Spessart, Duitsland
Ooit een broeinest van rovers, gelegen in het centrum van Duitsland, gezegend met de bizar grote mix aan loofbomen en thuisbasis van een legendarische herberg: de Spessart. Bovendien met heel veel fantastisch bochtenwerk, dat zeker in de herfst door een bijzonder fraai bontgekleurd landschap voert!
Centraal in de gelijknamige regio en op slechts vijf kilometer van de snelweg ligt in het plaatsje Mespelbrunn ‘Gasthof Zum Spessart’. Onze uitvalsbasis de komende dagen voor wat hopelijk een paar enerverende herfsttoeren door het bontgekleurde landschap hier gaan worden. Op de door bomen geflankeerde weg tussen Strassbessenbach en Dörmorsbach blijken de Tracer 900 en Z1000SX er zin in te hebben vandaag, net als hun baasjes trouwens. De kilometers rollen snel onder de banden door en pas in Leidersbach, alias ‘Sacco Valley, een knipoog naar het Amerikaanse Silicon Valley, gaan ze voor het eerst op de jiffy. De plaats staat bekend om haar textielindustrie, ooit ontstaan uit allemaal kleine confectieateliers, en inmiddels gespecialiseerd in bruidsmode en andere feestelijke garderobes. Hoe praktisch de koffers van de SX ook mogen zijn, kreukvrij transporteren van een modieuze pakken en andere kledingstukken zit er niet in. De vele outletstores en fashionwinkels laten we daarom links liggen, vandaag houden we het gewoon bij leer en Goretex. Minder modieus wellicht, maar des te praktischer.
Het duurt niet lang of de volgende plaatsen op onze toer dienen zich al aan. Na Volksbrunn is het niet veel later de beurt aan Heimbuchenthal. De banden hechten zich innig aan het asfalt, de voetsteunen schrapen bij tijd en wijle vrolijk over de weg. Rijden met een glimlach, die in deze prachtige, bontgekleurde landschapscoulisse alleen maar breder en breder wordt. Tijd en kilometers tikken achteloos weg, voor we er erg in hebben liggen Klingenberg, Miltenberg en Wertheim alweer achter ons. Net als verderop in de meer noordoostelijk gelegen Lohr, schitteren ook de vele plaatsen hier aan de Main, vaak met een historische Middeleeuwse kern, met bijzonder veel flair. Bij de vele cafés kun je je gastronomisch gezien ook helemaal uitleven, van Kaffe und Kuchen of een altijd smakelijke Strammer Max tot de lokale specialiteit Platteklöß, het is hier prima eten. Toch laten we ons niet tot een lange stop verleiden. Waarom niet? Omdat de lust tot rijden in deze laatste, bijna magische weken van het motorseizoen simpelweg te groot is. Nu kan het nog, langere pauzes vallen daarom in het water. Oprechte excuses bevallige plaatsjes, het chillen beperken we vandaag enkel tot de paar minuten die de overtocht met het veerpontje over de Main bij Stadtprozelten in beslag neemt. Zelf het innemende wijnplaatsje Homburg, waar we eigenlijk een lange pauze hadden gepland, ziet ons slechts kort. Er wachten ons namelijk drie van de mooiste routes hier in het zuiden van de regio: de wegen Krausenbach-Altenbuch, Collenberg-Mönchberg en Eschau-Wildensee om precies te zijn. Een bijna niet te evenaren genoegen om in dit jaargetijde zo volledig ongestoord door het schitterende asfaltvlechtwerk door de bossen te kunnen draven. En dan schijnt het in het noordelijke deel van de Spessart, dat we morgen met een bezoekje gaan vereren, nog beter te zijn ook. Bijna niet te geloven!
Na de 247 kilometer die we gisteren achterover hebben gespoeld, staan er voor vandaag een optimistische 334 kilometers in het roadbook. Bovendien belooft de weerman een aangename 20 graden, perfect dus. In theorie althans, de praktijk bestaat uit druppelvorming op kuipruit en vizier, in combinatie met een maximum snelheid van een bijna beschamende dertig kilometer per uur. Daarbij is het nog opvallend koud ook. Maar ja, het is herfst en dan ontkom je helaas niet aan nevel. Als een klein doekje voor het bloeden is de berm versierd met prachtige paarsblauwe korenbloemen. Ondanks alle kameleonachtige creativiteit van de loofbomen is dat toch een kleur waarin ze zichzelf niet kunnen hullen. Een uurtje later is de mist gelukkig alweer opgetrokken en de hemel strakblauw. Het echte werk kan beginnen!
