeenschappelijke zalen, keukens en zelfs televisiekamers. Overnachten kost er per persoon tussen de 6 en 10 euro. Wie liever in een echt bed slaapt kan kiezen uit de veelheid aan aanbod voor ‘backpackers’. Veel daravan zijn een soort jeugdherbergachtige instellingen. Je treft er veel medereizigers en bent er nauwelijks duurder uit dan op een camping. Daarnaast zijn er nog ‘Bed&Breakfasts’, pensions en hotels in alle prijsklassen. Maar de goedkoopste overnachtingplaatsen zijn in het hoofdseizoen vaak volgeboekt, hou daar rekening mee, want in het hoogseizoen moet je dus al vroeg in de middag op zoek naar een slaapplaats. TOERISTISCHE INFORMATIEBijna elke plaats heeft zijn ‘visitor centre’. Daar is veel materiaal te vinden en de vriendelijke uitbaters er van hebben vaak er goede tips. Bij de infocentra van de ‘DOC’ kun je alles te weten komen over de flora, de fauna, de geologie en het weer. En op Internet wordt je bijna bedolven wanneer je googeld op Nieuw-Zeeland. Een paar aanraders zijn: www.doc.govt.nz, www.nz.com, www.newzealand.com, www.metservice.com, www.travelplaner.co.nz en www.purenz.com.DOCUMENTATIEDe gids ‘New Zealand”uit de Lonely Planet-reeks is hier de absolute topper. De beste kaarten vind je in de altlas van de Kiwi Uitgeverij ‘Kiwi Pathfinder New Zealand’. De schaal daar van is 1:500.000. De atlas is tanktasvriendelijk en lokaal verkrijgbaar. Voor mensen die zich willen inlezen is een bezoek aan de Arnhemse reisboekenwinkel De Noorderzon een gouden tip (www.denoorderzon.nl).[[bildunterschrifte]]1 Het schitterende landschap van Centraal Otago boven het Lake Tekapo voor de Southern Alps.2 Een Kiwi bord en de Ruapehu, die met zijn 2797 meter de hoogste berg van het Noorder eiland is.3 Voor de Ngauruhu vulkaan in het Tongariro nationale park4 Auckland5 De Champagne Pool in het thermale bronnengebied Wai-o-tapu is 74 graden heet.6 Op Cape Reinga is de noordkaap van Nieuw Zeeland eenzaam en woest.7 De Taranaki geldt als de mooiste berg van het land. Momenteel is de vulkaan niet actief.8 Een fantastisch kustlandschap in de Marlborough Sounds aan de French Pass.9 IDEM Een fantastisch kustlandschap in de Marlborough Sounds aan de French Pass Voor een muurschildering in Kaikoura.10 Een kajaktoer in het Abel Tasman National Park.11 Het bord aan de westkust waarschuwt voor overstekende pinguïns.12 De spectaculaire westkust op een van de weinige zonnige dagen. 13 Een eenzame voederplek aan het zuidelijke uiteinde van de westkustweg.14 Tussen de westkust en de Southern Alps groeit regenwoud.15 Het beroemde ‘Bra Fence’ in Centraal Otago.16 Deze spannende piste loopt door het bizarre berglandschap langs de Skippers Canyon.17 Langs het Lake Wakatipu loopt er een weg met mooie uitzichten de Southern Alps in.18 Met zijn 3654 meter is de Mount Cook de hoogste berg in het land.19 Onderweg op een stoffige piste in het Mount Cook National Park.
