Reizen Salzburgerland
De regio vormde onder meer het decor voor de film ‘The sound of music’, dan weet je eigenlijk al voldoende. Het Salzburgerland is als het Oostenrijk uit een prentenboek, met wit besneeuwde bergtoppen, frisgroene Alpenweides, bergmeren en alle andere Alpenclichés die je maar kunt bedenken. En dat alles gelardeerd met schitterende stuurwegen, perfecte bestemming dus voor een paar dagen enerverend rijden!
Soms zit het mee, soms zit het tegen. En de komende dagen hebben wij duidelijk het geluk aan onze zijde. Waar Nederland al weken (wat heet, maanden al bijna) wordt verwend met zulke hoge zomerse temperaturen dat de woorden ‘aanhoudende droogte’ zo’n beetje elke dag wel de krantenkoppen regeren, wordt het weerbeeld in met name het noordelijke deel van de Alpen toch wel erg veel bepaald door regen. Ook in de week voorafgaand aan mijn geplande bezoekje; veel water en een temperatuurtje dat met veel pijn en moeite net de 14 graden weet aan te tikken. Behoorlijk pijnlijk in de wetenschap dat het kwik in Nederland de hele week rond de dertig graden bivakkeert. Maar net als een politicus die de publieke opinie naar zijn hand wil zetten, is ook het weer in bergregio’s in staat van het een op het andere moment volledig om te slaan. En doet dat gelukkig ook: lichte bewolking, 25° Celsius en een miniem kansje op regen in de avond meldt de weer-app een paar dagen voor vertrek trots. Kijk, dat zijn de betere berichten!
Het is begin juli en een groot deel van Europa is vrij. Qua verkeersdrukte richting het zuiden valt het gelukkig nog mee, al hangt op de parkeerplaatsen langs de snelweg al wel die typische, ontspannen, opperbeste sfeer van de zomerse vakantieperiode. Dat geeft het doorgaans puur noodzakelijke kilometervreten over ‘die Bundesautobahnen’ in ieder geval nog iets cachet. Wanneer vlak voor de Oostenrijke grens de afslag Niederndorf zich meldt, worden desondanks de meer enerverende secundaire wegen richting eindbestemming Kaprun, nog zo’n honderd kilometer verderop, met open armen ontvangen. De snelweg heb ik na een uurtje of zeven doorstomen wel een beetje gezien. De inmiddels licht protesterende billetjes trouwens ook. Gelukkig dienen de eerste bergen en bochtige wegen zich direct aan, waardoor het leed dat autosnelweg heet al binnen luttele kilometers tot niet meer dan een vage herinnering is verworden. Het duurt ook niet lang of de eerste echt hoge toppen, veelal gehuld in een jasje van eeuwige sneeuw, melden zich op het netvlies. Ahhh, de Alpen! Wonderlijk, wanneer je de grillige contouren van dit waanzinnig mooie bergmassief weer terugziet, besef je pas hoezeer je het eigenlijk gemist hebt. Een gevoel dat een visser waarschijnlijk als geen ander kent. Met betrekking tot de zee dan…
De voornaamste reden van deze Alpentrip is een uitnodiging van de Duitse kleding- en accessoiresspecialist Louis, die het Salzburgerland heeft uitgekozen voor haar Louis Media Ride. Geen verplichte (marketing)nummertjes, maar gewoon even twee dagen sturen met gelijkgestemden in deze fabelachtige omgeving. Uitvalsbasis is Vötter’s Verwöhnhotel in Kaprun, onder de rook van Zell am See. Liggend dus in een van de meest populaire vakantieregio’s van Oostenrijk, zowel ’s zomers als ’s winters. Bij elkaar opgeteld bedraagt het inwonertal van Zell am See en Kaprun misschien net 15.000, desondanks telt de regio niet minder dan 18.000 hotelbedden, op jaarbasis goed voor in totaal 2,7 miljoen overnachtingen. En wanneer je hier zo rond rijdt, snap je direct waarom.
