Reportage Ducati Club Race 2012
Het tweede weekend van mei bood het Asser circuit het decor voor de 33e editie van één der grootste feesten voor adepten van de rode raketten uit Bologna, alias de Internationale Ducati Clubrace. Hier kunnen clubleden en niet-clubleden hun Ducati’s en andere Europese sportmotoren ongegeneerd inzetten waarvoor ze ontworpen zijn: knallen op het circuit, zonder dat er direct een heel circus van kampioenschappen en dure licenties nodig zijn. Hier kan stucadoorsbedrijf ’t Troffeltje gewoon teambaas zijn van een driekoppige formatie en rijdt een Moto Guzzi MGS01 Corsa met als hoofdsponsor “me, myself and I”. Recent heeft een koerswijziging van de Ducati Club ertoe geleid dat de heftigste klassen, de BEARS (Britisch European and American Racing, red.) en de Thunderbikes niet meer meerijden omdat deze te ver van het gemiddelde clublid af zouden staan. Het positieve hiervan is dat er beduidend meer tijd is voor de traditionele klassen zoals de Desmo Quattro en de Due Valvole klassen. Die namen spreken voor zich. Iets minder ervaren circuitgangers krijgen alle ruimte in de Open klassen en worden ingedeeld naar rondetijd en voor liefhebbers die wel het Asser circuit willen beleven maar niet zonodig de strijd hoeven aan te gaan is er een demo-rit, waarbij onder begeleiding wordt gereden. Helaas betekenen deze maatregelen ook dat de echte exoten nu minder expliciet aanwezig zijn. Bij voorgaande edities jaren maakten tweewielige kroonjuwelen als de onvergetelijke Britten, de OVER Yamaha’s, Vyrus, Benelli 1130 Tornado endurance machines, de Sundance Harley’s, Buell of de Kalex (nu Moto2 winnaar!) hun opwachting en dat soort parels der motorsport oefenen een aantrekkingskracht op een techneut als een wormgat op een tijdreiziger. Evengoed was er weer voldoende motorische pracht en praal om visueel, auditief en kinesthetisch volledig aan je trekken te komen. Hierbij een sfeerimpressie. 4494 of 4495 (groot): Peter van Giersbergen (links op de foto) leent geheel vrijwillig zijn tweede Ducati 450 koningsasser uit 1969 aan mij uit. Dappere man! Met deze machine zal ik een week later deelnemen aan de NK Classics wedstrijd in Hengelo en ga hier alvast wennen aan rechts schakelen, weinig remwerking van de trommel en veel trillingen van de krukas. Nummer 58 was nog beschikbaar en na het zien van de foto’s van wijlen Simoncelli in Jimi Hendrix stijl leek dit nummer beslist passend. 4497. De prioriteiten zijn duidelijk: dikke Duc, met een set bandenwarmers die meer hebben mogen kosten dan de snurkplaats. Mooi werk! 4499. Drie maal Ducati, drie maal rood en toch drie maal zo verschillend. Een luchtgekoelde tweeklepper, een 851 Strada en een (veel) latere 749 of 999. Let ook op die unieke Ducati paardentrailer. Krijgt de term “raspaard” ineens een geheel andere lading. 6684 of 6686 (groot). De lijnen van deze Ducati TT2 zijn van een heerlijke puurheid en scoren hoog op mijn emo-ladder. Er zijn slechts een handjevol van de originele TT2 racers gebouwd, deze vormden een inspiratiebron voor vele smakelijk e replica’s. De Formula 2 klasse was destijds open voor 251 tot 350cc tweetakten en 401 tot 600cc viertakten. De Ducati TT2 markeerde Ducati’s terugkeer op de circuits en in 1981 en 1982 won Tony Rutter onder andere zijn klasse tijdens de TT races op het Isle of Man en won zo het Formule 2 kampioenschap. Zijn machine werd opgegeven voor 130 kilogram, 78 pk @ 10.500 toeren en is op het Isle of Man gemeten op 232 km/u. Overigens zijn de relatief kleine maar dikke gietijzeren Brembo schijven zoals op deze nummer 23 verrassend competent. Dat doet weinig onder voor modern spul. Let ook op de verticale transparante streep op de tank waarmee in één oogopslag te zien is hoe vol de tank nog is. Brandstofmeter? Overtollige ballast! 