Reizen Marokko

Marokko is een vakantieland in opkomst. Zeker voor wie het avontuur zoekt in all- en offroadrijden. Het landschap is fascinerend, verslavend en kent oneindig veel pistes met verschillende ondergronden, van sneeuw tot woestijnzand. Acht dagen lang zochten wij het avontuur op in de cultuurrijke Marokkaanse binnenlanden. Een ervaring voor in het plakboek.Het wordt de offroadliefhebber in ons land de laatste jaren niet echt gemakkelijk gemaakt. Net als onder meer dijkwegen worden ook steeds meer onverharde wegen voor gemotoriseerd verkeer afgesloten. In sommige gemeentes, met name op de Veluwe, zijn zelfs alle onverharde wegen al taboe voor motorrijders. Geen wonder dat we wel eens dromen van motorrijden zonder beperkingen en boswachters achter iedere boom. Marokko is een land waar dat mogelijk is. Sterker nog, het wordt zelfs gestimuleerd. In kwaliteit variëren de wegen van goed onverhard tot tracks waar zelfs de meest ervaren allroadrijder van droomt. En mede door het klimaat is het land vooral in het voor- en najaar een populaire bestemming onder offroaders. Dit prachtige koninkrijk met veel gezichten kent een grote diversiteit aan landschappen. Van bossen en bergen tot de immense woestijn. Bovendien is de bevolking vriendelijk en zien ze motorrijders graag komen. Een droomland dus om met een off- of allroad te doorkruisen. Volgens het spreekwoord leiden er vele wegen naar Rome, en voor Marokko is dat niet anders. De wijze om er te hangt eigenlijk voornamelijk af met de hoeveelheid tijd die je er voor uit wilt trekken. Zelf rijden en in Zuid-Frankrijk of Spanje een veerboot pakken is avontuurlijker, maar neemt uiteraard meer tijd in beslag dan een Fly & ride waarbij je ter plaatse een motorfiets huurt. Of je laat zoals wij deden je motor naar Marokko transporteren en vliegt er zelf achteraan. De organisatie van onze reis is in handen van Marokko Adventure, die in eigen beheer de motorfietsen en bagage van de deelnemers vervoert. En die deelnemers komen met een brede variëteit aan motorfietsen voor de dag, van een Yamaha WR450 tot – uiteraard zou je haast zeggen – een BMW R1200GS. Er wordt in verschillende categorieën gereden, dus iedereen kan in z’n eigen tempo met voorrijder van het landschap te genieten. En ook niet geheel onbelangrijk, er zijn zelfs twee monteurs en een dokter aanwezig, lekker zo’n vangnetje!Het is de eerste dag en vanuit Marrakech hebben we direct al zicht op de besneeuwde bergtoppen van de hoge Atlas. De eerste etappe, gekenmerkt door veel passen, steenslagpistes en prachtige diepe kloven, gaat dan ook al dwars door deze bergketen richting Quarzazate. De motoren krijgen het meteen al flink te verduren. Het landschap is zo waanzinnig mooi, de landing op de maan had hier plaats kunnen vinden. Iedereen komt ruimschoots aan zijn trekken, zo divers is de keuze aan pisten. Langs bergwanden, over passen, door de dalen van de Atlas en regelmatig rij je door rivierbeddingen, al dan niet met een flinke doorwading. Sommige dorpjes lijken zo uit de middeleeuwen te komen, de inwoners kijken hun ogen uit naar de nogal ongewone tweewielerkaravaan en de kinderen zwaaien volop. Aan het eind van een intensieve dag sturen komen we aan in ons hotel in Quarzazate. De vrachtwagen, die over de doorgaande weg is gereden, is al gearriveerd met alle spullen. Na het inchecken volgt daarom eerst wat dagelijks onderhoud aan de machines. Lakenstrak is niet bepaald van toepassing op de conditie van de pistes van vandaag en dus is het vooral een kwestie van controleren of alles nog vast zit en losgetrilde bouten en schroeven natrekken. De nacht snel in, maar net zo snel staat de zon de volgende ochtend ook weer hoog in de hemel. Vroeg uit de veren dus. De komende dagen staat een gedeelte van de woestijn op het programma, de vrachtauto blijft daarom hier achter, de monteurs, bagage en onderdelen volgen ons in een gehuurde 4×4. De reis gaat eerst verder richting Zagora. We rijden door de Vallei van de Drâa. Onderweg is goed te zien dat water leven is. In de bedding van de rivier groeien talloze palmbomen, terwijl de nabije omgeving dor en gortdroog is. We vinden al snel een restaurantje waar het goed eten en drinken is. Het terras biedt een schitterend uitzicht op de vallei, die zich als een groene streep door het woeste gebied slingert. Het landschap is veelzijdig, als een mix tussen de Dolomieten en Rocky Mountains. Geen wonder dat hier veel Westerns opgenomen worden. In Zagora