Reizen Westerwald

Als Jos en ik vrijheid en avontuur zoeken rijden we naar Duitsland, naar het Wilde Westen in het oosten. Vanuit Amsterdam is de eerste tussenstop bij motorherberg La Chausée bij Valkenburg, waar de heuvels zo’n beetje tot op het erf doorlopen. Er is die avond ook een groep Harley-rijders te gast; het wordt dus een gezellige avond aan de bar met sterke verhalen en koude bieren. De volgende zaterdagmorgen overstemt het gedaver van V-twins het gebeier van de kerkklokken. Bij de uitgang van La Chausée neemt gastvrouw Mariëlle van iedereen afzonderlijk afscheid met een dikke zoen. Die scene kan zo in een stripboek van Lucky Luke. Al rijden we dan niet op motoren die de American Dream verbeelden, onze voorstelling van het weekend is dezelfde als die van de cowboys op hun Liberator, Panhead en Evo’s. Een weekend weg op de motor, zonder zorgen in het zadel, met de illusie van vrijheid en avontuur voor ogen. Maar nog voor de grens moet de Wegenwacht eraan te pas komen om olielekkage aan mijn BMW te verhelpen. Zo krijgt mijn stoere zelfbeeld een gevoelige knauw, een béétje cowboy regelt zijn zaakjes zelf, inclusief de volledige verzorging van zijn vervoersmiddel. Jos kijkt met zijn Honda geamuseerd toe als de wegenwachter ook mijn laars schoon poetst met remreiniger.Al na een paar kilometer op de Duitse Autobahn belanden we in een file die zo ver doorloopt als we kunnen zien, en nog verder ook. Als moderne cowboys wagen we ons middenin de kudde bizons van blik, moderne stadsmensen hebben ook hun reflexen en instincten om het vege lijf te behouden. Zwaait daar eentje met zijn bufferhorens in mijn richting? Dreigen we tussen de flanken van twee exemplaren te worden geplet? Niet het soort spanning en avontuur waar Jos en ik naar op zoek zijn. We zijn blij als we ons in het spoor kunnen voegen van een groep lokale cavaleristen, een motorclub uit Noord-Duitsland met identieke patches op de spijkerjasjes, inclusief de confederate vlag.Aan de overzijde van de rivier de Rijn zoeken we ons eigen spoor. Langs de weg staat een rijtje Indians te kijken hoe Jos en ik op onze ijzeren paarden voorbij stuiven. De motoren uit de fabriek van het weer tot leven geroepen Indian Motorcycle Company horen thuis op de weg zonder einde naar de horizon, niet in een showroom langs een Duitse B-weg. In het Wilde Westen bestond een stadje uit minstens een saloon en een kerk, met een paar huizen eromheen. In het Westerwald hebben we daarvan het equivalent gevonden. Bedeesder, bedaagder en comfortabeler natuurlijk, maar Marienthal bestaat uit niet veel meer dan een klooster, hotel en een handvol restaurants. Deze oase ligt middenin de bossen van het Westerwald, die zich als de prairies in Amerika naar alle kanten uitstrekken. Hotel Imhäuser biedt ons een slaapplaats, goed eten en stalling voor de motoren. Eigenaar Egon Krenz rijdt zelf namelijk op een enduro en weet wat het motorhart begeert.In het Wilde Westen kwamen de ruiters na een enerverende rit aan in een stoffige saloon gevuld met sigarenrook en kruitdamp. Staande aan de toog werken ze grote steaks naar binnen, over terwijl glazen whisky over de bar vlogen. Altijd een oog op de spiegel achter de tapkast gericht, om te zien wat er achter hun rug gebeurde. Daarna gingen ze in bad, met kleren en al.Voor ons ziet de situatie er iets anders uit. We arriveren in het Hotel Imhäuser, waar het heerlijk geurt naar de bossen die het omringen. De motorpakken hangen we netjes over een knaapje te luchten. Daarna nemen we een douche en stappen in vrijetijdskleding richting restaurant. Daar vinden we de tafels verlaten, nog geen rondje poker wordt er gespeeld.Het personeel heet ons welkom binnen in de eetzaal, maar we mogen ons ook buiten op het terras vervoegen bij de andere gasten. In de schaduw van de bomen kunnen wij het avondmaal gebruiken in de Biergarten, die direct achter het hotel in de natuur is gelegen.Op zondagochtend worden we gewekt door muziek en zang op straat. Een fanfarekorps trekt in processie naar het klooster, waar in de open lucht de mis wordt