Reizen Hessen
Samen met het naastgelegen Thürungen vormt Hessen het hart van Duitsland. Deze deelstaat staat bij de gemiddelde toerist niet direct op het netvlies, maar heeft zeker de motorrijder behoorlijk wat te bieden. Prachtige natuur en middelgrote gebergten om maar wat te noemen. En heel veel historische heuvelklimcircuits niet te vergeten. Dus vizier dicht en gas!
Sinds we de Neckar bij Eberbach zijn overgestoken, slingeren we door het prachtige Odenwald. De eerste heerlijke, soms zelfs wat uitdagende bochten brengen ons naar een eerste voorzichtige pashoogte genaamd het Reußenkreuz. Meer dan zeventig jaar lang werden hier heuvelklimraces, de Krähbergrennen, gehouden. Lang vervlogen tijdens waarin roemruchte auto’s als de Ford Capri, Renault Alpine en andere motorische krachtpatsers vochten om die laatste tiende van een seconde. Wat de coureurs in hun vierwielers destijds naar hier lokte, heeft op ons nog altijd dezelfde aantrekkingskracht. En het zal niet de enige keer zijn dat we een circuit op onze trip door Hessen tegenkomen. Maar dat is meer toeval. Of niet?
Wanneer je een route door Hessen probeert uit te stippelen, die vanuit rijtechnisch oogpunt uitdagend is, dan ontkom je er gewoonweg niet aan om langs enkele historische bergcircuits te rijden. Diana, die mij vergezelt, is zich nog niet bewust van dit pure stukje geluk. En eerlijk is eerlijk: had ik er niet van tevoren wat over gelezen, dan was ik waarschijnlijk in volledige onwetendheid over de pistes gereden die vroeger deel uitmaakten van onder andere de Schottenring, waar roemruchte wedstrijden als de ‘Feldbergrennen’ of de ‘Spessart-Bergrennen’ plaatsvonden. Het feit dat deze wedstrijden in deze omgeving plaatsvonden, zou voor motorrijders alleen al voldoende reden moeten zijn om eens koers naar hier te zetten. Voor mensen die van bochten houden, is dit bijna het walhalla. Al biedt de omgeving ook uitdagingen die minder in de smaak vallen. Zoals het zoeken naar een vlotte route langs en niet door Frankfurt of een van zijn talrijke voorsteden. Ten oosten van Darmstadt en Offenbach doorkruisen we de bijna Texaans aandoende vlakte van Maine. Wat niet helemaal in het plaatje past zijn onze metgezellen: Diana’s allroad is bepaald geen Fat Bob en mijn boxer geen Indian Roadmaster. Hoeft ook niet, we vermaken ons zo ook wel!
Bijvoorbeeld met de vaak wat opvallende plaatsnamen. Freigericht, Linsengericht, Eidengesäß klinken met een beetje basale kennis van de Duitse taal op z’n zachtst gezegd weinig aanlokkelijk, om van het macabere Sterbfritz nog maar te zwijgen. Volgens ingewijden is de sinistere naam nog helemaal zo oud nog niet. En om het allemaal nog meer luguber te maken, Sterbfritz was een van de plaatsen van de Spessart-Bergrennen. Dat was ooit, we zijn echter niet in het verleden onderweg, maar in het heden. En het heden brengt ons voor de overnachting naar het plaatsje Schüchtern!
De volgende ochtend, ontbijt in een heerlijk plattelandshotel. Aan de naburige tafel mijmert men in een zwierig Luxemburgse tongval over wat de dag vandaag gaat brengen. Flarden van woorden bereiken onze tafel en vertellen over de optimale afstelling van de vering, het tunen van het blok, rally rijden en de beste rijstijl. Een motocross team? Nee, de jongens en een dame maken deel uit van een delegatie die deelneemt aan de Internationale Autocross op de nabijgelegen Ewald-Pauli-Ring. We verzamelen direct onze spullen, dit klinkt als een behoorlijk spektakel dat we zeker niet willen missen. Helemaal niet omdat het zo’n beetje om de hoek is.