4500 Onlosmakelijk verbonden met het Clubrace weekend: de marktkramen met onderdelen. Zoekt en gij zult kopen. 6675 Mocht er ooit een GP worden uitgeschreven voor het meest sexy schakelpedaal in dit universum dan is dit een zekere podiumkandidaat. Foto DSC02486. Nu eens een keer geen gridgirl: mijn favoriete buurvrouw. 4501 (groot) Deze Tamburini Ad Majora weegt 135 kilogram, waarvan bijna 70 stuks voor rekening komen van de luchtgekoelde tweekleps motor. Het titanium buizenframe kevert een stevige bijdrage hieraan. Mooi om deze symbiose te zien van klassieke motortechniek en de modernste materialen als carbon en hippe elektronica inclusief traction control en launch control. Dit motorblok is in basis al decennia geleden ontworpen door ingenieur Taglioni en is nog steeds geliefd in brede kring, zelfs onder supersport liefhebbers. Massimo Tamburini was een van de drie oprichters van BiMoTa en is opgenomen in de Hall of Fame der motorfietsontwerpers nadat hij machines als de Ducati Paso, 916 en MV Agusta F4 tekende. 6689 Van de Gilera Saturno Piuma zijn slechts 50 van gebouwd volgens de berijder Nando Luijten. De “gewone” Gilera Saturno was al een lust voor het oog, maar deze bijzondere Saturno Piuma is een schoolvoorbeeld van hoe een motorfiets met enkele strakke pennestreken te tekenen. Heel gaaf, deze éénpitter. Piuma is Italiaans voor “veer” en een directe ode aan de Gilera racers uit de jaren ’50. Deze machine is ontwikkeld voor de Europese Supermono klasse welke begin jaren ’90 furore maakte. Het blok is een doorontwikkeling van Gilera’s eigen 350cc model welke voor de gewone Saturno werd vergroot naar 492cc en voor deze Piuma middels een 99x74mm boring en slag naar 569cc werd gebracht. Het schijnt dat er ook nog 558 en 620cc versies zijn geconstrueerd. De Piuma kwam in 1991 op de markt en van de 50 geproduceerde units schijnen er nog slechts 16 te bestaan. De waarde is rond de 15.000 euro voor een exemplaar in nieuwstaat. 6696. In de Supermono klasse kun je met de meest waanzinnige, kunstzinnige of onzinnige creaties rijden, tot aan 6-kleps cilinderkoppen aan toe (echt waar!), maar ook met een relatief eenvoudige racer op basis van een MZ Skorpion valt prima lol te trappen. Zo ook deze nummer 24 van Alexander Michel uit Dresden. De carbon tank verraadt dat ook hier meer is gemodificeerd dan je denkt. 6688. Isn’t she lovely? Deze Duc streed dapper mee bij de EuroClassics, een internationale race serie welke op diverse mooie evenementen de zaak opfleurt met hun aanwezigheid. Let op de droge koppeling welke door een magnesium zijdeksel priemt. 6715 Een raceweekend zonder barbecue is als een motorblok zonder benzine. Een barbecue mét benzine daarentegen….! Werd dat echt geprobeerd? Túúrlijk! 6717 Race-Pro is een zaak in Zaltbommel die in Ducati racers en race-onderdelen gespecialiseerd is. Let bijvoorbeeld op de Accossato remklauwen. Accossato was in de 70-er jaren een fabrikant van lichte cross en enduro machines, maar specialiseert zich nu geheel op motorfietscomponenten als frames en remdelen. Die remdelen positioneert men nog wat hoger dan Brembo. De DesmoSedici race-replica is erg lekker, maar de 1098R op de achtergrond is het echte werk, dat is gewoon een fiets uit het WK Superbike. In de pitbox ligt dusdanig veel motorische lekkernij dat een circuitrijder zich hier thuis voelt als een kind in de Jamin. WELLICHT DIE REMKLAUW UITVERGROTEN??? 6724 Starten in stijl 6744 Schitterende inkijk in de h
