Reizen La Gomera
Waarvan droomt de wintervermoeide motorrijder in januari? Een zomers klimaat, mooi landschap, spannende wegen, goede huurmotoren en een ontspannen leventje. Waar hebben ze dat? Op La Gomera, een van de minder bekende Canarische eilanden dat op een steenworp-, of beter gezegd veerbootafstand tussen Tenerife en Las Palmas ligt.
Brigitte Soyka, onze motorfietsverhuurster op La Palma heeft slecht en goed nieuws: “De gereserveerde Honda XR400 is helaas niet beschikbaar, maar we hebben wel een gloednieuwe 300 enduro staan, een Lanvertti.” Een Lanvertti 300 enduro? Lan wat? We hopen op iets Spaans, maar vrezen iets Chinees. Zelfs motormaatje Nico, een wandelende encyclopedie wat betreft motorfietsen, is het merk volkomen onbekend. Het blijkt inderdaad een echte Chinese knaller: vurig oranje, lange veerwegen en uitgerust met een opgefleurd Suzuki DR250 eencilinderblok. Op de groter tanksticker prijkt het prominente portret van een vuurspuwende draak. En wie mag dit vurige beestje trachten te temmen? Net als met een stoeldans is de traagste de verliezer. Eer ik met de ogen heb geknipperd heeft mijn reistrio het achterwerk al op de buddy van de drie gereedstaande Transalps geparkeerd. Blijft over de afhaalchinees, die toch wat schril afsteekt tegen de V-twins.
Maar niet getreurd. We binden onze bepakking vast en fladderen door de heuvels naar Santa Cruz, waar de veerboot naar La Gomera op ons wacht. Dat Canarische Eiland is niet per vliegtuig bereikbaar, dus we zijn met een goedkope vakantievlucht naar Las Palmas gevlogen, om daar een motor te huren en per veerboot de oversteek naar het voor ons onbekende eiland te maken.
De kleine draak geeft alles, met 5.000 toeren per minuut en een tempo van 70 kilometer per uur gaat het bergop, maar geen schijn van kans om de Honda’s in het zicht houden. De wraak van de draak zal echter later komen, op La Gomara. Daar gaat ‘ie zelfs vuur spuwen, wanneer op echt heftige bergwegen en gravelpaden blijkt dat gewicht boven vermogen gaat.
De enorme, totaal onromantische snelveerboot raast met 65 kilometer per uur over de kalme zee en zet ons bij dageraad af in San Sebastian, de hoofdstad van La Gomera. We tuffen meteen naar de plaza waar we ons te goed doen aan de eerste café cortados. Daar word je wakker van. De zon komt uit de zee tevoorschijn en richt zijn warme stralen rechtstreeks op de bar. Kan een dag nog beter beginnen?
Eigenlijk is een blik op de kaart overbodig, er zijn slechts twee mogelijkheden om San Sebastian te verlaten. Wie toch op de kaart kijkt, krijgt meteen een adrenalineshot: bochten, bochten en nog eens bochten. La Gomera is bijna cirkelvormig met een diameter van minder dan 24 kilometer, bergen tot bijna 1.500 meter hoog en gegroefd door diepe ravijnen. We zijn van plan hier vijf dagen rond te rijden om aansluitend weer terug naar Las Palmas te varen, daar de motoren in te leveren en vervolgens weer in te schepen aan boord van een lijnvlucht die ons terug naar het kille noorden begeleidt. Een ideale motorvakantie in hartje winter! Of vijf dagen niet te lang is op zo’n klein eilandje? Absoluut niet, we hebben ons geen seconde verveeld!
Gentleman start your engines! Onder een kraakheldere blauwe hemel rollen we de stad uit. Eerst 500 meter rechtdoor en dan begint de dans. Met prachtige bochten schroeft de strook asfalt zich de kale bergen in. Na nog geen vijf minuten klappen we de standaard al uit. Wat een uitzicht! Ver beneden ons de kleurrijke huizen van San Sebastian, daarachter de Atlantische Oceaan en aan de horizon de gigantische vulkaan Pico del Teide op buureiland Tenerife: 3.718 meter hoog en met verse sneeuw op de top. Zelfs de mensen op Tenerife, de Tinerfeños, komen speciaal naar La Gomera om Spanje’s hoogste berg in al zijn glorie te kunnen aanschouwen. Grote bergen hebben afstand nodig, van dichtbij lijken ze vaak waardeloos.
Al in de eerste kilometers laat La Gomera zich van zijn beste kant zien, als een klein paradijs. Terrasvormige velden in fel groen, overgoten met pittoreske palmbomen, hier en daar witte of kleurrijke kubusvormige stenen huizen, gerimpelde groene berghellingen die steil de diepe barrancos (drooggevallen rivierdalen) induiken. Fotomomenten alom: een goede camera behoort bij een bezoek aan dit eiland tot de absolute basisuitrusting!
