Rij-impressie Husqvarna Vitpilen 401-Svartpilen 401
Twee motorfietsen, één boodschap. Vandaag een nieuwe toegang tot motorrijden, morgen de boodschapper van de urbane motortoekomst. Hun missie brengen de Svartpilen en Vitpilen primair middels hun design voor de bühne. Maar hoe houden beide 401’s zich in de praktijk op de straat?
“Misschien moet ik toch eens mijn motorijbewijs gaan halen”, mompelt onze fotograaf Rossen als hij het zwart-witte duo voor het eerst ziet. Voor Miriam en mij als testrijders verrassend, want hij krijgt maandelijks tientallen droommotoren voor zijn lens. Nog veel sterkere ook, dat moge duidelijk zijn. “Dit is zo mooi gemaakt”, zwijmelt hij terwijl hij op het schermpje van zijn camera naar de zojuist gemaakte opnames kijkt. “Echt mooi.” Dat vinden wij ook. Mooi is ook dat er zoveel details van de conceptmodellen op de standaardversie zijn overgenomen. Het studiemodel maakte in 2014 tijdens de motorshow van Milaan immers al indruk. Een echte blikvanger, die ook niet-motorrijders weet te raken. Missie volbracht? In ieder geval deels. Veel passanten blijven bij het zien van dit opvallende duo even staan en lopen vervolgens een rondje om de klassiek en gelijktijdig juist zeer modern ogende machines. Doorontwikkelde retro-lijnen. Een tegenstrijdige constatering? Misschien. Maar optisch lijken de beide ‘pijlen’ de roos te raken. En daarmee hebben we meteen ook de woordspelletjes (svart = zwart, vit = wit, pilen = pijl) afgehandeld. Althans, we zullen het proberen.
Een zelfbewuste mededeling na het omdraaien van de contactsleutels: ‘Pioneering since 1903’, staat er op het LCD-scherm. Hm, in technische zin heeft Husqvarna het wiel niet opnieuw uitgevonden. De basis is oranje en luistert naar de naam KTM 390 Duke. Het meest duidelijk is dat in het geval van het motorblok, swingarm en frame. Maar wat maakt het uit, het geraffineerde minimalistische design bepaalt immers de zelfstandigheid van deze 401’s. Form follows function? Beide machines nemen hier en daar nog wel eens een loopje met die bewering. Het sportief korte kontje ziet er geweldig uit, maar een potentiële passagier zit zo’n beetje op het achterlicht. Het bagagerekje op de tank van de Svartpilen is ook een leuk idee. Het biedt echter nauwelijks meer bergruimte dan een conventionele tanktas. Maar hand op het hart: zijn motorfietsen ooit volledig praktisch geweest?
Alle theorie is grijs en grauw, de startknop is zwart. Op pad dus! Beide eenpitters knorren er meteen na de start levenslustig op los. Erg leuk als je met een dot tussengas terugschakelt. Dan brabbelen de motoren heerlijk brutaal uit hun compacte einddempers, die passend zwart of zilver-wit glanzen. Ook tijdens het rijden doet de single sterk denken aan het 390-aggregaat van moederconcern KTM. Ook hier is af en toe een wat rukkerige gasrespons bespeurbaar. Vanaf ongeveer 7.000 toeren doen beide motoren er nog een schepje bovenop, en blaken ze tot in het vijfcijferige toerenbereik van levensvreugde. Vanaf zo’n 9.000 toeren begint het hier en daar wel wat te kriebelen, en al naar gelang het ingestelde toerental maant een rode lamp tot schakelen. Een koud kunstje voor de linker hand. Als de ride-by-wire-gashendel wordt opengedraaid, gat het onverwacht hard voorwaarts. Vermogen missen Miriam en ik beide niet. De 42 paardenkrachten laten deze lichtgewichten met speels gemak een bocht uit accelereren. Of, om in de door Husqvarna voorziene habitat te blijven, als eerste bij het stoplicht te vertrekken. Ondanks een identieke periferie en afstelling lijkt de Vitpilen er net iets energieker aan te trekken. Ontspannen boemelen kunnen ze ook, maar bij lage toerentallen willen ze dan wel op de ketting inhakken.
Geen vervelende verrassingen aan de pomp: na 100 kilometer verdwijnt er ongeveer 3,5 liter benzine (1 op 28,6) in de tanks van beide machines. Bij een gemoedelijke rijstijl zelfs nog minder. Op de in het dashboard weergegeven resterende actieradius moet je niet al te veel vertrouwen, want dat dat wisselt nogal eens van 120 tot 400 kilometer. Bij een identiek brandstofniveau dus. Ook de remmen presteren wat wisselend. De Bybre-stoppers (By Brembo) laten zich heel goed doseren en zorgen ondanks de enkele schijf in het voorwiel voor veel vertraging. Maar als je ze flink aanspreekt, verschuift het drukpunt in toenemende mate richting stuur. Het ABS doet zijn werk daarentegen onopvallend. Het regelt fijn en voorkomt op effectieve wijze het blokkeren van de wielen en stoppies. Bovendien is het te deactiveren. Ook rem- en koppelingshendel zijn instelbaar. Voor zover is alles nagenoeg gelijk aan beide modellen.
