Rij-impressie Harley-Davidson Forty-Eight

Met BN’ers uit de C-categorie liedjes zingen op tv om het gevoel van ‘toen’ te herbeleven. Gezellige nostalgie voor de één, een nostalgische gruwel voor de ander. Dat het ook smaakvoller kan, bewijst Harley-Davidson met deze nieuwe Forty-Eight, een tot ‘Bobber’ gestripte Sportster 1200 waarmee de Amerikanen het gevoel van eind jaren veertig, begin jaren vijftig van de vorige eeuw laten herleven. In die periode, zo vlak na de Tweede Wereldoorlog, beleefde de Bobber, een motor die tot de kale essentie was gestript, zijn hoogmis in Amerika. Een blok, een frame, een tank, een stuur, een zadel en twee wielen; puur het hoogstnoodzakelijke, al het andere was overbodig en werd verwijderd. Die ruige tijd wil Harley-Davidson anno 2010 laten herleven met deze nieuwe Forty-Eight. Daarbij maken de Amerikanen weer handig gebruik van een gekend trucje, want ook met deze nieuweling probeert Harley-Davidson weer nieuwe markten aan te boren met bekend rollend materieel. De goede verstaander heeft namelijk aan een halve blik voldoende om in de Forty-Eight een Sportster 1200 te herkennen. Maar dan wel een Sportster die van alle poespas is ontdaan. Alleen de meest elementaire zaken zitten er op, het stuur is smal, de zithoogte laag en opvallend zijn de dikke ballonbanden om de draadspaakwielen. Teruggebracht tot zijn meest elementaire vorm, is deze Forty-Eight wel een machine die er wezen mag en gezien mag worden, een ‘poser’ dus. Kort, laag en – door het ontbreken van de duoplek – lekker gedrongen. Een stoer en smaakvol apparaat in één. Bovendien heeft Harley-Davidson met een aantal slimme details die minimalistische uitstraling weten te benadrukken. Zo zitten de spiegels onder in plaats van boven het stuur en is het rem/achterlicht geïntegreerd in de beide knipperlichten. Vooral het ontbreken van een aparte rem/achterlicht-unit draagt bij aan die mooie nostalgische en cleane look van de achterpartij. De buitenste randen van de knipperlichten doen dienst als verlichting en zijn in het donker goed zichtbaar. Bij een kneep in het remhendel lichten ze bovendien fel op. Een cirkel ter grote van een 2 euro munt begint te knipperen als je het knipperlicht inschakelt. Slim en doordacht. Zijn naam dankt de Forty-Eight niet alleen aan de genoemde tijdspanne, maar ook aan een iets minder voor de hand liggend attribuut: de zogeheten ‘peanut’ benzinetank. Diezelfde tank met zijn pinda-achtige vorm dook namelijk voor het eerst op de Harley-Davidson S125 op, in…juist…1948. Draagt absoluut zijn steentje bij aan de coole looks van de Forty-Eight, maar de krap acht liter brandstof die er in het kleinood gaan, zijn meteen ook de grote makke van het tankdesign. Bij normaal secundair gebruik gaat na een goede 120 kilometer het reservelampje al branden. Dan kun je het lot nog een kilometer of twintig tarten, maar dan wordt het echt tijd om te tanken. Een redelijk beperkte actieradius dus. Maar ‘elk nadeel heb z’n voordeel’, om er maar eens een Cruijffiaans gezegde tegenaan te gooien. Na 120 kilometer in het zadel van de Forty-Eight ben je er namelijk ook wel aan toe om de benen even te strekken. Op korte stukjes is het best uit te houden, maar eenmaal voorbij de honderd kilometer begint het zowaar op werken te lijken. Met het laag gepositioneerde zadel zelf is eigenlijk weinig mis, maar het is uiteindelijk de opgevouwen houding met benen en armen ver voor je uit die je de das om doet. Daarbij wordt het rechterbeen ook voortdurend naar buiten gedrukt door de luchtfilterkast. De opmerkelijke positionering van de spiegels blijkt wel een gouden greep. Goed, het kost even om ze goed af te stellen en je moet er even aan wennen om schuin naar beneden te kijken, maar het zicht naar achteren is opmerkelijk goed, alhoewel niet helemaal trillingsvrij. Voor de veroorzaker moeten we een verdieping lager zijn, waar het 1.202 cc metende blok zijn bekende 45° V-twin blues ten beste geeft. En dat is een lekkere, rauw stampende blues. Dat het daarbij een beetje trilt en vibreert? Part of the American deal. Ben je daar niet van gecharmeerd? Tja, dan moet je naar Japan, daar hebben ze de blues doorgaans niet. Wat in akoestische zin wel stoort, is de lawaaiige vijfbak. De bak schakelt best precies, maar iedere versnelling lijkt haast met grof geweld op zijn plek te worden geschoven. De straatklinkers hebben weinig te vrezen van de 67 paardenkrachten van de V-twin. Geeft niks, want ontspannen cruisend in het lage en midden toerengebied is het leven goed aan boord van de Forty-Eight. Het blok pakt het gas lekker soepel op en met een niet al te overheersende roffel uit de dubbele uitlaatpartij op de trommelvliezen is het vooral geciviliseerde Rock ’n Roll dat over het secundaire wegennet rolt. Niks mis mee.Zolang het asfalt zich in zijn meest strakke vorm voor de Harley-Davidson