De door passaatwinden aangevoerde wolkenvelden botsen vanuit het noordoosten tegen de bergen. Zij zijn de reden voor de totaal verschillende kusten op een hele korte afstand van elkaar. In het noorden ruw, ruig, groen en vaak bewolkt, in het zuiden daarentegen, in de luwte van het eiland, is het droog en dor, bijna woestijnachtig, met veel cactussen en palmbomen. La Gomera dankt zijn grootste attractie ook aan deze wolken: het enorme laurierbos. Het door Unesco tot werelderfgoed uitgeroepen Laurier oerwoud bezet het dak van het eiland. De bomen, waarvan enkele honderden jaren oud, kunnen de grauwe soep wel waarderen en melken de wolken. Dichte mist golft door het sprookjesbos, weelderige drijfnatte varens en mossen groeien op de beendikke takken en ergens in de verte gorgelt zachtjes een beekje. Hierboven is het een hele andere wereld. Motoren uit en genieten. Fascinerend, maar koud!
Kou maakt echter totaal niets uit, wanneer de warmte zo gemakkelijk te bereiken is. Een kleine en fijne straat slingert naar beneden richting Santiago aan de zuidkust. Bergaf en veel bochten: dat is de ultieme kans voor de Lanvertti om de dikke Transalps wat te leren! Tussen twee scherpe bochten krijgt de draak de Honda’s in het vizier. Het is dus mogelijk. Met gloeiend hete remmen stop ik midden voor de heladeria op de strandboulevard. Tijd om even in de schaduw te gaan genieten van een ijsje en het uitzicht over zee. Zo zouden meer dagen in februari moeten zijn.
Het is middag en de eerste vijftig kilometer zitten er alweer op. Slechts één ochtend hier en al genoeg indrukken opgedaan voor twee dagen. Ongelofelijk hoe divers dit eiland is. Voorbij het kleine dorpje Alajero klimmen we weer de beboste Garajonay op, met 1.487 meter de hoogste berg van het eiland, en volgen een vochtige slingerweg weg door het bos richting het noorden. Het lange dal trekt ons naar beneden richting Hermigua, dat met trots verkondigd: ‘Wij hebben het beste klimaat ter wereld’. Dat moeten we meemaken! Aan de dorpsrand vinden we een stijlvol pension, El Casino genaamd. Twee appartementen voor een heel betaalbare € 25,00 per nacht zijn nog vrij. Uitzicht op zee, én op de Pico del Teide. Perfect. Het geruststellende geruis van de branding, evenals een hemels concert van kikkers zijn zelfs bij de prijs inbegrepen.
De volgende ochtend vroeg hangen er grauwe wolken diep tussen de steile bergen. De wilde kust hier doet meer denken aan Nieuw-Zeeland of Patagonië, in ieder geval niet aan een de zonovergoten Canarisch Eiland. Nauwelijks een uur later heeft onze licht en warmte leverancier de wolken doen verdampen, wel nog vochtige wegen en fijne nevel achter zich latend. De noordkust is zo steil en ontoegankelijk dat de wegenbouwers hier ware bergbeklimmers moesten zijn om een weg over de bergruggen en ravijnen aan te leggen. Het blijkt echter allesbehalve verspilde moeite, goeie genade wat zijn de wegen hier fraai. De Carretera del Norte is zelfs zonder twijfel een van de spannendste motorwegen van Europa!
In talloze bochten, verhard met door de EU gesponsord teer, klimmen we vanuit Hermigua via een 600 meter hoge pas naar Vallehermoso, dat zijn naam ‘mooie vallei’ werkelijk alle eer aan doet. Kleurrijke huizen, palmbomen, steile rotsen, weelderige tuinen en terrassen. De gebruikelijke variëteit van La Gomera, maar altijd weer fascinerend en altijd weer beeldschoon. Hoeveel kleine paradijsjes zijn hier eigenlijk? We vervolgen onze weg bergop naar de kale, koude hoogvlakte van Arure, voorbij de duizend meter grens. Hier groeien alleen nederige struiken. Nagenoeg immune flora die niet buigt voor de constante aanwezige passaatwind.
Weer zo’n weldadig uitzicht: ver beneden ons in de verte schittert de zee aan het einde van de Valle Gran Rey, aan de horizon richten de buureilanden La Palma en El Hierro zich op uit het water van de Atlantische Oceaan, terwijl witte passaatwolken aan het eiland voorbij varen. Televisie op zijn best, met om de honderd meter een foto momentje. En dan naar beneden de legendarische Valle Gran Rey in. Het legendarische paradijs voor vrijgevochten types in de jaren ’70 en ’80, met uitbundige vollemaansfeesten, een onuitputtelijke hoeveelheid hasj en natuurlijk vrije liefde. Dat was toen. Vandaag de dag bestieren veel ex-hippies bakkerijen, bio-vlees slagerijen of verkopen esoterische snuisterijen op de toeristische vlooienmarkten. De aromatische Hippie-sfeer is echter verdampt, wat overblijft is een schilderachtige oase aan het zwarte strand en kleurrijke houtenboten in de kleine haven onder een machtige rode klif.