voorgedragen. Psalmen galmen na in de helm als we de motoren uit de stalling rijden op weg naar nieuwe avonturen. De motoren moeten nog op temperatuur komen als we na de eerste bochten door het bos een zijweg inslaan. Bovenop een heuvel staat een houten uitkijktoren, en daar willen we wel opklimmen om de omgeving waarin we gaan rijden te overzien. Het Westerwald blijkt te bestaan uit rollende heuvels, bedekt met bossen en lapjes landbouwgrond, waartussen verschillende riviertjes door de dalen stromen. In de blauwe hemel is geen vuiltje in de lucht. Geen onheilspellende rooksignalen en ook geen industrierook, want in het Westerwald is moderne industrie zo goed als afwezig.De grond is karig, maar gaf op bepaalde plaatsen wel rijkdommen prijs in vorm van ijzererts en klei. Hier wordt de “goede oude tijd” gekoesterd, al is het maar omdat er verder weinig te doen is. Behalve dan voor motorrijders die zoals wij houden van afwisselende wegen door bos en veld, zonder al te veel spektakel en met op gepaste afstanden een of andere bezienswaardigheid. Voor het Westerwald Museum loopt een jongetje in zijn eentje cowboy en indiaantje te spelen. Hij zwaait dreigend met zijn klappertjespistool, en is gecharmeerd van de Honda van Jos. Die lijkt dan ook meer op een bovenmaats stuk speelgoed dan mijn stoere BMW GS. Zijn opa komt aanlopen met het wiel dat hij net heeft laten inspaken. Hij is bezig zijn R51/3 te restaureren, sommige werkzaamheden besteedt hij uit aan de werkplaats van Gerhard Weller, die deel is van het museum.Jos en ik gaan binnen kijken. In de ontvangstruimte staan tafels en banken met gezellige geblokte tafelkleden. het ruikt naar de koffie en wafels die Agnes Weller in de keuken bereidt. Haar verzameling kleerhangers is in het Guiness Book of Worldrecords opgenomen. In het museum wordt het heden uit het verleden getoond. We zien er diverse gebruiksvoorwerpen die ooit modern waren, maar nu antiek.Maar het meest boeien ons natuurlijk de verschillende motorfietsen in de verzameling. Vroeger trokken meneer en mevrouw Weller op hun BMW zijspan door de wereld, maar met het klimmen der jaren werd dat minder. Nu bestaat hun wereld voornamelijk uit het museum. Pronkstuk van de verzameling is voor mij de eerste BMW die ooit gemaakt is, de R32. Hij staat achteloos in een rijtje andere motoren gestald, met snuisterijen omhangen en omgeven. Maar er zijn ook bijzondere zijspannen te bewonderen, en motoren van andere merken zoals Zündapp, NSU en Miele!Na deze verfrissende duik in het verleden pakken Jos onze dagtocht weer op. Het Westerwald blijkt te bestaan uit een afwisseling van kleine valleien, lage heuvels en bos dat tot dicht aan de weg loopt. Dan rijden we weer over een open vlakte, of pauzeren even bij een meertje om van de schittering van de zon in het water te genieten. De meren liggen in het gebied Kroppacher Schweiz, waarbij het begrip “Zwitserland” natuurlijk niet letterlijk moet worden genomen. Die bijnaam suggereert iets van avontuur, net als de mythe van het Wilde Westen.Ontspannen in het zadel hangend komen we aan in het Kannebäckerland, genoemd naar de pottenbakkerijen die in deze streek verrezen op de klei van hoge kwaliteit die door de Rijn werd achtergelaten. Een toeristische weg van 36 kilometer slingert langs veertig pottenbakkerijen. Ransbach-Baumbach en het nabijgelegen Höhr-Grenzhausen zijn de belangrijkste centra van deze bedrijfstak. In de laatste gemeente is ook het Deutsche Keramikmuseum gevestigd, waar we verschillende soorten keramiek bewonderen. Waaronder de “Keulse potten” met hun karakteristieke blauw-grijze glazuur, die vanuit hier over de wereld werden verscheept. In de Chesapeake baai in de Nieuwe Wereld zijn scherven ervan aangetroffen, maar of ze in het Wilde Westen barre tochten en saloons overleefden komen we niet achter.De Romeinen bakten hier al tweeduizend jaar geleden klei tot nuttige gebruiksvoorwerpen. We maken even een omweg naar Hillscheid, waar een nagebouwde toren staat die eraan herinnert dat hier aan de Rijn vroeger de grens van het Romeinse Rijk