Reizen Tenerife
De hoogste vulkaan van Spanje zetelt op het eiland, dat zelf nog een stuk kleiner is dan Noord-Holland. Miljoenen toeristen bezoeken het jaarlijks en toch bewaart het geheimen die voor velen verborgen blijven. Dat alleen al is reden genoeg om Tenerife eens met een bezoekje te vereren. Op zoek naar die andere kant van het eiland!
Kletterende regen trommelt tegen het raam van ons huis. Net als gisteren. En eergisteren. Alleen duikers zwemmen met zulk weer buiten de deur. Ik krijg er de zenuwen van, misschien moet ik naast mijn motorpak ook maar een neopreen duikpak kopen. Ik heb dringend verandering van licht nodig! Ik hoor geritsel op de gang, Diana komt thuis. Nog na druipend van de regen, als Jack Sparrow die net uit die verduvelde Caraïbische Zee is getrokken, opent ze de voordeur: “Wat vind je eigenlijk van Tenerife?”
Drie weken later: Willi rijdt voorop, op zijn GS. Het is zijn vaste rondje, dicht bij huis, superieur en buitengewoon relaxed glijdt het asfalt onder de wielen van de boxer door. Willi kent hier de weg op Tenerife duidelijk goed. Diana en ik brommen er zachtjes achteraan. In Adeje zag het straatbeeld er heel anders uit: de betonnen vakantiedromen van het massatoerisme, met in totaal 160.000 bedden, mogen dan de sier maken met tergend veel luxe, oneindige buffets en tot de verbeelding sprekende ‘zwemsensaties’ (de term zwembad zou wat respectloos zijn), maar een lust voor het oog zijn ze zeker niet. Maar hier en nu, bij de toegang tot de Masca-bergkloof, zijn we de immobiele medevakantiegangers al lang vergeten. De smalle weg is net over een ronde top gehupt, wanneer zich voor ons een onbeschrijfelijk gekloofd landschap uitstrekt. En er middenin: een driedimensionale Carrera-racebaan met een wegafbakening van legostenen.
Veel breder dan een Carrera-racebaan voor kinderen is de weg overigens niet. Inhalen? Geen probleem, want de bij de ronde top nog dringende huurautocolonne kunnen we direct van ons afschudden bij de eerste panorama-selfie-plek. Daarvoor in de plaats worden we wel weer afgeremd door de binnenbochten van de haarspeldbochten het ravijn in. Die dingen zijn zo krap als paperclips. In de eerste versnelling, totdat het stuur de aanslag raakt. Toch zijn het niet de keerbochten zelf die ons ritme enigszins verstoren. Dat is een meelijwekkende Gold Wing-collega die zijn 1800 alleen maar de bocht om krijgt door steeds weer voor- en achteruit te rijden. Zo hebben wij de tijd om telkens weer een blik in het ravijn te werpen richting de zee en de namiddagzon.
Net nog hing de zonsondergang met een hartverwarmende kitsch boven de zee, maar dan stort ineens het donker van de nacht uit de hemel. Willi, onze vrijwillige gids voor vandaag, heeft afscheid genomen en wij nemen onze intrek in de Casa la Ranita in Los Silos. Pascal en zijn vrouw hebben het historische stadhuis, direct aan de Plaza de la Cruz, veranderd in een gezellige herberg. In de plaats van een dak heeft Casa la Ranita een uitnodigend dakterras met uitzicht op de sterrenhemel. Beter kan het bijna niet.
Tenerife is qua oppervlakte enigszins vergelijkbaar met de provincie Limburg, maar daarmee houden de overeenkomsten ook wel op. Het eiland hoeft zich nergens voor de schamen, het gaat immers niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit. En moeder natuur heeft de lokale inwoners onder meer verwent met de derde grootste vulkaan ter wereld, die meteen ook met de titel hoogste berg van Spanje gaat lopen. De Teide markeert met een stralend witte bergtop de rand van Europa als een vuurtoren met een permanente verlichting. Vanaf de top kijk je zo naar beneden neer op de buureilanden: La Gomera, La Palma en Gran Canaria. Alleen al de gedachte aan dat waanzinnige uitzicht doet me heel vroeg in de ochtend het bed uitkomen. Niet om zoals zoveel toeristen hier alvast wat zwembadbedjes te claimen middels de bekende handdoek techniek, maar om van de zonsopgang bij de Teide te genieten.
Diana is wat minder enthousiast over het half nachtelijke plan. Doet er niet toe, dan rijd ik toch alleen en vieren we later in de middag onze hereniging. Ik reken het even door met al mijn schoolkennis: als bij iedere 100 hoogtemeters de temperatuur daalt met 0,65 graden, dan zal het kwik van Los Silos op zeeniveau tot aan het plateau aan de voet van de Teide bijna met 20 graden dalen. Nu, een uur voor zonsopgang, meldt de thermometer van de BMW negen graden Celsius. Min twintig…ach, het zal allemaal wel loslopen. Zo koud zal het wel niet worden. En met de opkomst van de zon verandert toch alles. Kom op, daar gaan we!
