Test zes paar sportbanden
Moderne sportbanden moeten een heuse spagaat kunnen maken. Ze moeten goed zijn voor dagelijks gebruik, veilig in de regen èn stabiel op het circuit. Gaat dat altijd goed…? Een test van zes actuele types. Wie wil er vandaag de dag nog echte sportbanden? Volgens de motorfabrikanten zo te zien bijna niemand meer. Althans, dat zou je kunnen denken, als je naar de eerste montage van diverse modellen kijkt. De huidige superbikes in de ‘200pk-klasse’ rollen logischerwijs op straatlegale racebanden uit de motorfabrieken in Japan, Duitsland of Italië. Ook bij de lichtere 600cc-supersports is deze trend te zien. En niet alleen daar. Een beetje fabrikant stuurt vandaag de dag zelfs zijn dikke naked bikes met racebanden de showroom in. Daar tegenover staat de bandencategorie voor sporttoerders en reismotoren, dus de banden die we in deel 1 van deze grote bandentest hebben uitgeprobeerd. Wat daaruit vooral bleek: met de huidige toerbanden kun je al behoorlijk sportief bochtenwerk doen. Ook zijn de meeste van die toerbanden tevens gehomologeerd voor gebruik op de 600- en 1000cc-sportmotoren. De behoefte aan de traditionele sportbanden lijkt dus kleiner te worden, want voor circuitdagen zijn juist de straatlegale racebanden de aangewezen keuze. Wie zijn sportmachine overwegend inzet voor dagelijks gebruik, er lange ritten mee maakt en ook waarde hecht aan de rijeigenschappen bij slecht weer, die is eigenlijk het beste af met een (sport-)toerband. Het gat dat sportbanden moeten dichten tussen de racebanden en de toerbanden lijkt in theorie nogal klein. Daar komt bij dat er in de bandenwereld geen algemene vuistregel is voor het maken van de ideale sportband. Elke fabrikant heeft natuurlijk wel zijn eigen ideeën over hoe zo’n band dient te functioneren, waar de prioriteiten liggen. Pirelli en Dunlop voorzien hun sportbanden doorgaans royaal van racegenen. Voordeel: als je tijdens circuitdagen graag voluit gaat, dan blijven deze banden ook na vele ronden nog goed functioneren en stabiel sturen. De prijs die deze beide merken daarvoor betalen is het slechts middelmatige presteren bij gewoon straatgebruik. Daar duurt het in elk geval behoorlijk lang voordat ze zo fijn sturen als op het circuit het geval is. Ook in de regen ontbreekt het bij de twee sportiefste banden aan een echt behaaglijk gevoel. Bridgestone en Michelin hebben duidelijk een andere filosofie. De Japanners hebben lang vastgehouden aan het principe van ‘maximale stabiliteit’. Met de vorig jaar verschenen S20 gaan ze echter een andere weg en hebben ze een heerlijk soepele band gemaakt voor alledaags sportief gebruik, inclusief natte ritten. Michelin haakt weer in op de ‘oude’ Pilot Power-filosofie en maakt in deze test op de HP4 indruk met een hele fijne band die ook op koude en natte dagen prima rijeigenschappen geeft. Keerzijde van de medaille is dat de circuitcapaciteiten maar matig zijn. Maar, zo zeggen zowel Michelin als Bridgestone, daarvoor hebben we tenslotte racebanden. Het blijft dus spannend om te zien welke kant de trend op gaat bij de nieuwe lichting sportbanden in de komende jaren.
