Reizen Montefeltro, Italië
Italië heeft vele mooie kanten, maar helaas staan de meesten in de schaduw van vermeende highlights, Veel regio’s zijn veel meer dan tweede keus, zo is er één regio met nummer 46 die zelfs op wereldniveau kan meedingen, de Montefeltro. De wegen zijn uitdagend, maar als beloning krijg je verborgen stranden, een formidabele keuken en pareltjes van prachtige plaatsen!
Soms overkomt je iets en dan weet je meteen dat je eigenlijk pas op de plaats moet maken. Wanneer de voorvork flink doorslaat bijvoorbeeld, bepaald geen prettig gevoel. Maar voor een vork echt vol op de aanslag slaat, moet er wel eerst even echt wat gebeuren, zoiets komt niet vanuit het niets immers. Een dikke steen of diepe kuil, die je per ongeluk over het hoofd ziet. Overkomt iedereens wel. Ook mij wanneer het spoor trek over de ronde heuveltoppen van de Montefeltro. BAMMM!! Zo, die was goed raak. Ik kijk snel in de spiegel. Thierry klapt er krap een seconde later ook vol in, direct gevolgd door Raoul. Of we zitten alle drie snaarstrak op de ideale lijn, of die twee achter me gedragen zich als een stel motorlemmingen en volgen blindelings mijn spoor.
Die eerste kuil had natuurlijk een waarschuwing moeten zijn om het wat rustiger aan te doen, maar drie bochten verder zijn we het alweer vergeten. In de vierde bocht echter zorgt een andere variant van duidelijk achterstallig onderhoud aan de infrastructuur voor een wederom sterk stijgende hartslag. Ik spot het pas in de allerlaatste seconde. Het is een enorme richel in het wegdek die door een kunstenaar lijkt aangelegd. Loopt als een soort sikkel door bocht, boort zich midden op de weg omhoog als een pizza calzone en barst bovenop uit elkaar als de korst van een te hard gebakken ciabattabrood. De breuklijn lijkt daarbij bijna op de strakke vlecht van een jeugdig schoolmeisje. RATTTSS! De linkervoetsteun raspt over de ciabatta en pakt vervolgens ook nog een stuk vlecht mee. Het rijwielgedeelte van mijn driecilinder is eventjes van slag, maar herpakt zich weer snel. Snel weer een blik naar achteren, waar gaat daar gebeuren?
Thierry’s boxer springt over de asfaltruptuur als een Epke Zonderland over de rekstok. Raoul is de enige die nog net op tijd reageert, hij stuurt zijn 800 soepeltjes langs de continentale plaatverschuiving. Zo, nu zijn we alle drie eindelijk goed bij de les. Dit gaat ons niet nog een keer overkomen. En inderdaad, beide voorvallen lijken een soort van zesde zintuig te hebben geprikkeld. De volgende asfalt-technische uitdagingen bespeuren we al voor we ze daadwerkelijk zien. De lichte zorgen die zich meester van me begonnen te maken, maken plaats voor plezier. Het gevoel de onbekende weg steeds een stap voor te zijn, schept een zekere mate van voldoening. Niet alleen bij mij, over de headset hoor ik een van mijn achtervolgers oreren: “Dit begint warempel leuk te worden!” Daar is geen woord van gelogen, we hebben een stuk rijplezier van een geheel nieuwe orde aangeboord klaarblijkelijk. Desondanks, hoe lang gaat dit nog duren?
Door het groen van een klein bos glinstert een turquoise gloed. Kort daarop verschijnt een statig, typisch Italiaans landhuis luisterend naar de naam Pian del Bosco, waarvan het zwembad ons dankzij de stralende namiddagzon nog altijd toe glinstert. Het grind knarst onder de banden, alvorens de tweewielers gezamenlijk op de jiffy worden gezet. “Er is zelfs een Biergarten!”, merkt Thierry opvallend monter op. Niet bepaald Italiaans, maar het betreft een cultureel erfenisje van de Duitse eigenaar Michael Roth. Wie echter schnitzel, sauerbraten, bratwurst of andere typisch Duitse kost op tafel verwacht, heeft het mist. Gastronomisch gezien haakt de aimabele eigenaar namelijk wel degelijk aan bij zijn nieuwe thuisland, al doen de porties dan wel weer enigszins Duits aan. Wie voor pizza kiest, krijgt een moddervet exemplaar ter grootte van een 21 inch wiel geserveerd. Compleet met schaar om het een beetje makkelijk te kunnen proportioneren. Dat gaat er wel in na zo’n enerverend dagje sturen over…eh…uitdagend asfalt. Daarover gesproken: “Waarom zijn de wegen hier in zo’n abominabele staat, we zitten hier toch niet in een of ander derdewereldland?” Michaels gezichtsuitdrukking wisselt tussen ernstig en geamuseerd. “Een beetje onderhoud zou inderdaad geen kwaad kunnen”, luidt de understatement van de dag, “maar de mensen hier nemen het allemaal niet zo serieus, staan gemakkelijk in het leven. Bovendien, wanneer hier in de buurt een meervoudig wereldkampioen kan opgroeien, is het allemaal zo slecht nog niet.” Aha, hij doelt natuurlijk op Rossi. “Inderdaad, wanneer jullie morgen richting de Adriatische kust rijden, kom je langs zijn café!” Kijk, dat zijn de betere vooruitzichten, kust, bar, Rossi…
De morgenstond zit nog in de lucht als we de volgende ochtend het rubber weer door het kiezelbed dirigeren. Vanaf iedere heuveltop zien we de rotsen van San Leo liggen, dat als een zwaard de heldergroene velden splijt. Op de tip van het zwaard liggen de machtige muren van een indrukwekkende vesting. We rijden door de imposante poort het nog ontwakende San Leo in. Souvenirhandelaren bouwen hun marktkramen op op het middeleeuwse plaveisel, bareigenaren klappen de zonneschermen en parasols open. Het belooft een prachtige dag te worden. Tijd om het stadje te gaan verkennen, maar eerst: koffie!