Een blauwig-witte lichtkegel tast zich over het asfalt tijdens de bochtige rit omhoog bij Erjos. Hij glijdt voort over bomen, kreupelhout vervaagt in een zwarte leegte. Is er hier dan niet een recht stuk weg zodat ik het verloop van de route niet alleen maar gevoelsmatig hoeft in te schatten? Het dak van bomen verdwijnt langzaam, maakt plaats voor de interstellaire Melkweg-highway. Zou iemand mij nu vanaf daar kunnen zien, dan zou ik een nietig persoontje op een nietig weggetje op een nietig eiland zijn.
De kou van de kosmos stort zich uit over de Teide, sijpelt de berghellingen af tot onder mijn kleren en blaast ijzige lucht achter het vizier. Ik heb last van koude vingers, ondanks dat de handvatverwarming in de broodrooster-modus staat. Ze voelen aan als vissticks in een vriezer. Het wordt straks vast wel warmer wanneer de zon haar eerste stralen over de Atlantische Oceaan stuurt. In mijn fantasie. De boordthermometer houdt zich meer bezig met de realiteit en stuurt een temperatuur van 6 graden onder nul de cockpit in. Wanneer heb ik het voor het laatst zo koud gehad? En hoe zit het eigenlijk met opgevroren water op de weg? Min twaalf graden. Sukkel dat ik ben, waarom ben ik niet gewoon in mijn bed gebleven. Tien minuten later, bij een temperatuur van min veertien, weet ik het!
Een fontein van gloeiend geel licht schiet me in de ogen. Met de ogen knipperend neem ik de witte koepels van de sterrenwacht van de Teide waar. In de achteruitkijkspiegel wordt de eigenlijke sneeuwkleurige bergtop van de berg gedompeld in een diep oranje kleur. Er omheen gloeien de overdag diepzwarte lavavelden alsof ze zich weer smeltend in beweging zouden willen zetten. Dan stijgt er felgele nevel van de oceaan omhoog en verhult de rotsmassa’s van het naburige Gran Canaria totdat ze onzichtbaar worden. En dan verpulvert de gele mist onder de kracht van de zon. Wat een spektakel! Ik heb dringend een café con leche nodig om een beetje te ontdooien.
Het Ahaggar-gebergte van Algerije, de halfwoestijn van Australië, de lavavelden van de Etna: de Teide heeft vormen uit moeder aarde geperst die allemaal ergens anders vandaan lijken te komen. Midden in het geologische spektakel kom ik Diana tegen, die toch vroeger dan gedacht op haar kleine F is gesprongen en mij tegemoet is gereden. Door miniatuurwoestijnen en maanlandschappen wervelen we over de wilde TF-523 naar beneden naar de oostkust totdat we bij de Punta de Abone worden geconfronteerd met het landschap van de Marsianen. De enige aanknopingspunten van aards leven: de vuurtoren. En een verrijdbare afvalcontainer. Wij zoeken zelf onze toevlucht aan de noordkust en stoppen in Benijo. Maar waarom heb ik gekozen voor de route via San Andrès?
Ergens voor Santa Cruz, de eilandmetropool, moet ik de verkeerde afslag hebben genomen. Op het moment dat ik mijn fout besef, heeft mijn interne navigatiesysteem al vlug een alternatieve route vastgesteld: via San Andrès naar El Bailadero. Gedurende de snelle blik op de wegenkaart is me het gewurm van wegen waar we nu mee worden geconfronteerd echter ontgaan. Tussen spitse heuvels door krioelt de prachtig geasfalteerde weg bergopwaarts. Links van ons pieken lange cactussen de hemel in, rechts van ons hebben kluwen bosjes zich vastgeklampt aan de berghellingen. Daartussen onderbreken terrasvormige stukken land en de alom aanwezige afwateringsgeulen van de boeren de kwastachtige groene veldtapijten. Hopla! Daar is ook al de afslag naar Benijo! En waar is Diana eigenlijk?
Met een mix van “eh, sorry” en “dat was echt wel te gek!” gebaar ik minuten later richting Diana. Ik had toch wel flink het gas er op, terwijl Diana genoot van het motomobiele sightseeingprogramma. Maar de eigenlijke attractie moet nog komen. Na een donkere tunnel, waarin Aladins wonderlamp wonderen zou verrichten, gaat de weg met een abrupte bocht naar rechts. Puntmutsbergen breiden zich uit tot een diep ingesneden delta die aan het einde met de turquoise gekleurde oceaan verbonden is. Op halve hoogte liggen schitterende huizen op natuurlijke wijze verscholen in het landschap. Onze weg volgt alle verborgen hoeken, gaat dan om een steile berg in een verder vlak gebied heen en pendelt dan ontspannen naar beneden richting de zee.
