René Heddema – Ducati 899 Panigale

« Terug naar Mijn Trots
Als René Heddema over zijn witte Ducati 899 Panigale praat, dan straalt hij van oor tot oor. Hoewel vrienden en zijn fysiotherapeut hem afraadden de Ducati te kopen, ging hij er toch voor. Gelukkig maar, want 27.000 kilometer later heeft hij nog geen grammetje spijt van zijn keuze.

“Die liefde voor motoren. Waar dat precies vandaan komt, kan ik niet helemaal plaatsen. Misschien komt het van mijn brommer-periode? Ik reed destijds een Kreidler en heb daar flink wat kilometer op gemaakt. Lekker met vrienden op pad. Echt een prachtige tijd. Dat gevoel heb ik, door vrienden die ik later kreeg, teruggevonden in het motorrijden. Dat duurde wel even, want ik was al 40 toen ik mijn rijbewijs haalde. Tja, met een jong gezin moest ik andere prioriteiten stellen. Maar ik heb niet veel gemist hoor, want de tijd zonder rijbewijs heb ik al ruimschoots goedgemaakt. Zeker met deze Ducati 899 Panigale. Een motor die mij in eerste instantie door iedereen werd afgeraden. Onder meer omdat ik een aantal jaren geleden een motor ongeluk heb gehad in Luxemburg. Echt een gevalletje: domme pech. In een S-bocht vlak bij de camping waar ik met mijn gezin stond, lag iets op de weg. Ik raakte erop gefixeerd en ging onderuit. In plaats van de motor los te laten, hield ik hem vast, waardoor ik met mijn hand onder de motor kwam. Het gevolg was een gebroken pols. Achteraf was dat het enige, maar omdat ze in Luxemburg het zekere voor het onzekere nemen, ben ik met een helikopter naar het ziekenhuis gebracht. Dat was wel een hele beleving. Zeker omdat ik me op dat moment nog best goed voelde. Ik weet bijvoorbeeld nog dat ik zelf mijn jas heb uitgetrokken omdat ik niet wilde dat ze hem zouden doorknippen. Dat vond ik zo’n zonde.
Na het ongeluk heb ik een tijd niet gereden. Maar zoals bij zo veel motorrijders, begon het ook bij mij na een tijdje weer te jeuken. Toevallig had een kennis een BMW F650 CS Scarver te koop, waardoor ik weer aan het rijden kwam. Toch was dat het niet helemaal. Ik miste de kuip en ook het geluid. In de periode dat ik geen motor reed, werd ik namelijk verliefd op de klank van een Ducati. Ik weet het moment nog heel goed. Op een landweggetje kwamen twee Ducati-rijders me tegemoet. Het raampje van de auto ging omlaag, ik reed wat rustiger en heb echt zitten genieten van het geluid. Na veel lezen en kijken, besloot ik daarom dat ik een Ducati 899 Paniagle wilde hebben. In het wit! Want een rode vond ik te gewoon. Geen gemakkelijke opgave, want zoveel witte staan er niet te koop. Het duurde dan ook wel een klein jaar voordat ik deze vond. Ik was meteen verliefd en ben dat nu, drie jaar later, nog altijd. Hij rijdt fantastisch, heeft een super design, perfecte wegligging en genoeg elektronica aan boord die mij ondersteunt met rijden. Daarnaast is hij ook heel erg betrouwbaar, want hij heeft me nog nooit laten staan. En ik heb er toch al flink wat tochten mee gereden. In drie jaar tijd heb ik dik 27.000 kilometer gemaakt. Zo ben ik onder meer op de Duc, samen met mijn dochter, naar Isle of Man gereden. Want dat wilde ik ook een keer beleven. Die vriend die me destijds probeerde om te praten, is ondertussen ook op zijn woorden teruggekomen. En om mijn pols sterk genoeg te houden, doe ik extra oefeningen. Zo zie je maar, als je echt wil, is er heel veel mogelijk. Als het aan mij ligt, blijft de Duc dan ook nog wel even. Voor dit jaar staat er bijvoorbeeld een bezoekje aan de Ducati fabriek op het programma. Daar rijd ik dan natuurlijk op deze prachtmotor naar toe!”