Reizen Vogezen, Frankrijk
In hectische en vooral drukke tijden kan een vrije dag soms enorm veel opluchting geven. Twee vrije dagen, een lang weekend kortom, is dan doorgaans nóg beter. Op zoek naar de ideale bestemming voor een lang weekend de zinnen verzetten, komen we al vrij snel een oude bekende tegen waar we al lang niet meer zijn geweest, de Vogezen. Allez les gars, on y va!
Na een slaapverwekkend lang stuk over de snelweg, wacht ik onder de luifel van Patisserie Meyer in Munster, aan de voet van de Vogezen, onder het genot van een welverdiende bak koffie op maatje Andi. Hij komt op eigen gelegenheid naar deze ooienvaarshoofdstad en dat kon volgens hem wat langer duren dan normaal. Iets met een niet heel erg geschikte motorfiets. In de schaduw van de voorjaarszon moet ik inderdaad even een tijdje wachten, tot zich de bedeesde klappen van een V-twin aandienen. Andi op een Ducati Scrambler Sixty2, een bescheiden gemotoriseerd, maar tegelijkertijd o zo sympathieke motorfiets. Alleen bepaald geen snelwegspecialist, beaamt ook zijn ietwat gesloopte berijder: “Dat was een paar honderd kilometer afzien, de terugweg pak ik hoe dan ook geen snelweg meer!” Een duidelijk statement, maar vooral zorgen voor later. Andi’s aankomst vormt het startschot voor onze onthaastingstocht door de Vogezen! Dat is voor morgen, zo meteen eerst maar eens goed slapen, morgen wordt een drukke dag.
Vanaf Munster is het rechtdoor naar de Col de la Schlucht, een bescheiden bergpasje van zakformaat aan de voet van de Vogezen. De snelwegkilometers van gisteren zijn Andi niet in de koude kleren gaan zitten, meneer heeft behoefte aan wat extra paardjes in het vooronder en heeft zich daarom in het zadel van mijn Desert Sled genesteld. Komt goed uit, want eigenlijk ben ik best nieuwsgierig naar zijn Sixty2. Die mag meteen flink aan de bak, de Col de la Schlucht mag dan qua hoogtemeters niet heel indrukwekkend zijn, aan bochten geen gebrek. De kleine vierhonderd moet zich daarbij behoorlijk in het zweet werken om enigszins zicht te houden op de duidelijke grotere 800, die het spoor trekt.
Vervolgens gaat het verder via Hohrod, Fréland en Aubure naar uiteindelijk naar Ribeauvillé. Zoveel bochten dat je er bijna koorts van krijgt, maar wat een fantastisch begin van de dag. Wel druk, ik voel me bijna een WK Superbike-coureur zo hard moet ik er aan trekken. Omstanders daarentegen zien enkel twee rustig rond boemelende veertigers op hun retro machines.
Het is een mooie dag, met de perfecte omstandigheden voor een weekendje weg op de motor. Veel bochten, goed asfalt, lekker weer en een prachtige omgeving. Gewoon verstand op nul en gas erop. Tussen de grijze rotswanden, maar bovenal groene natuur, manoeuvreren we ons een weg richting Ribeauvillé. Onderweg passeren we verschillende kleine dorpjes, maar veel tijd om er van te genieten hebben we niet. Of hebben we niet, nemen we niet kan ik beter zeggen, want de beperkte tijd van dit weekend willen we vooral besten aan het zoveel mogelijk bochten aan elkaar rijgen. Op de rotonde in een van de dorpjes stuurt de navigatie ons rechtsaf weer terug de bergen in. Tussen de hoge bomen door volgen we de D416, die ons uiteindelijk zal leiden naar het fraaie Ribeauvillé.
Eenmaal daar aangekomen rijden we door naar het centrum van de stad. Het heeft een rijke geschiedenis en is dan ook één van de toeristische trekpleisters van de Vogezen. Je vindt hier onder andere de drie kastelen die rond de dertiende eeuw zijn gebouwd door de familie Ribeaupierre, ouderwetse vakwerkhuizen, gezellige restaurants en terrassen overdekt met parasols. Het is er gezellig en terwijl we genieten van de stad en de omgeving vragen we ons af: ‘Wat wil je als motorrijder nog meer?’
Meer rijden natuurlijk! Na een korte stop worden de motoren snel weer gestart en hervatten we onze tocht naar Bonhomme en gaan aansluitend over de legendarische ‘Route de Crêtes’. De route stuurt ons over heuvelachtige landschappen, tussen weilanden door met fantastisch uitzicht op het dal. We zijn dicht in de buurt van de Petit Ballon, waarvan de top op bijna 1.300 meter boven de zeespiegel ligt. Net onder de top van de Petit Ballon vinden we een hutje. En dat rond koffietijd, wat een toeval! Op het terras van de Ferme Auberge Strohberg hebben we schitterend uitzicht over de het omliggende middengebergte we ons dat de route ons verder gaat brengen richting de Col de Boenlesgrap, over een klinkerweg. Als dat maar goed gaat!