vinden we onderdak in een hotel aan de rand van de stad. Omdat veel Afrika avonturiers de stad aandoen, zijn er talloze kleine in terreinauto’s en motoren gespecialiseerde garagebedrijven. En omdat niet altijd alle onderdelen voorhanden zijn, zijn techneuten er behoorlijk inventief. Het plaatsje is als een soort kruispunt in het Afrikaanse continent, vlakbij een uitvalsweg staat bijvoorbeeld een groot bord met het opschrift dat het nog 52 dagen reizen is naar Timboektoe, Malie. Per kameel, welteverstaan. Dan breekt één van de zwaarste dagen aan. We gaan op weg naar Erg Chagaga, een bivak in de woestijn. Om zo weinig mogelijk aan het toeval over te laten wordt een gids ingehuurd. Hij heeft al dertig jaar ervaring in deze immens grote zandbak. Als we het gebergte achter ons gelaten hebben, rusten we nog even goed uit in Tangounite aan de rand van de woestijn. Dan gaat het richting Oulad Driss, de laatste bebouwing. De zandpiste blijkt behoorlijk zwaar en de deelnemers met weinig ervaring komen al snel vast te zitten. Ook het kunnen van de terreinauto wordt overschat, hij strandt eveneens in het zand. Maar met vereende krachten komt alles weer los. In overleg gaan we terug naar de rand van de woestijn, daar treffen we ook alle andere deelnemers. De organisatie overlegt met de gids, die niet voor één gat te vangen is. Hij kent een andere route om in het bivak te komen, grotendeels langs de rand van de woestijn. Het motto ‘samen uit, samen thuis’ krijgt nu een heel nieuw gezicht. Samen gaan we voor avontuur en samen zullen we het moeten doen. De cracks ondersteunen de deelnemers met minder ervaring, die het in dit gebied duidelijk zwaar hebben. Op een paar kilometer voor het bivak valt de duisternis in en wordt de ondergrond behoorlijk zwaar. De vermoeidheid slaat toe en de zwaarste machines moeite hebben met het rulle zand. Zij zoeken hun weg langs het bestaande spoor naast de beginnende zandduinen. Grootste probleem is dat er onvoldoende snelheid kan worden gemaakt waardoor ze direct weer in het zand vast komen te zitten. En dan is het beulen om de machines weer vlot te trekken. Zoals altijd wegen de laatste loodjes ook hier het zwaarst en in het pikkedonker liggen diverse rijders naast hun motor in het zand. Lichtbundels schijnen alle kanten op, maar met vereende krachten komt uiteindelijk toch iedereen aan in het bivak. Een loodzware opgave, die echter duidelijk de onderlinge band versterkt. De club deelnemers wordt één grote familie, de woestijn kent immers geen rangen en standen. Iedereen is gelijk, van elkaar afhankelijk bovendien, een ongeschreven wet schrijft hier voor dat je een ander helpt wanneer nodig. Sommigen van ons zijn aan het eind van hun Latijn, maar niemand had dit voor geen goud willen missen.Normaliter kent de woestijn een heldere hemel met talloze sterren aan het firmament. Maar deze nacht is anders. Het is bewolkt en de wind wakkert aan. ’s Morgens worden we dan ook nog getrakteerd op een heuse zandstorm. Zand, zand en nog eens zand. Het voelt alsof ze met honderden naalden in je gezicht prikken. Niet zeuren, ook dit hoort er gewoon bij. Naast het gevoel gezandstraald te worden is het zicht ook nog eens ernstig beperkt. De bedoeling was om in westelijke richting te vertrekken, maar dat vindt de gids geen goed idee. We zo snel mogelijk uit de zandstorm zien te komen en dat is terug van waar we vandaan kwamen. Eerst moet er echter nog gesleuteld worden aan één van de motoren, waarvan de regelaar van de benzinepomp is stukgegaan. Via een bypass krijgen we de pomp weer aan de gang, maar dat blijkt niet lang te werken. Er rest niets anders dan de motorfiets bij een nederzetting achter te laten en later op halen. Na verloop van tijd neemt de wind af. Maar het bakmeel fijne zand heeft zijn werk goed gedaan met verschillende storingen tot gevolg. Ook mijn BMW heeft er de brui aan gegeven, een compleet verstopt luchtfilter blijkt de oorzaak. Een nieuw filter doet wonderen, we kunnen weer verder. Het valt ons op dat waar je ook stopt in Marokko, er altijd binnen tien minuten een plaatselijke bewoner bij je staat. Je vraagt je af waar ze midden in de woestenij ineens vandaan komen. Alsof ze zo onder het zand vandaan komen kruipen. Eenmaal weer in de bewoonde wereld hergroeperen we ons en rijden over een brede variëteit aan pistes terug naar Quarzazate waar een rustdag is gepland. Van rusten komt echter weinig terecht als je in een land bent dat voor de offroadrijder één