Sahara Experience Alwien Tulner
DE HAREN VAST, DE HAKKEN THUISZo groen als gras als het ging om motorervaring in het zand werd actrice Alwien Tulner gevraagd om deel te nemen aan de Sahara Experience, een zesdaagse motor- en jeeptour door de Marokkaanse Sahara. Na een spoedcursus van oud-crosser Gerard Rond besloot Tulner de hakken thuis te laten, de haren op te binden en de samen met dertig andere deelnemers de uitdaging aan te gaan. Voor MotoPlus hield de actrice, onder andere bekend van de tv-serie Rozengeur & Wodka Lime een dagboek bij van haar woestijnavontuur.VAN AMSTERDAM NAAR OUARZAZATEOuarzazate: ook wel de toegangspoort tot de Sahara genaamd. Rondom het zwembad in hotel Les Jardins te Ouarzazate druppelen gedurende de dag langzaam alle deelnemers binnen. Een gevarieerde groep mannen, vrouwen en zelfs drie kinderen waaronder mijn dochtertje van 3,5. Ik ga als moeder, motorrijdster en reporter/fotograaf mee. Dit belooft een gezellige boel te worden en heel wat ballen om in de lucht te houden.Ik hijs me in een stoffig, geleende Paris-Dakar-outfit, dat in combinatie met mijn camelbag iets weg heeft van een maanpakje…geen gezicht! We halen onze motoren op en mogen alvast even off-road oefenen. Flats, daar val ik voor de eerste keer. Hoort erbij, maar om helemaal zeker te zijn van mijn zaak leert Floris, mijn gids, me nog even een paar goede noodstops te maken. Het dorp stroomt uit, ze hebben waarschijnlijk nog nooit een vrouw op een KTM gezien. Bij de volgende noodstop gaan alle duimen omhoog. Dat geeft me kracht! Ik ben ‘one of the guys’. Althans, zo lijkt het.[Bilder in den nahe von obenstehende text][foto 2 De vrouwen, nu nog stoere praatjes]Zonder nog een meter gereden hebben, zijn er nog genoeg stoere babbels en dito gebaartjes. [foto 3 Gids Floris geeft in hotel laatste instructies]Voor vertrek nog even aandachtig luisteren naar de instructies van gids Floris. [foto 16 Met zo’n camelbag moet het lukken]Net echt: de camelbag van deelnemer nr. 156 uit de laatste Dakar Rally in Zuid-Amerika. DAG 1: VAN OUARZAZATE VIA AGDZ NAAR ZAGORA (180 KM)DIT HAD NIEMAND MIJ KUNNEN VERTELLENIk voel me een schoffie van een jaar of zeven als ik het enorme ijzeren ros bestijg. Mijn tenen raken amper de grond. Dit zal de komende week mijn uitdaging worden. Hoe mijzelf en dit grote gevaarte in bedwang te houden? Nog snel een schietgebedje, je weet maar nooit. De vrijheid van het motorrijden en de spanning voor wat komen gaat, maken dat ik zin heb om gas te geven, flink veel gas te geven. Na een kilometer of dertig verlaten we het asfalt en begint voor mij de vuurdoop. In totaal dertig deelnemers waaronder achttien motoren, acht jeeps, een fysiotherapeut, vijf begeleiders en drie monteurs trekken als een grote karavaan de woestijn in. We rijden via Agdz naar Zagora door het stenige gebergte met veel stof en behoorlijke afdalingen richting de oases van Vallee du Draa. Daar begint het avontuur. Mijn motor doet van alles, maar niet wat ik wil. Ik glibber over de keien en alles in mij wil stoppen. Uit angst knijp ik veel te hard in mijn stuur, waardoor ik al heel snel kramp in mijn handen krijg. Wat is hier leuk aan? Iedereen stuift me voorbij en al snel raak ik samen met een andere deelneemster achterop, ver achterop. In het voorbijgaan wordt me nog nageroepen: ‘Gas geven…vooral gas geven!’ Een van de mannelijke deelnemers helpt me bij iedere valpartij mijn motor op te tillen. Wat ben ik hem dankbaar en wat voel ik me keer op keer schuldig als ik de motor weer heb neergelegd.Onderweg stoppen we bij een kloof waar sommigen een duik nemen en ik mijn verhaal kan doen en op adem kan komen. Mijn gidsen wijzen me erop dat ik uit angst verkeerd reageer: ‘Je moet in dit woeste terrein niet inhouden, maar juist meer gas geven.’ Met een brok in mijn keel en nauwelijks tijd om te zien op wat voor mooie en bijzondere plek we zijn aangekomen, zie ik de rest van de groep de camelbags vullen en verder rijden. Simone, mijn vrouwelijke maatje, spreekt me moed in: ‘Als het echt niet meer gaat, kun je altijd nog overstappen op de jeep’. Thanks! ‘s Middags krijg ik steeds meer vertrouwen in mezelf en in de motor. Ik begin te leren hoe ik het ros moet temmen. Telkens wanneer het moeilijk wordt, probeer ik vooral gas te geven en verrek het helpt! Mijn motor krijgt meer grip, alsof ik hem op z’n staart trap. Nog nooit proefde mijn biertje zo lekker als bij aankomst in het hotel in Zagora. Ik voel me ‘one of the guys’. Mijn maatje en ik zijn gezegend met een heuse zandsnor zodra we onze helmen af doen. We voelen ons niet alleen ‘one of the guys’, we zijn het ook![Bilder in der nahe von obenstehende text][foto 4 Een laatste schietgebedje]Waar ben ik aan begonnen? Een laatste schietgebedje voor het echte werk.[foto 5 Zo voelt het dus om een snor te hebben/ Zand kruipt waar het niet gaan kan]Na een dag al ‘one of the guys’, inclusief snor. [2E SPREAD][GROSSES BILD: Algemeen6_klauteren in het hooggebergte dag 5]DAG 2: VAN ZAGORA VIA EL MHARECH NAAR MERZOUGA (240 KM)SPROOKJE VAN 1001 NACHT Met een schuldgevoel zet ik mijn dochtertje in de jeep en geef haar een knuffel. Daar gaat mama…idioot eigenlijk. Stijf bestijg ik mijn motor en nu maar hopen dat er iets is blijven hangen van de vorige dag. Mijn stoere harnas op de KTM vormt een groot contrast met de gesluierde vrouwen. Overal stof, bepakte ezeltjes en lachende en zwaaiende kinderen. Ik klem mijn benen goed tegen de tank en voel me langzaam weer één worden met de motor. We rijden steeds meer de echte woestijn tegemoet. De met keien bezaaide paden verdwijnen en het landschap wordt langzaam zanderig. We zien de eerste zandduinen en rijden langs de Algerijnse grens over een vlakte van opgedroogde kleigrond.In ‘Auberge El Mharech’ van de familie van Ali, onze lokale gids, lunchen we in een tentenkamp gemaakt van de wol van dromedarissen. Hierna rijden we in de middag over uitgestrekte vlaktes, waar we snelheid maken in de door de verzengende hitte ontstane fata morgana’ s. Tegen zessen worden we ontvangen in kasbah Nasser Palace in Merzouga aan de voet van de befaamde ‘Red Dunes’, de mooiste en grootste zandduinen van Marokko. Ik bestel een Marokkaanse hamman met massage en geniet moe maar voldaan van de waanzinnige zonsondergang! De organisatie biedt vanavond een feest aan. Iedereen die al een lichamelijk ongemak had, vergeet het onmiddellijk. Is het niet van de drank, dan is het wel van de euforie van het dansen onder de sterrenhemel, balancerend op de rand van het zwembad. Ongelofelijk hoe zo’n plek kan bestaan temidden van een desolate woestijn. Ik merk dat er een band begint te ontstaan en dat de groep steeds hechter wordt. Wanneer ik mijn hoofd op mijn kussen leg, voel ik me alsof ik de hoofdrol speel in het sprookje van 1001 nacht.