Het is rond een uurtje of vijf wanneer de bebouwde kom van Kaprun zich aandient. Slechts negen uur duurde de reis van deur tot deur. Thuis wakker worden en een boterham met kaas naar binnen werken, ’s avonds aan Käsespätzle of Schweinsbraten in Oostenrijk, wat kan de wereld toch heerlijk klein zijn. Na een snelle douche, een paar dorstlessende biertjes, gevolgd door een heerlijke maaltijd (knödel!), wordt bijtijds het mandje opgezocht. Morgen is het extreem vroeg dag. De zonsopgang bekijken vanaf de flanken van de Großglockner schijnt een geweldige ervaring te zijn, dus wordt de wekker om vier uur gezet. Althans, zo was de bedoeling. Tot halverwege de ochtend wordt er in de hele regio echter bewolking verwacht, wat toch roet in het eten gooit. Niet dat de zon niet opgaat, alleen laat het geheel zich gehuld in een dikke nevel wat moeilijk aanschouwen. Nou vooruit, nog één biertje dan!
Uitslapen is er de volgende ochtend desondanks nog steeds niet bij. De zonsopgang laat zich vandaag dan wel niet in z’n volle glorie bewonderen, desondanks staat de Großglockner Hochalpenstraße nog gewoon op de agenda. Het is een van de meest populaire bezienswaardigheden in de regio, daarom gaan we vroeg op pad om de ergste drukte te ontlopen. Na een snelle bak koffie wordt de V-Strom gewekt en stipt zeven uur ‘geht’s los’. Het is slechts een klein stukje rijden, getuige onder meer Bruck an der Großglocknerstraße, dat zich al na enkele kilometers aandient. Dit dorpje vormt het officiële begin van de in 1935 geopende Alpijnse panoramaweg, die Bruck over een lengte van 47,8 kilometer en 26 haarspeldbochten met het plaatsje Heiligenblut in Karinthië verbindt. Het officieuze startschot echter, bevindt zich niet in het dorp zelf, maar een kleine dertien kilometer verder, bij het tolpoortje aan de voet van de Edelweißspitze. Een fikse 26 euro moet er worden afgetikt, maar dan mag je je ook de hele dag uitleven in dit fantastische gebied, dat naast een goed geasfalteerde, uitdagende bochtenspaghetti meer dan voldoende uitstapjes en andere bezienswaardigheden te bieden heeft om de dag moeiteloos te vullen. Bovendien zit bij sommige hotels (zie infokader) bij een overnachting de Nationalpark Sommercard inbegrepen, die gratis toegang geeft tot zestig bezienswaardigheden in Oostenrijk, waaronder deze Hochalpenstraße.
Slechts dertien kilometer lang is het eerste deel, dat richting de afslag naar de Edelwießspitze voert, maar wat een weergaloze achtbaan. Via een stuk of achttien haarspeldbochten, de meeste maar niet allemaal genummerd, stijgt de route in no-time van 1.145 naar 2.260 meter hoogte, al ver voorbij de boomgrens. Dat is nog niet het (letterlijke) hoogtepunt, vanaf de parkeerplaats volgt namelijk nog een klein stukje van nog geen twee kilometer naar het hoogste punt van de weg, de Edelweißspitze op 2.571 meter hoogte. Het uitzicht, onder meer op de naamgever van de weg, de Grossglockner, die zich met 3.798 meter de hoogste van Oostenrijk mag noemen, is in alle vier de windrichtingen bijna even grandioos. Er bevindt zich ook etablissementje genaamd – hoe kan ’t ook anders – Edelweißhütte. En het mag dan nog relatief vroeg zijn, gasten zijn al welkom. Tijd voor een bakje koffie en een stevig ontbijt.
De rest van de ochtend en een deel van de middag is het voornamelijk vol aan de bak voor de V-Strom. Natuurlijk gaat het richting het panoramische uitzichtpunt Kaiser-Franz-Josefs-Höhe (vernoemd naar keizer Frans Jozef, die van Sisi inderdaad), met een fantastisch uitzicht op de Großglockner en de Pasterze, de grootste gletsjer van Oostenrijk. En natuurlijk nemen we een kijkje bij de indrukwekkende Energiedusche Wasserfall en stoppen we her en der om de vele wonderschone vergezichten in ons op te nemen. Maar bovenal laten we de teugels vieren in deze speeltuin voor motorrijders, die uitdaagt, verwent en beloont. De tijd vliegt voorbij en voor ik er erg in heb gaat het alweer naar beneden richting dal. En dat valt te merken. We zijn in alle vroegte omhoog de bergen in gegaan, waar het weliswaar niet koud was, maar aangenaam is ook een ander woord. Met elke honderd meter die we dalen, lijkt de temperatuur een graad te stijgen. Terug bij het tolpoortje prijkt er op het dashboard van de Suzuki een flinke 28° Celsius. Geen sinecure zo volledig in het motorpak gestoken. Gelukkig gaan we zo direct weer de hoogte in, richting de Schmittenhöhe. Met een skilift welteverstaan, de duizend mag morgen weer aan de bak!