lag. Daarachter lag het woeste land vol gevaren en barbaren waar beschaafde mensen niets te zoeken hadden. Maar ook toen was voor sommigen de roep van het avontuur, en de verlokking van roem en rijkdom sterker dan het gezonde mensenverstand. Net als in Amerika tijdens de tocht naar het Wilde Westen.In diezelfde geest wenden wij de motoren en rijden weer het Westerwald in. Door een smalle kloof komen we in Grenzau, met luxehotel en tegenovergelegen pauzeterras onder de plaatselijke burchtruïne. Vanaf Bendorf geven we de motoren de sporen over de bij motorrijders geliefde oude postweg B413. Halverwege ligt op een kruising met andere puike motorwegen een typisch Duits Motorradtreff, Zur Isenburg. Vanaf het terras kijken we naar het komen en gaan van de motoren, totdat het ook voor ons weer tijd is om de bochten door het bos omhoog onder de profielzolen te nemen.Naarmate we dieper het Westerwald binnenrijden, wordt de natuur nadrukkelijker aanwezig. Steeds minder huizen staan er langs de weg, en de paar die staan er zijn armoedig en vervallen, net als de ruïne van een of ander kasteel waarvan de muren nog maar net boven de boomtoppen uitsteken. In het Holzbachtal wordt het zo te zien eeuwenoude asfalt net vervangen door een nieuwe laag teer. Aan het kabbelende water vermengen zich de geuren van verse teer en bos tot een geur die elke motorrijder wel in een flacon thuis in de badkamer zou hebben willen staan. Met een vleugje benzine erdoorheen hebben we de perfecte geur van vrijheid te pakken.Het nieuwe wegdek, daar zijn ze in Seifen wel blij mee. Veel verkeer kwam er niet meer over de oude hobbelweg, en dat vond de familie Eul niet fijn. Met het nieuwe asfalt komen meer motorrijders naar hun café Bikers-Canyon, zo is het idee. Het lokaal ademt een sfeer uit als de general store in een of ander pioniersdorp in the Wild West. In het dorp wonen alleen gelijkgezinde lieden, die het liefst hun eigen boontjes doppen. Bos en heuvels scheiden Seifen voor hun van de te opdringerige buitenwereld. Naast tractoren grazen paarden in de wei en hoewel Jos geen moeite heeft met de 118 paardenkrachten van zijn Honda, loopt hij onwennig met een ruikertje gras naar een witte pony. Zo’n dier is van dichtbij best groot, maar ik ben onverbiddelijk. Ze moeten samen op de foto. anders gelooft thuis geen mens onze spannende verhalen.Als we dat avontuur ook weer zonder mankeren zijn doorgekomen gaan we Bikers Canyon eens van binnen bekijken. Er hangt een echt berevel over de eenarmige bandiet, de voormalige eigenaar werd in Canada geschoten. In mijn stadse voorstelling van de wereld zou zo’n bruintje ook best in dit dal kunnen rondscharrelen, en daar zou ik voor de foto’s graag Jos op afsturen met een bosje wortelen. Gelukkig stemt de plaatselijke werkelijkheid ook tevreden. We bekijken de collectie motorfietsen van Herr Eul die in de zaal naast de gelagkamer staat opgesteld. Het mij tot dusverre onbekende merk Tornax overheerst daarin, en die onbekendheid zal voorlopig nog wel even zo blijven. Want anders worden de schnitzels koud! In een echte Bikerherberg hoor je natuurlijk van die gevaartes te bestellen die over de bordrand heen hangen. Met het gevaar voor een greenhorn versleten te worden kies ik toch voor de kleinste variant op de kaart, en dat blijkt in combinatie met de berg frieten en huisgemaakte sauzen een verstandige beslissing.‘Bikers-Canyon offers some of the best food in the West!’Zo laten de uitbaters trots weten. Fijne muziek van Deep Purple, Black Sabbath, Jimi Hendrix en natuurlijk Steppenwolf maken de ambiance compleet. Get your motor running… Nadat we kampeerweide en huuretage als adequaat voor motortreffens in Wild Westsfeer hebben gekeurd, rijden we verder door het Holzbachtal. Enkele bochten verder staat een tentenkamp aan de oever van de snelstromende rivier. Padvinders die op hun manier gehoor geven aan de roep van de wildernis. Als we denken dat het Westerwald een haast onontgonnen Wilde Westen is, dan hebben we het plaatje niet compleet. Natuurlijk, in het binnenland is de natuur