Via Rothenbuch, Waldaschaff en Sailauf komen we na een tijdje aan bij Waldhaus Engländer, een populaire Biker-Treff met terras en restaurant. Na een huisgemaakte Handkäs met Weisswurst en een pretzel, buiken we eerst uit met een vlot rondje over de Spessart-Höhenstrasse. Nadat we Waldhaus Engländer weer gepasseerd zijn, gaat het in een wijde boog verder naar Jakobsthal. Was het hier in de regio vroeger een nogal duistere aangelegenheid, er was veel armoede en ziekte, om over de vele roversbendes nog maar te zwijgen, tegenwoordig ziet het leven hier er een stuk zonniger uit. Zeker voor motorrijders. Tips voor onderhoudende pistes? In overvloed! Bochtig en dunbevolkt is het overal. Heerlijk rijden tot je erbij neervalt. Of dat laatste dan liever niet, maar de boodschap moge duidelijk zijn. Mocht je duizelig worden van alle slingers en toe zijn aan een pauze, dan zijn Heinrichsthal, Habichsthal, Partenstein, Frammersbach of Wiesen, om maar eens een paar plaatsjes te noemen, een prima gelegenheid daarvoor. Anders dan in het naburige Odenwald, zijn er hier trouwens nergens wegen afgesloten voor motorrijders. In het ergste geval geldt er een maximum snelheid van 60 km/uur voor motorrijders, zoals het geval op de negen kilometer lange achtbaan tussen Steinau en Marjoss.
Tussen het kleurenpallet van de bomen verdwijnt de zon in het wat minder bosrijke noorden van de Spessart, bij Sterbfritz, langzaam aan de horizon. Toch zijn we nog niet klaar voor vandaag. Voor het in één ruk terug gaat naar onze basis in Mespelbrunn, vormt de ruïne Schwarzenfels in het nu duistere bos een waardige afsluiter van deze weer waanzinnige rijdag. De conclusie: prachtige bossen en dalen, eersteklas bochten en zelfs op zondag weinig tot geen verkeer. En niet te vergeten, bij het droomwegenduel tussen het noorden en het zuiden van de Spessart, trekt het noorden met 15-5 een afgetekende overwinning naar zich toe!
De wedstrijd is echter nog niet ten einde, we trakteren onszelf namelijk nog op een verlenging. Een derde toerdag dus. De maandagochtend begint komt echt tot leven net boven Hessenthal. Het heuvelachtige achterland is getekend door de adem van moeder aarde, die als een witte deken over het landschap ligt. Op een akker zijn vlijtige handen druk bezig met het oogsten van rabarber. Portie meenemen? Nee, snel verder over de smalle straten naar het Hohe-Wart-Haus, hét adres voor liefhebbers van traditionele Duitse gastronomie. Lekker eten én een eigen koffiebranderij en bierbrouwerij. Klinkt goed, is alleen net als veel andere etablissementen op maandag gesloten. Een ‘bakkie pleur’ van zelf gebrande bonen zit er dus helaas niet in. Groot probleem is dat overigens niet, want de straat roept. En aan die roep geven we graag gehoor!
Helaas wordt het nu wel een soortement van eindsprint, dat dan weer wel over magistraal asfalt naar de derde en laatste Motorrad-Treff van dit weekend, Bayerische Schanz. Gisteren was het hier een komen en gaan van motorrijders, vandaag is het bijna uitgestorven. Aan de bar hangen enkel een paar lokale helden. “Een biertje voor de heren?”, vraagt de waard. Nee helaas, er staan nog heel wat kilometer op de agenda vandaag, voor de snelweg ons weer naar huis begeleidt.
Ook de derde dag in de Spessart is er weer eentje die nog lang in het geheugen gegrift blijft, besef ik wanneer ik in het schemerdonker de A3 opdraai. Voor me een schier eindeloze ketting van rode achterlichten, die af en toe fel oplichten. Het is weer tijd de snelweg-bleus kortom. Iets om snel te vergeten, de herinneringen aan de Spessart mogen echter blijven. Voor altijd!