De branding slaat tegen de rotsen en ruist in de oren. Warme wind smeert ziedend schuim over het strand. Op een heuvel verovert het terras van Restaurant La Vena Marreno met stip de eerste plek op de mooiste-panorama-ranglijst. Zonder te aarzelen rijdt Diana voor het terras de parkeerplaats op. Een kwartier later dompelen we de verfrommelde papas arrugadas in de mojo-saus en kijken met knipperende ogen tegen de zon in naar de glinsterende golven. Hebben we ooit slecht weer gehad?
INFO TENERIFE
Tenerife is het grootste eiland van de zeven bewoonde vulkanische Canarische Eilanden archipel, maar is desondanks nog redelijk bescheiden qua omvang. Van alle eilanden is Tenerife zonder twijfel het meest divers en biedt geografisch gezien een bijna perfecte mix van prachtige en uiteenlopende landschappen voor spannende motortochten. De beste regio’s zijn het Teno gebergte, het Anaga schiereiland en het nationaal park aan de voet van de Pico del Teide.
Ligging: eilandengroep in de Atlantische Oceaan voor de kust van Marokko
Hoofdstad: Santa Cruz de Tenerife
Afstand vanaf Utrecht: 3.200 km (hemelsbreed)
Overige (bewoonde) eilanden: El Hierro, Fuerteventura, Gran Canaria, La Gomera, Lanzarote en La Palma
Oppervlakte: 2.034 km² ( vergelijkbaar met Limburg)
Inwoners: 891.111 (2016)
Hoogste punt: El Teide (3.718 meter)
Toeristische trekpleisters: het eiland is populair onder wandelaars, er zijn legio mogelijkheden tot het maken van dagtochten rond alle highlights van Tenerife. Daarbij is de wandeltocht naar de top van de Teide absoluut een hoogtepunt. Daarvoor heb je een kosteloze permissie nodig: reservasparquesnacionales.es. Wie de wandeltocht te inspannend vindt, kan gebruik maken van de kabelbaan: telefericoteide.com/de. Waterratten en strandliefhebbers vinden vooral aan de westkust alle toeristische verlichtingen. Surfers en kite-surfers ontdekken waarschijnlijk aan de zuidkust bij El Medano hun favoriete plek.
Taal: Spaans
Munteenheid: Euro
Tijdsverschil: -1 uur
Klimaat: Tenerife heeft de luxe van een mild klimaat gedurende het gehele jaar. Wat niet betekent dat het niet heel erg koud of warm kan worden. Maar het maakt niet uit welke tijd van het jaar: er is altijd een prettig plekje te vinden. In de winter zijn de kustregio’s prettig wat de temperatuur betreft, in de zomer is het in de hooggelegen gebieden nog zeer aangenaam. Regen valt er, als die überhaupt valt, meestal alleen boven de noordhelft van het eiland. Degene die het weer goed in de gaten houdt is bijna altijd over droge wegen onderweg.
Geografie: dankzij de vulkanische oorsprong kent Tenerife een heerlijk grillig karakter met prachtige rotskusten, maar ook parelwitte zandstranden en een azuurblauwe oceaan. Het eiland is relatief groen en het zowel letterlijke als figuurlijke hoogtepunt is de Teide. Europa’s grootste vulkaan tekent meteen ook voor het hoogste punt van Spanje.
Route: een kleine 600 kilometer hebben we in een ontspannen week afgelegd. De meeste wegen op Tenerife zijn in een goede tot zeer goede staat. Wie een keertje haast heeft, vindt op driekwart van het eiland al gauw de doorgaande autoweg langs de kust. Een beetje bij de kust vandaan zijn de routes extreem bochtrijk. Gepassioneerde Alpenrijders zullen ook hier zeker aan hun trekken komen. Een bijzondere ervaring is een uitstapje naar de Masca-bergkloof. De weg is goed geasfalteerd, maar wel gezegend met een aantal extreme haarspeldbochten. Voor het insturen altijd even op eventuele tegenliggers letten, want die hebben soms de hele breedte van de weg nodig. Gedurende de rit omhoog naar de Teide moet er in de ochtend rekening worden gehouden met gladheid. Op een dag tijdens ons verblijf op het eiland was de weg ter hoogte van de Parador met een ijslaag bedekt.
Motorhuur: als vakantie eiland pur sang zijn de mogelijkheden tot het huren van motoren/quads eindeloos. Wie een beetje degelijke motorfiets à la BMW F700GS of Triumph Tiger 800 wil rijden, waar ook nog een beetje offroad mee gestuurd kan worden, moet rekenen op zo’n 650 euro voor één week, een grote 1200GS of Explorer 1200 kost een kleine honderd euro meer.
Info: www.webtenerife.nl