[Bilder in der nahe von obenstehende text][foto 6 Dansen onder de sterrenhemel]Dansen onder de sterrenhemel zorgt na een dag van inspanning voor euforie. [Algemeen7_thee drinken bij de broer van Ali dag 2]Zo ziet een lunchstop in de Marokkaanse woestijn er uit. DAG 3: VAN MERZOUGA NAAR ERFOUD (140 KM)ZANDSKIËN’s Ochtends hebben we vrijaf en de meesten van ons willen het liefst zo snel mogelijk de zandduinen in. Dit vereist een compleet andere techniek dan ik geleerd had: Gas geven en achterover hangen. Daar ga ik al skiënd over de duinen. Ook de jeeps doen mee en leren het sjorren en driften in de ‘Four Wheel-stand’. Bij terugkomst in het hotel besluit ik in overleg met de organisatie om de rest van de dag in de jeeps mee te rijden. Vandaag kan ik mij toeleggen op het fotograferen, genieten van mijn dochtertje en van de omgeving. De I-Pod wordt geïnstalleerd en we blazen over een enorme vlakte. Tussendoor leg ik de hele groep vast met mijn camera. Het rijden in de Landcruiser geeft me de ruimte om mijn gedachten de vrije loop te laten en intens te genieten van dit waanzinnige afwisselende landschap. Overal komen kindjes aanhollen op blote voetjes. Geen dorp of huis of zelfs maar een bezorgde moeder. Amper een kledingstuk aan het lijf, maar met een enorme lach om de mond. Het raakt me diep om te zien dat ze met zo weinig zo blij en gelukkig kunnen zijn.We sluiten de dag af met een oude Paris-Dakar-route over de vlaktes. We drinken thee bij Berbers die leven van passanten en hun geitenwol. Eens per drie maanden komt er een truck langs waar ze levensmiddelen kunnen kopen, zo wordt ons verteld.[Bilder in der nahe von obenstehende text][Foto 15 Zandskien is geweldig!]De duinen zijn slopend, maar wat geven ze een kick![Foto 17 Alwien de fotografe]Tussen de bedrijven door zou je bijna vergeten het sprookjesachtige landschap vast te leggen. [EINZELSEITE][Bild: Algemeen5_collega zit vast in zandduinen dag 3, stehend machen, ganze Seite]DAG 4: VAN ERFOUD NAAR EL MHARECH (120 KM)GALOPPEREND OP MIJN IJZEREN ROS DE ZONSONDERGANG TEGEMOETZo halverwege de reis begint het off-road rijden fysiek zijn tol te eisen. Waarschijnlijk leert ervaring, want de organisatie heeft een ochtend aan het zwembad ingepland. Iedereen maakt hier goed gebruik van door uit te slapen, uitgebreid te ontbijten, een bedje te pakken aan het zwembad of zich even te melden bij het behandelbed van Carlo, de fysiotherapeut, onder een palmboom.Uitgerust en wel begint de spanning en de vrijheid van de motor weer te knagen en besluit ik die middag weer op te stappen. We rijden over grote uitgestrekte vlaktes. Galopperend op mijn ijzeren ros rij ik de ondergaande zon tegemoet. De stofwolk in de verte die de anderen produceren, wijst me de weg. Het rijden gaat me nu verschrikkelijk goed af! Ik merk dat ik zelfs steeds meer risico’s durf te nemen en de uitdaging op zoek.Die avond slapen we in een Bedoeïenen tentenkamp, alleen te vinden met GPS-coördinaten. Ali is hier opgegroeid. Hij stelt zijn familie voor en vertelt ons bij het kampvuur hoe hij als kind zelf langs de weg om pennen bedelde en via zijn oudste broer een fascinatie voor de motor ontwikkelde. Ik neem een douche, een koud biertje en loop even alleen de woestijn in, de zonsondergang tegemoet. Dit is magisch. En ik mag dit meemaken! Het kampvuur later op de avond versterkt dit gevoel nog eens.