En dat gaat een lang dagje worden. In plaats van hoog de bergen in, gaat het vandaag juist meer het achterland in richting onder meer Salzburg, Hangar 7 en de Rossfeld Panoramastraße. Minder hoog staat overigens niet gelijk aan minder bochten. Zell am See en aansluitend Hinterthal zijn nauwelijks uit de spiegels verdwenen of de weg slingert zich in ontelbare bochten door het meer glooiende landschap. Het is hier ook duidelijk een stuk groener dan gisteren, met name omdat er net wat minder hoogtemeters gemaakt worden. Een ander gezicht van de Alpen dus, maar zeker niet minder mooi. Dwars door de Salzburger Schieferalpen gaat het verder in noordelijke richting langs de linkeroever van de Salzach, een rivier die net als Salzburg haar naam ontleent aan de zouthandel die er tot in de achttiende eeuw werd bedreven. Bij Obergäu laten we de rivier achter ons en zetten koers in oostelijke richting naar eerst de Wolfgangsee en aansluitend de Fuschlsee. In het dorpje Fuschl am See, qua naamgeving zijn de Oostenrijkers klaarblijkelijk niet bijzonder creatief, gaat het linksaf in de richting van Salzburg. Links van de weg ligt een gebouw dat met zijn modernistische trekjes op z’n zachtst gezegd nogal afsteekt tegen de duidelijk meer klassieke bouwkunst van de rest van het dorpje. Het blijkt het hoofdkwartier van Red Bull. Toeval of niet, het zal vandaag niet de laatste keer zijn dat we onder de ‘vleugels’ van de energy drink-gigant bivakkeren. Na vluchtig de oude, barokke binnenstad van Salzburg vanuit het zadel te hebben bewonderd, wordt de Soes namelijk bij Hangar 7 op de jiffy gezet. Ongetwijfeld bij lang niet bij iedereen bekend, maar in Oostenrijk echt een begrip. Hangar 7 is eigendom van Dietrich Mateschitz, de flamboyante miljardair en oprichter van Red Bull. Toevallig bekend met de volgende uitspraak? ‘What separates the men from the boys, is the size and price of their toys!’ Mocht hier een kern van waarheid in schuilen, dan mag Mateschitz zichzelf als reus beschouwen. Hangar 7 huisvest namelijk naast een luxe restaurant, bar en TV studio van waaruit wekelijks een nationale TV-uitzending wordt verzorgd, ook een waanzinnige collectie aan exclusieve voer- en vliegtuigen. Daaronder een GP crosser van Herlings, diverse Formule 1-wagens van de pak ‘m beet laatste twintig jaar (ook enkele van Verstappen) en legio vliegtuigen. De collectie wordt continu verwisseld, waarbij het pronkstuk van de verzameling, de Douglas DC-6B die ooit de Joegoslavische president Tito toebehoorde, vandaag helaas mist. Die staat een halletje verderop voor onderhoud. Een bijzondere plek met likkebaardend mooi spul! En gratis toegankelijk bovendien.
Dit in tegenstelling tot de Rossfeld Panoramastraße, al is de € 4,50 die je voor deze 15,4 kilometer lange panoramaweg, de hoogste van Duitsland, moet neertellen, iedere cent waard. Het uitzicht op de top (1.570 meter) over het omringende Berchtesgadener Land alleen al, de fantastische stuurweg zelf kun je daardoor als pure bonus beschouwen. Berchtesgaden is wellicht nog het meest bekend van het Adelaarsnest (officieel het Kehlsteinhaus geheten trouwens), het buitenverblijf van Hitler. En hoewel de interesse in geschiedenis er absoluut is, zit een bezoekje er vandaag niet in. De dag loopt al op een eind en er staan nog aardig wat kilometertjes op het menu. Ook die rollen echter vlotjes onder de wielen door, onder een dreigend zwarte hemel meldt het plaatsnaambordje Kaprun zich in ieder geval veel sneller dan verwacht. En gewild. De Suzuki staat nog maar net onder dak of de hemelsluizen gaan open. Het begin van een stevige bui die de regio drie dagen zal teisteren. Ach, morgen weer terug naar Nederland, waar het 29° Celsius is. Som zit ’t mee, soms zit ’t tegen…