grote speeltuin is. Inmiddels is ook de gestrande BMW uit de woestijn gearriveerd. We kijken onze ogen uit als deze half gedemonteerd uit de gesloten laadruimte van een Landrover komt. Het lijkt wel een bouwpakket, maar alles wordt snel weer netjes in elkaar gezet. Wij trekken er voor een korte verkenningstocht door de omgeving maar weer eens op uit. Op een terras van een bergdorpje treffen rijders van een heel ander kaliber. Het wegtransport gaat hier veelal nog met ezel en wagen, de ‘chauffeurs’ gaan echter wel met hun tijd mee door op de zijkant van de kar hun GSM nummer te vermelden. Omdat sommigen van ons over een Marokkaanse telefoonkaart beschikken wagen we er eens een belletje aan. Dan blijkt dat zelfs de ezels reageren op het overgaan van de GSM en luid beginnen te balken. Het feest is compleet als we dan ook nog wat Arabisch klinkende kreten de ether in slingeren. De volgende dag rijden we via de Vallée de Tassaout, één van de mooiste valleien van de Hoge Atlas, met zijn historische dorpjes vol bijzondere architectuur en hoge roodkleurige bergen terug naar Marrakech. Een werkelijk schitterende route langs diepe kloven en besneeuwde bergtoppen. De ervaren rijders proberen nog om over de besneeuwde bergtoppen te rijden, maar de sneeuw is zo diep dat ze het niet halen. Bovendien raken ze op deze manier ook akelig snel door hun brandstof heen. De plaatselijke smid in één van de talrijke bergdorpje biedt gelukkig uitkomst, hij blijkt nog wat reserve litertjes euro loodvrij achter de hand te hebben. Ook dat is Marokko, aardige en behulpzame bewoners. Door het oponthoud arriveren we pas laat in de avond in het hotel, onze laatste avond. Elke dag was totaal anders, zo sta je oog in oog met de hoge duinen van Erg Chagaga om een moment later de grootsheid van de indrukwekkende pieken van het hooggebergte van de Atlas te verwerken. Een wereld van verschil, niet alleen wat betreft landschap, temperaturen of jaargetijden, maar ook als het gaat om levenshouding, beleving van tijd en afspraken. En precies zo hoort avontuur te zijn.________________________________________[INFOKASTEN]MAROKKOLigging: Noord-AfrikaAfstand vanaf Utrecht: +/- 2.250 km (Rabat)Landen: Algarije (oosten), Mauretanië (zuiden), Straat van Gibraltar, Middellandse Zee (noorden) en Atlantische Oceaan (westen)Hoofdstad: RabatOppervlakte: 446.550 km² (ruim 10,5 keer Nederland)Inwonertal: 34,9 miljoenHoogste punt: Toubkal, 4.165 meterToeristische trekpleisters: Marrakesh, Fez, Tétouan, de weg van de duizend kashba’s, Casablanca, Chechaouen, Hassan II moskee, watervallen van Ouzoud, Dunes de Merzouga, Mahkama du Pacha, tuinen van Majorelle en nog veel meer historische plaatsen.Taal: Arabisch (Marokkaans-Arabisch), Spaans (noorden) en Frans wordt er ook veel gesprokenSchrift: Arabisch (28 letters, van rechts naar links geschreven)Munteenheid: Marokkaanse Dirham (MAD)Tijdsverschil: geenKlimaat: Grofweg kent Marokko twee klimaten, allereerst het Mediterrane Klimaat, dat zich kenmerkt door hete zomers in combinatie met milde winters. Daarnaast overheerst in het binnenland het woestijnklimaat met weinig regen (dus veel droogte) en grote temperatuursverschillen tussen dag (van 25 tot 45°) en nacht (onder het vriespunt).Landschap: naast woestijn en een brede kuststrook is het Marokkaanse landschap ook met name bekend door het Rifgebergte in het noorden, met als hoogste top de Adrar Tidiqin (2.448 m), en het centraal in het binnenland gelegen Atlasgebergte met toppen tot ruim boven de 4.000 meter.Beste tijd: omdat de temperatuur in de zomer bijzonder hoog op kan lopen zijn met name het voor-, van half maart tot eind mei, en naseizoen (oktober, november) populair bij toeristen.Wetenswaardigheden: De hier beschreven reis is een initiatief van Marokko Adventure, waarvan de organisatie in handen is van Arjan Brouwer, Alexander Tangerink en Ton de Groot. De reis is speciaal ontwikkeld voor de avonturier op zijn of haar all- of offroad motor en geschikt voor zowel beginners als gevorderden. Onder begeleiding, van onder meer oud Dakar rijder Arjan Brouwer, krijg je iedere mooie en spectaculaire routes voorgeschoteld met een heel diverse moeilijkheidsgraad. De volgende georganiseerde groepsreis vindt plaats van 22 tot en met 29 oktober 2011, de prijs bedraagt € 2.195,- per persoon. In plaats van je eigen motor kun je ook een motor huren, kijk voor meer informatie en het laatste nieuws op www.marokkoadventure.nl. Contact: www.visitmorocco.com