Een uur later stoppen we bij de provisorische ingang van het circuit. “De eerste manches beginnen pas om twaalf uur”, krijgen we te horen. “Maar als jullie het leuk vinden, mogen jullie best een rondje met de motor over het circuit!” Een mengeling van verleiding en enige terughoudendheid maakt zich meester van ons. De banden onder onze tweewielers zijn op z’n zachtst gezegd niet echt geschikt voor offroad doeleinden. Kijkend naar het reeds gearriveerde, nogal deskundig ogende publiek en de wel gladde baan, doen de wijzer doorslaan naar de enige verstandige beslissing: “Heel vriendelijk van jullie, maar we kijken liever naar hoe anderen hier hun rondjes draaien voor we onze weg vervolgen.” Dat doen we niet veel later, en dan draait de sfeercarrousel van rally naar romantiek!
De weg achter Vollmerz vernauwt zich als een middeleeuws korset en mondt op elegante wijze uit voor het kasteel Ramholz. De meer dan indrukwekkende kasteelgevel stapelt zich steen voor steen voor ons op met een romantiekfactor van minimaal 9,9. Alleen het nog weinig montere weer deze ochtend zou het verloop van de dag en de reis wel eens op zijn kop zetten. Niet teveel over nadenken, beter is om maar gewoon te vertrekken om de gedachten te verzetten. Een snelle blik op de kaart. Ha, ik zie het al!
Er zijn gebieden waar je geen navigatiesysteem of kaart nodig hebt. Je ziet eigenlijk van veraf al waar je heen moet. De Wasserkuppe is zo’n plek. Zweefvliegtuigen en paragliders cirkelen rond de hoogste berg van Hessen als bijen rond een korf. En zelfs als ze niet zichtbaar waren: de glinsterende witte koepel van het voormalige radarstation had me de weg dan wel gewezen. Er gebeurt veel op het dak van Hessen. De propellers bulderen bij het opstijgen en slepen zweefvliegtuigen de thermiek in. Bezoekers zoeken naar mogelijkheden om mee te vliegen, motorcollega’s bewonderen een flink omgebouwde Z900, oma, opa en de familie doen zich tegoed aan gebak op het panoramaterras. En het bolvormige radarstation uit de tijd van de Koude Oorlog doet nu dienst als evenementenhal en trouwzaal. In directe vergelijking met kasteel Ramholz trekt dit complex echter toch echt aan het kortste eind.
Afdaling naar Abtsroda en Poppenhausen. Als een zweefvliegtuig die de landing inzet glijden we dieper en dieper de valleien van de Rhön in. Pittoreske dorpjes sluimeren in de uithoeken, kleine heuvels brengen kort verfrissing bij de inmiddels wolkeloze hemel met zomerse temperaturen. Hoewel, helemaal wolkeloos is de hemel toch niet. Wanneer ik in de spiegel kijkt, zie ik in de verte dikke wolken. Maar zo ver weg als ze zijn, we hoeven ons daarover geen zorgen te maken. Nog niet althans.
Ik was waarschijnlijk zo geconcentreerd met het zoeken van een zo mooi mogelijke weg rond Fulda en het vinden van de toegang tot het pittoreske oude stadje Schlitz, dat ik de wolkenmuur niet alleen uit het oog verloor, maar zelfs helemaal vergat. Wanneer ik uit pure gewoonte in het bochtenwerk na Lauterbach nog eens kijk of Diana nog steeds aan mijn achterlicht kleeft, schrik ik me bijna te pletter. De verre voorjaarswolken zijn veranderd in een duivelse muur van gitzwarte regenwolken. En die lijkt ons wel te achtervolgen! Alleen hopeloze optimisten geloven nu nog dat we de race tegen de elementaire kracht van de natuur kunnen winnen. Ik ben een van hen, speel niet voor niets mee in de Staatloterij. Maar zoals me nog nooit een stevige geldprijs ten deel viel, verlies ik vandaag ook. Van de regen althans.