De zitposities zijn echter wel verschillend en hebben hun eigen invloed op de rijbelevenis. Miriam hangt op de Vitpilen met haar hoofd nagenoeg boven de koplamp. Een nieuwe definitie van een voorwielgeoriënteerde zitpositie. De laaggeplaatste stuurhelften vragen wat gewenning, en ondanks de standaard Metzeler-banden met hun uitstekende grip duurt het even voor je de bochten vol overgave aanvalt. Er rust veel gewicht op de stuurhelften en het voorwiel. Jouw conclusie Miriam? “Laag stuur, lange tank. Ik moet me echt strekken. Met 850 millimeter is de zithoogte bovendien aan de hoge kant.” Op de Svartpilen zit je in ieder geval net wat comfortabeler. Het brede stuur met verbindingsstang ligt goed in de hand, zorgt gevoelsmatig voor een meer natuurlijke lichaamshouding en is duidelijk meer ontspannen in het bochtenwerk. Dankzij de montage in rubber worden er bovendien minder trillingen doorgegeven. De Pirelli-banden onder de Svartpilen lijken hoofdzakelijk een optische functie te hebben en bereiken bij een wat sportievere rijstijl al snel hun grenzen. Maar bij een gemoedelijk toertempo valt er echter niets te mekkeren. Echte offroad-ambities moet je de Svartpilen natuurlijk ook niet toedichten, dat kunnen andere Husqvarna-modellen veel beter. De straat is het echte werkgebied van de 401, ongeacht of het om de svart of de vit gaat. Beide modellen hebben dezelfde veerelementen en wielafmetingen. De WP-voorvork heeft een sportief comfortabele setting, prima voor alledaags gebruik. Het aanspreken zou desalniettemin nog net iets beter kunnen. Lichte oneffenheden in het wegdek worden duidelijk aan de stuuruiteinden doorgegeven. De direct op de swingarm afsteunende achterschokdemper overtuigt eveneens met een goede basis set-up. Het filtert veel oneffenheden weg, wat in deze klasse zeker geen vanzelfsprekendheid is. En mocht je je eens vergissen, dan beschikt de vering over voldoende reserves.
Afgezien van kleur, stuur en de daarmee samenhangende handling zijn het de vele mooie details die wit van zwart doen verschillen. Kunststof carterplaat en bagagedrager bij de een, vrij zicht op de mooi gelijnde benzinetank bij de ander. Zelfs de zadels verschillen in optische zin van elkaar. Per slot van rekening is het de som van deze kleine verschillen, die deze beide modellen een zekere eigenheid verschaft. Ten opzichte van elkaar en zeker ten opzichte van hun halfbroer, de 390 Duke. Anders dan de in India gebouwde KTM worden de pseudo-Zweden namelijk in Mattighofen gefabriceerd. Desondanks springt ook hier de deels grove oppervlakteafwerking in het oog. Waar de Duke er nog mee wegkomt, past het minder bij de beide Husqvarna’s die het juist van hun optiek moeten hebben en met een prijskaartje van ruim € 7.500,- een stuk duurder zijn. Maar toch: de Svartpilen en Vitpilen zijn pretkikkers, echte bochtenartiesten, die noch meer uitrusting noch meer vermogen nodig hebben. Ze weten te bekoren met een geslaagde mix van zowel technische als optische beperking tot het meest noodzakelijke. Of deze motorfietsen daarmee werkelijk nieuwe doelgroepen naar hun zadels weten te lokken, moeten we vooralsnog even afwachten. Ze hebben er in ieder geval alles voor in huis! Zowel zwart als wit.
MOTOPLUS CONCLUSIE
Alhoewel beide modellen ons wisten te raken, is de Svartpilen onze favoriet. De sportieve zitpositie van de Vitpilen is misschien niet ieders smaak, maar dat hoeft ook niet. Dankzij hun styling misstaan deze beide motorfietsen ook niet in het interieur van een moderne huiskamer. Maar de kek ogende 401’s zijn niet alleen geschikt als sjieke decoratie, het zijn echte stuurmachines. En een waar genoegen voor ééncilinderfans, die liever 150 kilo hebben dan 150 pk. Dat onderstrepen de Vitpilen en Svartpilen iedere bocht weer op indrukwekkende wijze. De vraag of de flinke meerprijs vergeleken met de KTM 390 Duke gerechtvaardigd is, durven we zonder direct vergelijk niet te beantwoorden. Dat kun je ook zelf ontdekken, waarna je kleur kunt bekennen.