oppermachtig, maar aan de randen van het gebied dat grofweg door de Rijn en snelwegen wordt afgebakend stuiten we op voorbeelden van eeuwenoude beschaving. De toren op de oude stadspoort van Blankenberg bijvoorbeeld staat krom van de ouderdom. Het binnen de muren gelegen gedeelte is grotendeels nog zoals het in de Middeleeuwen werd aangelegd. Vakwerkgevels en kinderkopjes bepalen het beeld, de natuur is getemd in bloembakken die aan de vensters hangen en langs de straten staan. Hier eten we een grote IJspegel, een traktatie waarvan avonturiers in het Wilde Westen alleen konden dromen, als ze al van het bestaan ervan afwisten. De boog kan niet altijd gespannen staan, vrijheid en avontuur moeten wel leuk blijven. Daar zijn Jos en ik het als echte toermakkers gelukkig roerend over eens.Langs de Sich slingert onze weg voort met vele bochten door het Windjekker Land. Hier in de buurt werd de Raiffeisenbank opgericht, die boeren kredieten verschafte tegen geringe rente, en wegen aanlegde zoals de B256. Boeren en wegen waren een bedreiging voor de echte vrijbuiters in Amerika, het Wilde Westen werd in de loop van de tijd getemd. Maar als symbool voor vrijheid en avontuur is de mythe ervan nog springlevend. Ook op een motortoer in het weekend door het Westerwald. Als ik Jos voor me zie rijden in de ondergaande zon moet ik denken aan het laatste plaatje in de strips van Lucky Luke: ‘I’m a poor lonesome cowboy, and a long way from home.’[[streamers]]ALS MODERNE COWBOYS WAGEN WE ONS MIDDENIN DE KUDDE BIZONS VAN BLIK.HET WESTERWALD BESTAAT UIT ROLLENDE HEUVELS, BEDEKT MET BOSSEN EN LAPJES LANDBOUWGROND, WAARTUSSEN VERSCHILLENDE RIVIERTJES DOOR DE DALEN STROMEN.IN EEN ECHTE BIKERHERBERG HOOR JE NATUURLIJK SCHNITZELS TE BESTELLEN DIE OVER DE BORDRAND HEEN HANGEN.VAKWERKGEVELS EN KINDERKOPJES BEPALEN HET BEELD, DE NATUUR IS GETEMD IN BLOEMBAKKEN DIE AAN DE VENSTERS HANGEN.[[kaderstuk]INFODe naam Westerwald werd voor het eerst schriftelijk genoemd in 1048. Toen werd daarmee het bosgebied omschreven tussen de kerken van Bad Marienberg, Rennerod en Emmerichenhain. Tegenwoordig wordt onder het Westerwald losjes het gebied aangeduid tussen Rijn, Lahn, Dill en Sieg. Van oudsher was het een arme streek met weinig grondstoffen en arme landbouwgrond. Er kwam basalt vandaan, en klei die zelfs naar Italië werd geëxporteerd. De meeste steden liggen aan de randen van het Westerwald, aan de rivieren die vroeger de belangrijkste transportwegen waren. Veertig procent van het Westerwald is bebost, de hoogste bergtop is met 656 meter de Fuchskaute.Voor toerisme is het binnenland een ondergeschoven kindje, uitzonderingen zijn het centrum van de oude stad Hachenburg, klooster Marienstatt en het merengebied van de Dreifelder Weiher. Voor motorrijders is het Westerwald geknipt, op verlaten stuurwegen in het binnenland worden we niet met al teveel snelheidsbeperkingen geplaagd. Daaromheen aan de randen vinden we voldoende bezienswaardigheden, hotels en cultuur om ook de meest verwende levensgenieter tevreden te stellen. Kijk voor meer info op www.westerwald.infoDE TOEROp www.motoplus.nl kun je gratis de GPS routes van de Westerwaldtoer downloaden. De dagtocht vanaf Limburg naar het Westerwald is ongeveer 205 kilometer. Deze begint bij pension La Chausée en eindigt bij Hotel Imhäuser. De dagtocht in het Westerwald zelf is ongeveer 220 kilometer, start en finish daarvan zijn bij Hotel Imhäuser.Belangrijke adressen:Pension La ChausséeSibberkerkstraat 796301 AV Sibbe (Valkenburg aan de Geul)[t] 043 6013426www.lachausee.nlWaldhotel ImhäuserAm Kloster 20D-57577 Marienthal[t] +49 2682 271www.waldhotel-imhaeuser.deGaststätte Bikers-CanyonHauptstrasse 8D-57632 Seifen[t] +49 2685 7719bikers-canyon@t-online.dewww.bikers-canyon.deWesterwald Motorrad & TechnikmuseumHauptstrasse 21D-57520 Steinebach/Sieg[t] +49 2747 2435www.westerwaldmuseum.deKeramikmuseum WesterwaldLindenstrasse 13D-56203 Höhr-Grenzhausen[t] + 49 2624 946010www.keramikmuseum.deDuits VerkeersbureauPostbus 120511100 AB Amsterdamklantenlijn: 020-6978066www.duitsverkeersbureau.nl