Reportage Trialschool.nl
Voor iedere motorrijder is het een goed idee om regelmatig rijvaardigheden aan te scherpen middels opleiding. Er zijn trainingen in allerlei soorten en maten, maar trialtrainingen richten zich op het beheersen van listige omstandigheden en obstakels bij lage snelheden. Inschattingsvermogen, kijktechniek, balans en controle van de bedieningselementen worden hiermee op scherp gezet. Trialschool.nl geeft als eerste trialtrainingen met elektrische machines en MotoPlus haakt aan bij de debuutdag van die Electric Motors. We zijn benieuwd of de vonk overslaat!
Het motto van Trialschool.nl luidt “motorrijden voor iedereen”. De doelgroep is niet zo zeer de reeds gevorderde trialrijder, maar het is de bedoeling dat de lichte en wendbare trialmotoren bij de trialcursus gebruikt worden om zowel ervaren als beginnende motorrijders extra vaardigheden bij te brengen, die in de dagelijkse praktijk je veiligheid en vooral het rijplezier vergroten. De Trialclinics zijn bedoeld voor absolute beginners, waarbij mensen zonder enige motorervaring in een halve dag leren motorrijden en dat is een tamelijk uniek aanbod! Dit wordt bijvoorbeeld gebruikt als bedrijfsuitje. Bij de Trialcursus stap je op een hoger niveau in dan bij de Trialclinic. Deze is bedoeld voor motorrijders die hun rijtechniek op de straat willen verbeteren en ook wordt deze veel gebruikt door recreatieve en wedstrijdrijders in de motocross, enduro, rally en wegrace. De nadruk ligt hier op totale motorbeheersing. De trainer is Marcel Brunsveld en hij is viervoudig Nederlands Kampioen trialrijden en bovendien gediplomeerd KNMV Motortrainer, dus de geloofsbrieven zijn dik voor elkaar.
Op een zondagmiddag verzamelt zich een groep van twaalf motorrijders bij het motorcross circuit van Markelo. De meeste hebben serieus veel ervaring op de straat en enkele hebben ook een enduromotor. Toch is er ook een deelnemer die nu bezig is met rijlessen en volgens Marcel schuift dat allemaal prima in elkaar. Op het startveld staat een rijtje spiksplinternieuwe Electric Motion trialmotoren met tjokvolle accu’s te glimmen in de zon. Marcel heeft ze net deze week opgehaald bij de fabriek in Frankrijk en zelf gisteren zijn eerste proefritten gemaakt.
Na de koffie trapt hij af met een technische introductie. Eigenlijk is het heel eenvoudig: alles werkt zoals een conventionele motorfiets, het enige waar we moeten letten is het motorvermogen en de koppeling. Er zijn drie mappen voor het motorvermogen, welke middels een knop op het stuur wordt bediend, en een lampje achter het balhoofd geeft middels kleur de geselcteerde stand aan. Wij rijden vandaag in groen, de liefste versie. Blauw en rood geven een andere karakteritiek, vooral met een scherpere gasrespons. De koppeling is niet nodig om weg te rijden of te stoppen, maar Marcel dringt er stevig op aan om altijd maar dan ook altijd één vinger op het koppelingshendel te houden, zodat je deze kunt intrekken in geval van nood. Hij benadrukt dit vanuit verschillende invalshoeken, maar later zal blijken dat de boodschap niet bij iedereen even goed binnen komt. Tot slot is er natuurlijk het polsbandje waarmee de dodemansknop wordt bediend in geval van nood. Die zal nog nuttig blijken…
Hierna mogen we op het brede startveld van de crossbaan kennismaken met de maken met de Electric Motions en eigenlijk is verbluffend hoe eenvoudig en natuurlijk deze machines aanvoelen vanaf letterlijk de eerste meter. Ik had verwacht die eerste meters juist bij wegrijden en tot stilstand komen enorm te moeten wennen aan het ontbreken van geluid en de noodzaak om de koppeling te gebruiken, maar dat is niet zo. Zelfs stapvoets rijden gaat prima. Marcel heeft een parcours uitgezet met platte en gekleurde pylonnetjes. De kleur geeft aan welke kant je er langs moet en bij elke bocht of obstakel is een lastige en een heel lastige route. Eerst lopen we een ronde over het traject, dan rijdt Marcel deze voor en vervolgens gaan we zelf rijden, waarbij het uiteraard de bedoeling is om met de voeten niet de vloer te raken. De eerste route gebruikt onder andere de grote kombocht van de crossbaan en andere verhogingen om middels heel scherpe bochten en een ondergrond die varieert van stevig tot los zand véél uitdagender is om foutloos te rijden dan ik in eerste instantie denk. De bochten zijn dusdanig scherp dat het stuur tegen de aanslag moet en dat is bij een trialmotor zowat 90 graden! Dat moet soms halverwege een helling en als dan ook nog de ondergrond juist dan verandert naar los zand verschijnen de eerste zweetdruppeltjes van de concentratie.