Op een kleine binnenplaats van een boerderij in Ermenrod trokken we onze regenpakken aan. Door het gordijn van stormachtig water is nog net een bleek bord zichtbaar: ‘Koffiebranderij’ staat erop. Daar zouden we wel eens wat lekkers kunnen inslaan voor thuis, ware het niet dat we nu naarstig op zoek moeten naar een onderkomen voor de nacht. Maar morgen is er weer een dag. Zonder regen.
Vermoedelijk hebben we een fout gemaakt, zo blijkt de volgende ochtend. Achter de oprit met het bord naar de branderij staat alleen een woonhuis. We willen ons net omdraaien als er een man over het terras op ons af komt rennen. Donkergrijze baard, een winnende glimlach op zijn gezicht. “Hallo, allereerst! Jullie komen waarschijnlijk voor de koffie, nietwaar?” Hoe raadt ‘ie het zo? Een minuut later staan we tussen pallets met koffiezakken op de begane grond van het veronderstelde huis en heeft de beste man, Saul genaamd, ongevraagd de espressomachine aangezet. Sommige initiatieven kun je niet anders dan met open armen ontvangen!
“Hoe kom je erbij om hier in de middel-of-nowhere een koffiebranderij te runnen? Waar komen je klanten vandaan?”, willen we weten. Saul lacht: “Dat vroeg de KvK me ook toen ze zagen waar ik mijn bedrijf wilde registreren. Maar als je je zaken goed doet, komen de klanten vanzelf.” En dat hij zijn ding goed doet, lijkt boven alle twijfel verheven. “Mijn grootvader brandde al koffie, we doen dit dus al generaties lang. Onze koffie wordt zelfs aan Italië verkocht.” Intussen staan er drie dampende minikopjes met gouden randjes op het aanrecht. We nippen van Saul’s bonenbrouwsel en dat smaakt opmerkelijk goed. “Deze koffie is niet te vergelijken met een industrieel gebrande soort, dat kan natuurlijk vooral omdat we een stuk kleinschaliger werken. We hebben ook maar vier soorten, wel allemaal met een heel eigen aroma.” “Bijzonder goed”, had hij ook kunnen toevoegen aan zijn relaas, maar dat doet hij niet. Als we afscheid nemen, zijn Diana’s zijtassen drie pakken koffie voller.
Van de koffiebranderij is het niet ver meer naar de Vogelsberg. Eigenlijk moet je Hoherodskopf zeggen, want dat is de top van het Vogelsbergmassief die je al van verre ziet. Als je uit het noorden komt, zoals wij, voert de route door dichte bossen. Een lekker wijds panorama? Geen schijn van kans. Maar zonder uitzicht kunnen we ons ten eerste beter concentreren op de bochten, en ten tweede is de ophanden zijnde verrassing nog groter. Het bos blijft akelig dicht tot we bij de afslag naar de telecommunicatiemast komen. Pas wanneer we de parkeerplaats opdraaien komt het grote ‘aaaah’! Het duurt even om ons te oriënteren. In de verte zien we andere bergketens, waaronder de toren op de Großer Feldberg. Die is echter hemelsbreed wel meer dan honderd kilometer verwijderd. Wat een schitterend uitzicht!
Direct aan onze voeten bevindt zich de Schottenring, alweer zo’n historisch bergcircuit. We hoeven niet eens met hoge snelheid over het bochtige parcours te rijden om het plezier en ook de spanning te voelen die de coureurs van weleer ten deel viel. Kwestie van gewoon rijden, tot aan de horizon het liefst. En die is gelukkig nog minimaal honderd kilometer verwijderd!