En hoe vergaat het met onze kleine draak? Prima, hij heeft zijn mouwtjes flink opgestroopt en verheugt zich vooral op tergend slechte wegen, zoals de hobbelpiste van Alojera naar Argamul. Wel jammer dat hij zijn zo zorgvuldig opgebouwde voorsprong al snel weer uit handen moet geven. Plotseling functioneert de rem namelijk niet meer en dat is even schrikken. De achterste remklauw bungelt aan de remleiding, beide bouten zijn verdwenen. Blijkbaar is het nut van het zekeren van bouten de Chinese constructeur enigszins ontgaan. Gelukkig passen de inbusbouten van de duovoetsteunen in de remklauw. Ze zijn weliswaar iets te lang, maar beter wat schraapgeluiden dan geen rem. Sindsdien ondergaat de Chinees elke ochtend een kleine inspectie en dan worden met name alle belangrijke schroeven, bouten en moeren gecontroleerd. Dat bevalt hem merkbaar, hij brengt ons verder zonder enige probleem terug naar La Palma.
Maar eerst resten ons nog drie verdere dagen in het paradijs, dagen waarin we iedere straat nog minimaal één keer kunnen rijden. La Gomera is weliswaar klein, maar zonder twijfel ook één van de meest diverse van de Canarische Eilanden: bergachtig, ruw, ruig, zacht, mistig, zonnig, cactussen in het droge zuiden, druipend regenwoud slechts een paar kilometer verderop, spectaculaire kliffen in het noorden, beeldschone dorpjes, straten met maximale vergezichten en nauwelijks andere toeristen. De schooldefinitie van perfect eigenlijk!
INFO LA GOMERA
Ligging: ten westen van de Noord-Afrikaanse Atlantische kust
Buurlanden: La Gomera behoort tot de Canarische Eilanden, andere eilanden van deze archipel zijn onder meer Ferro, Fuerteventura, Gran Canaria, La Palma, Lanzarote en Tenerife.
Hoofdstad: San Sebastián
Afstand vanaf Utrecht: 3.250 km (hemelsbreed)
Oppervlakte: 378 km² (ongeveer 1/3 van de provincie Utrecht)
Inwonertal: +/- 23.000
Hoogste punt: Garajonay, 1.487 meter
Toeristische trekpleisters: La Gomera is een paradijs voor wandelaars. Een veelvuldig aantal wandelwegen doorkruisen het eiland, vooral in nationaal park Garajonay, in het unieke laurierbos. In de zomer van 2011 is tot bijna 10% van het eiland door een grote natuurbrand, veroorzaakt door brandstichters, in de as gelegd, voornamelijk vele oases in de hoger gelegen Valle Gran Rey en een deel van het Garajonay national park.
Taal: Spaans
Schrift: Latijn
Munteenheid: Euro
Tijdsverschil: -1 uur
Klimaat: La Gomera is een van de natste Canarische Eilanden. De hoge bergen zijn voor de uit het noordoosten oprukkende passaatwolken een bijna onoverwinnelijke barrière. Korte en zware buien vallen met name in het noorden en oosten in de winter. Het bijna ronde eiland, met een doorsnee van minder dan 24 kilometer, heeft door de bergen en passaatwolken verrassend veel verschillende klimaten.
Landschap: La Gomera heeft een vulkanische oorsprong, iets dat her en der in het landschap nog altijd duidelijk te zien is, en centraal op het eiland ligt nationaal park Garajonay. Deze hoogvlakte is dicht bebost met een grote diversiteit aan flora en fauna. Het grootste laurierbomenbos op aarde is daar een perfect voorbeeld van. Meer richting zee wordt het landschap gesierd door prachtige kliffen.
Beste tijd: Langs de kust loopt het kwik in de zomer op tot dertig graden. In de winter is het echter nog altijd relatief warm met een gemiddelde dagtemperaturren tussen de 20 en 22 graden. De ideale weersomstandigheden voor een korte winterse retraite dus.
Wetenswaardigheden: Op Gomera zelf zijn geen motoren te huur. Op de naburige, per veerboot bereikbare eilanden La Palma en Tenerife daarentegen wel. Voor de door ons gehuurde Transalp betaalden we € 312,- voor vijf dagen, de Lanvertti was met € 25,- per dag echter beduidend goedkoper. Wie meer keuze wil, doet er goed aan om Tenerife als uitvalsbasis te kiezen. Prijzen zijn redelijk vergelijkbaar, voor een Suzuki V-Strom betaal je bijvoorbeeld € 375,- voor zeven dagen.
De ferry overtocht van Tenerife naar La Gomera duurt ongeveer veertig minuten, een retourtje is er al vanaf zo’n € 80,-
Internet: www.canarische-eilanden.info
st1:*{behavior:url(#ieooui) }