[Algemeen19_een deelnemer wordt aan het zwembad onder handen genomen door Carlo de fysiotherapeut dag 4] Na een dag van inspannend rijden wacht fysiotherapeut Carlo in het hotel voor een stevige massage. [foto 9 Foto’s kijken in het tentenkamp]Even vocht bijtanken en foto’s kijken tijdens een stop in een tentenkamp. [LETZTE SPREAD][Bild: Algemeen8_ Zonsondergang vanuit het tentenkamp dag 4 gross] DAG 5: VAN EL MARECH NAAR BOULMANE DADES (180 KM)ISCHIAS STRUIKJES TEGEN BUIKLOOP´s Ochtends word ik gewekt door een kudde dromedarissen die aan het tentdoek knabbelt. Ik heb last van stijve vingers, het aankleden en fotograferen is lastig. Ik moet weer een nieuwe techniek beproeven om de stenige paden met scherpe bochten langs de steile ravijnen vandaag te kunnen nemen. Ik zet koers richting de bergen, naar een hoogte van 2460 meter. Hoe meer we in de richting komen van Boulmane Dades, hoe kouder het wordt. Het hooggebergte met zijn medicinale beplanting Ischias toont veel groener en ruiger. Ik pluk een stuk struik mee om hier thee van te trekken voor degenen die last hebben gekregen van buikloop, iets dat mij tot nu toe gelukkig nog bespaard is gebleven. Van alle hotels is Xaluca Dades, de minst charmante, maar de meest luxe met een cocktail in de jacuzzi, massage in de hamman en uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van het Atlasgebergte.[foto 12 Ongekende vlaktes]Op de enorme zandvlaktes voel je je enorm klein en nietig.[Algemeen12_een doorkijk in ons hotel dag 4]De hotels zijn na een dag in de enorme zandbak haast een fata morgana. DAG 6: VAN BOUMALNE DADES NAAR OUARZAZATEWAT VOELT ASFALT INEENS SAAI!Terug naar Ouarzazate, de laatste loodjes. Het parcours is stenig en ruig. We rijden door een rivierbedding langs grotten waar nomaden leven die zich zomers terugtrekken op de vlucht voor de hitte. Ondanks de vermoeidheid die toeslaat, heb ik er zin in. Even extra gas geven in de rivierbedding en het water spat op. Hier en daar een obstakel nemen en nog even vaart maken. Kinderen lopen nog altijd uit wanneer we de dorpen passeren. Ik realiseer me dat ik zoveel hartelijkheid en gastvrijheid nog ga missen.Het echte avontuur is voorbij en we krijgen de laatste vijftig kilometer asfalt voorgeschoteld om afscheid te nemen van dit avontuur. Wat voelt asfalt ineens saai! Terug bij het hotel gooi ik mijn helm af en vier met de anderen onze overwinning; een ervaring die in onze ziel staat gegrift. Absoluut een zware beproeving maar werkelijk onvoorstelbaar![Dag 6 Water]Na de woestijn is het doorkruizen van een rivierbedding een ware verademing. [IMG_3221]Na zes dagen zit het er op. Het was zwaar, maar een onvoorstelbaar mooie ervaring! [Kasten am ende]ZELF OP SAHARA EXPERIENCE?Iedereen die van avontuur houdt en intens wil leven, kan als jeep- of motorrijder deelnemen aan Sahara Experience. Enige offroad-ervaring is voor motorrijders verplicht, voor de jeeprijder niet. Deelname voor een motorrijder kost € 2.650,- en voor een Experience per jeep betaal je € 2.350,-. Deze prijzen zijn inclusief hotel, ontbijt, lunch, diner, jeep- en/ of motorhuur en professionele begeleiding in de vorm van gidsen, monteurs en een fysiotherapeut. De prijs is exclusief vlucht, benzine en eigen consumpties. De volgende Sahara Experience staat van 17 t/m 25 oktober 2009 de kalender en daarna van 8 t/m 16 mei 2010. Info: www.saharaexperience.nl.