Misschien was de term ‘klinkerweg’ een klein understatement. Inmiddels zit ik weer op de Desert Sled en de vering geeft de klappen van het wegdek redelijk ongefilterd aan de ruggengraat door. Niet prettig, maar nog altijd beter dan op de Sixty2, die ze één-op-één doorgeeft. Na twee helse kilometers, waarbij het achterwerk het flink te verduren krijgt, komt de klinkerweg eindelijk aan zijn einde en is een weg met een betere ondergrond nabij. Het begin ook van oneindig veel asfaltplezier dat aan de horizon gloort. De weg richting de Col du Grand Ballon is tot aan Markstein namelijk één groot genot voor de motorrijders: vloeiend asfalt, mooie slingerwegen en zachte haarspeldbochten. De laatste kilometers naar de Grand Ballon zijn geen spektakel, maar het uitzicht op de top is dat daarentegen weer wel.
Eenmaal boven blijken we niet de enige te zijn die willen genieten van het mooie uitzicht. Grote aantallen toeristen en fietsers, die er pauze houden, betekenen helaas dat er voor ons weinig parkeermogelijkheden zijn. We maken een korte stop, maar rijden vervolgens snel verder over de D1386 richting Thann. Gelukkig is het hier wat rustiger! Eenmaal aangekomen in Thann besluiten we nog eens kort te stoppen. Bij binnenkomst in de ‘Petit Rangen’ lijken we niet de eerste motorrijders te zijn die het restaurant hebben gevonden, gezien de Indian fiets die aan het plafond hangt. Wij laten onze motoren, in tegenstelling tot onze voorganger, netjes buiten staan.
Na de pauze vervolgen we onze weg richting de Col de Hondsruck, waar het wat rustiger is. Althans, dat dachten we dan. Ook hier blijken we niet alleen, alleen dit keer wel in een ander gezelschap dan vakantiegangers en uitgeputte fietsers. We treffen een aantal klassieke rallyauto’s, waaronder een getunede Golf 2, een Renault 5 Turbo met extreem brede body en nog een aantal grote rallyiconen uit de glorieuze ‘group B ’categorie uit de jaren 80. Heel gaaf, tot we erachter komen dat alléén zij de bergpas op mogen. Alle anderen, waaronder wij, mogen een soort omleiding volgen. Gelukkig is deze weg richting de Masevaux een fantastisch alternatief. We vermaken ons prima op de soepele en vloeiende afdaling! Dit is hét terrein voor motorrijders.
Over Masevaux, Sewen en de Ballon D’Alsace rijden we door. We schieten mooi op en genieten van de prachtige natuur en vloeiende wegen om ons heen. Tot een uithangbord de tekst ‘Tarte aux myrtilles’ verkondigt. Bosbessentaart! Die kunnen we natuurlijk niet laten staan. Snel parkeren we de motoren, echter heeft Andi veel meer aandacht voor een vuurrode Moto Morini 500. Niet omdat ‘ie geen zin in taart heeft, maar hij heeft al gezien dat de prijzen hier zo absurd hoog zijn, dat een praatje met de Morini-eigenaar waarschijnlijk onderhoudender en sowieso goedkoper is. Dus laten we taart en koffie voor wat het is, waardoor zich later op de motor wel de vraag opwerkt: ‘Sinds wanneer ben ik eigenlijk zo gierig?’
Om de dag op een waardige manier af te sluiten, pakken we op de weg terug naar Munster een regelrechte smaakmaker mee: via Krüth sluipen we over talrijke kleine achterafweggetjes richting Markstein, waarna mijn persoonlijke lieveling wacht. Alleen al de naam van de weg tovert een glimlach op mijn gelaat: de Col de Platzerwasel. Een duizelingwekkend goede naam voor een duizelingwekkend goede route. Over de ronde glooiingen van de Petit Ballon heeft het avondrood, dat het einde van deze waanzinnige dag inluidt, zich inmiddels al gemeld. Nog even één keer de beide twins lekker laten draven en niet veel later gillen beide van genot door de bochten, terwijl de baasjes net zo hard mee doen onder de helmen. En dan zien we in de verte de eerste ooienvaars alweer, Munster meldt zich.
De warmte van de zon ebt nog wat na in de avondlucht. Twee grote glazen bier, ‘Flammkuchen’ en weer een bult mooie ervaringen rijker. Andi kijkt nog even terug op de belevingen van de dag. “De Sixty2 heeft me oprecht positief verrast vandaag, ik zou hier best aan kunnen wennen.” “Inderdaad”, beaam ik, “een fantastische machine eigenlijk, hij bewijst in ieder geval dat rijplezier niet per definitie van de hoeveelheid pk’s afhangt.” “Dan vind jij het vast niet erg om er morgen mee terug naar huis te rijden!”, klinkt het uit Andi’s mond. Nondeju, ben ik er met beide benen in getrapt…