Ondertussen blijft Marcel hameren op de vinger aan de koppeling en dan blijkt ineens waarom. Een van de deelnemers komt over de scherpe heuveltop, geeft net te veel gas waardoor het voorwiel juist op die kam omhoog komt en dus daarna ver naar beneden valt, hij is zo iets niet gewend dus zodra het voorwiel landt en dan ook nog de voorvork diep induikt zakt hij zelf wat ver in elkaar, verdraait het gashendel en -omdat de koppeling niet wordt ingetrokken- spuit de Electric Motion er hard vandoor richting onze gewaardeerde fotograaf. Ik zit op de eerste rij, want ik stond net klaar om richting de fotograaf te rijden… Gelukkig loopt alles met een sisser af en rollen we lekker verder.
Na ruim een uur zweten is het tijd voor een korte pauze, waarna we naar de volgende oefening gaan. Ook over een parcours, maar nu zijn de hoogteverschillen groter, want we gebruiken de schansen van de crossbaan. Op zo’n flank draaien we van uiterst scherp links naar uiterst scherp rechts en dat in combinatie met de verandering van hellingsvlak blijkt knap lastig! Marcel legt uit dat het gebruik van je gewicht hier cruciaal is. Middels druk op de voetsteunen en door je lichaamsgewicht (met een hoofdrol voor het achterwerk…) juist naar buiten te draaien kan de motor heel plat onder je gedrukt worden en daarmee de bocht kort afgedraaid worden. Ook hier rijden we steeds twee rondjes en geven de motor door.
Na weer ruim een uur wijst Marcel naar de behoorlijke boomstam en vraagt: “Wie durft?”. Als gewone motorrijder is er geen haar op je hoofd die eraan denkt om tegen zo’n hoog en weinig vergevingsgezind obstakel aan te rijden! Toch is ook dit gewoon een handigheidje en superleuk om te doen. We drinken snel wat en gaan naar het laatste onderdeel, een parcours in het bos net achter de crossbaan. Hier is een trialparcours aangelegd en dankzij de diepe laag losse bladeren en de veel langere helling is dit een fantastische afsluiting! We rijden hier zeker anderhalf uur en de diversiteit is hier nog veel groter. Helemaal bovenaan is er een heel scherpe haarspeldbocht met daar middenin een opstap met een dikke boomwortel. Er zijn milde en steile afdalingen en voor extra spanning kan dat ook met nog een afstap. Ook liggen er boomstammen waar je over heen kunt rijden en sommige hellingen zijn zo steil dat deze niet gaan zonder flink wat momentum, dus de aanloop is dan belangrijk. Niet te zacht, want dan kom je niet boven, maar ook niet te hard want dat resulteert in een lancering als je boven bent. Marcel vertelt dat dit parcours al van een behoorlijk niveau is. Als je dit foutloos kunt rijden, dan kun je meedoen met het eerste niveau van trialwedstrijden. Bij clubwedstrijden wordt gereden in de categoriën wit (beginners), blauw (hobby), rood (gevorderden) en geel (pro).
Na ruim vier uur zwoegen, spelen en zweten ronden we af en de conclusie is dat dit een geweldige halve dag is om met je maten intensief met motorrijden bezig te zijn. Ik ga een aantal van deze oefeningen in ieder geval gebruiken bij het endurorijden en als ik naar huis rijdt op mijn sportmotor maak ik van elk stoplicht een surplace oefening. Zou dat trialrijden dan zó verslavend zijn?