blijft uitstrekken, valt er geen valse noot te bespeuren, al moet je in de eerste kilometers wel even wennen aan de dikke voorband. In eerste instantie lijkt het of het balhoofd veel te strak is aangedraaid, maar dat gevoel verdwijnt al snel. Tenminste, als je de Forty-Eight wat meer dwingend gaat sturen en onder je weg drukt. Dan valt er heel aardig met de Harley te sturen. Maar al die ‘good vibrations’ verdwijnen als ook het wegdek de blues krijgt en is doorgroefd met de rimpels en geulen van een zwaar en hard leven. De veerwegen zijn met 92 millimeter voor en 54 millimeter achter dusdanig kort dat iedere hobbel in het wegdek één op één aan je onderrug wordt doorgegeven. Vooral de stereo achterschokbrekers zijn dan snel aan het eind van hun Latijn en slaan door. Daar komt bij dat al bij geringe hellingshoeken de voetsteunen in het asfalt krassen. In linker bochten valt daar nog wel mee te leven, maar in rechter bochten is het oppassen geblazen. Voor je er erg in hebt, rijd je – vooral op hobbelig wegdek – de voorste uitlaatdemper aan de grond en dat is voor de Forty-Eight een signaal om zich direct op te richten. En dat gaat uiteraard ten koste van de ingezette koers. Maar de doorsnee Harley-rijder hecht waarschijnlijk net zo veel waarde aan hellingshoeken als aan een acceleratie van 0 naar 100 in 2,9 seconde. Inderdaad, lekker belangrijk. Hij/zij zal eerder zijn best doen om de dempers aan de rechter zijde mooi glimmend te houden. Behouden koersen en lekker laten roffelen dus, en dan valt er best met het stuur- en veerkarakter van de Harley te leven. En zelfs de remmen, toch vaak een heikel punt op ‘American Iron’, hebben meer dan een ceremoniële functie. De enkele schijf in het voorwiel doet het helemaal niet onaardig, vertraagd netjes en vraagt niet al te veel handkracht. Toch is het handig om voor de meest optimale vertraging ook de achterrem van de Forty-Eight er even bij te pakken.Met ogenschijnlijk minimale middelen is Harley-Davidson er met de Forty-Eight opnieuw in geslaagd om op basis van een bestaand concept een machine met een compleet eigen gezicht neer te zetten. De Forty-Eight is met zijn minimalistische Bobber styling een geslaagde ode aan een het ruige Amerikaanse motortijdperk van vlak na de Tweede Wereldoorlog. Een machine ook die dat gevoel van toen wat design betreft helemaal weet te pakken en ook onderweg slaat de Forty-Eight binnen zijn beperkingen zeker geen slecht figuur. De nieuwe Forty-Eight staat voor € 11.895,- bij de Harley-Davidson dealer. [BU’s][Opener zonder BU][Actiebeeld, bocht]Vooral in rechter bochten is de grondspeling beperkt en rij je bij geringe hellingshoeken al snel de voorste uitlaatdemper aan de grond. Zonde.[Detail voorwiel + tank/dashboard]Opvallend zijn de dikke ballonbanden. De enkele schijf en de dubbelzuiger remklauw in het voorwiel leveren acceptabele prestaties. De slimme positionering van de spiegels draagt bij aan het ‘kale’ uiterlijk en het zicht is prima.[Uitlaten]De fraaie dubbelloops pijpen accentueren de rechter zijde. De stereo achterschokbrekers slaan snel door op slecht wegdek. [zadel]Op het zadel zelf is het best uit te houden, maar door de gestrekte positie van armen en benen houd je het er niet lang op vol. TECHNISCHE GEGEVENS HARLEY-DAVIDSON FORTY-EIGHTMOTOR luchtgekoelde tweecilinder viertakt 45° V-motor, twee onderliggende ketting-aangedreven nokkenassen en twee kleppen per cilinder, klepbediening via stoterstangen en tuimelaars, dry-sump smering, benzine-injectie Ø 45 mm, ongeregelde katalysator, 405 watt dynamo, accu 12 V/12 Ah, mechanisch bediende natte meerplaatskoppeling, vijfversnellingsbak, tandriem, secundaire overbrenging 30 : 68. Boring x slag 88,9 x 96,8 mmCilinderinhoud 1.202 ccCompressie 9,7 : 1Max. vermogen 49,0 kW (67 pk) bij 5.700 tpmMax. koppel 98 Nm bij 3.200 tpmRIJWIELGEDEELTE stalen dubbel wiegframe, telescoopvoorvork Ø 39 mm, stalen swingarm met stereo schokbrekers, veervoorspanning instelbaar, schijfrem voor Ø 292 mm met dubbelzuiger remklauw, schijfrem achter Ø 292 met enkelzuiger remklauw. Spaakwielen met stalen velgen 3.00 x 16; 3.00 x 16Banden MT90B16; 150/80B16Banden in test Dunlop D401/402MATEN EN GEWICHTEN wielbasis 1.520 mm, balhoofdhoek 60,0°, naloop 119 mm, veerweg v/a 92/54 mm, zithoogte* 705 mm, rijklaar gewicht volgetankt* 256 kg, max. belading* 198 kg, tankinhoud 8,0 liter.Garantie twee jaarService-intervallen elke 8.000 kmKleuren zwart, zilver, oranjePrijs NL € 11.895,- / B € 10.595,-INFO NEDERLAND EN BELGIË Harley-Davidson Benelux, tel. +31 (0)71-581 37 37, www.harley-davidson.nl MOTOPLUS METINGENTopsnelheid¹ 190 km/uurAcceleratie0 – 100 km/uur 5,2 s0 – 140 km/uur 10,2 sDoortrekken60 – 100 km/uur 5,8 s100 – 140 km/uur 6,9 s140 – 180 km/uur 11,1 sBrandstofverbruikSecundair 1 : 19,6Theoretische actieradius 156 km VERMOGENSGRAFIEK[ZO OVERNEMEN UIT MRD]