Vandaag de dag is San Leo niet veel meer dan een pittoresk punt in het landschap, dat navigatieluie rijders als mezelf een uitstekend punt ter oriëntatie biedt. Een beetje graven in de annalen van deze vesting laat je echter kennismaken met een – hoe kan het ook anders – pauselijke geschiedenis vol naastenliefde, genade en hartelijkheid. De zelfverklaarde graaf van Cagliostro, Giuseppe Balsamo, werd in de 18e eeuw beschuldigd van alchemie en ketterij, en daarvoor ter dood veroordeeld. Paus Pius VI zette zijn straf echter om in levenslang en redde daarmee het leven van Balsamo. Dat duurde echter alsnog maar vier jaar, voornamelijk te danken aan zijn bewakers die nogal kundig waren met martelwerktuigen. Wat een genade!
Die tijd ligt gelukkig lang en breed achter ons. Vandaag de dag gaat het er hier veel genadiger aan toe, zelfs de wegen in de richting van Cattolica laten zich van hun meest vriendelijke kant zien. Geen spoor meer van de folterpraktijken die ons gisteren ten deel vielen. Eerder het tegendeel, de weg loopt vloeiend en ontspannen langs de uitnodigende stranden, restaurants en tentjes. Het is meer dan verleidelijk om even in het warme zand te gaan liggen, of om een duik te nemen in het helderblauw van de Adriatische Zee, maar er is ook die vermaarde SP44. Een ziekelijk kronkelende kustweg langs steile kliffen tussen Cattolica en Pesaro. Je mag het niet eens een dilemma noemen, het wordt de SP44 inderdaad!
Als een bord dolgedraaide spaghetti baant het asfalt zich een weg van zeeniveau omhoog het ruige achterland in. Plukjes bos wisselen zich af met prachtige vergezichten over de azuurblauwe zee, ieder stukje rechte weg wordt onmiddellijk de kiem gesmoord door bochten van ieder denkbaar kaliber. Een weg om je volledig in te verliezen. Moment, wat was dat voor roods daar in die laatste bocht? Ik draai me snel om, mijn twee metgezellen hadden het eerder door en zijn al gestopt. Bij een van de vele fotospots heeft Guiseppe zijn fraai gerestaureerde Honda CB350 Four geparkeerd. “Die rij ik enkel nog wanneer het mooi weer is. De weersvoorspelling moet voor de komende drie dagen blauwe lucht zonder maar een wolkje aan de hemel beloven, anders komt ‘ie niet buiten!”, vertelt de in een eenvoudige spijkerbroek gestoken Italiaan met ietwat afgetrapte instappers aan de voeten. We knikken begripvol, de liefdevol onderhouden Japanse viercilinder moet je niet blootstellen aan de grauwe kanten van ons klimaat. Guiseppe grijnst en vervolgt: “Dat betekent hier dat ik de hele lente en zomer aan het rijden ben!” Dit is weer zo’n moment waarop ik wens dat ik in een volgend leven als Italiaan geboren wordt!
Met de kust in de rug en de zon in het gezicht zetten we koers naar Tavullia. Het plaatsje is van boven tot onder met vlaggetjes versierd, die slechts één nummer tonen: 46. Eigenlijk zouden ze het dorp beter kunnen hernoemen tot Quaranta Seis, zesenveertig dus. Het startnummer van Valentino Rossi lijkt wel heilig hier. Vanaf hier trok ‘Il Dottore’ de wijde wereld voor een carrière als motorcoureur. De verschillende wereldtitels bewijzen dat hij dat niet bepaald onverdienstelijk deed. Hij schonk zijn geboortegrond een idool, internationale bekendheid en…een café waar ze koffie schenken en souvenirs verkopen. De heer des huizes is net weer eens uitgevlogen naar een of andere uithoek van onze aarde. Maar, zo meent de serveerster, met een Rossi-onderbroek of Rossi-sorbet redden we ons ook wel. Drie keer raden wat het geworden is!
De terugweg naar onze uitvalsbasis Pian del Bosco wordt een omweg via Urbino. Kleine wegen met nu weer het uitdagende ciabatta profiel, doen de adrenaline stijgen als een melkopschuimer de cappuccino. De weg wordt bochtiger en bochtiger en de lichten in Urbino stralen al een warme, gele gloed uit wanneer we langs de stadsmuren rijden. Zonde om dit met een kort bezoekje af te raffelen, Urbino bewaren we daarom voor morgen. Net als San Marnio met zijn gracieuze kasteel en heerlijke haarspeldbochten.
Terug bij Pian del Bosco staat er al een gedekte tafel te wachten. Na het dessert komt de waard ons vergezellen, waarbij we toch graag één ding willen weten: “Waarom hier settelen en niet in Toscane? Zoveel meer toeristisch dus in potentie ook zoveel meer lucratief.” “Het is hier veel authentieker, meer puur, iets dat Toscane al op heel veel plaatsen is verloren. De mensen hier staan nog met beide voeten op de grond, de prijzen zijn schappelijk het eten minstens net zo goed.” Daaraan lijkt geen woord gelogen, daarentegen zijn de wegen hier wel duidelijk minder ‘Toscaans’. “Als iemand hier uit de regio wereldkampioen wegrace kan worden, dan valt het wel mee!”, bijt Michael wat fel van zich af. Eigenlijk zijn we het daar wel mee eens. In Toscane worden motorrijders gemaakt, in Montefeltro helden!
