Reizen Baden-Württemberg, Duitsland
Iedereen heeft van die momenten, die je graag nog eens zou herbeleven. Vervlogen liefdes, tripjes die je altijd zijn bijgebleven of mooie mensen die je na één ontmoeting nooit meer terug hebt gezien. Dat herbeleven gaat natuurlijk nooit lukken, maar je kunt in ieder geval een poging wagen. Een ‘trip down memory lane’ naar Baden-Württemberg! | Tekst en foto’s: Dirk Schäfer |
Vrouwen weten het al decennia lang, mannen hadden altijd al wel een flauw vermoeden: komt het op vrouwen aan, dan zijn mannen tot bijna alles in staat. Ik kan bijvoorbeeld geen andere reden bedenken waarom ik met mijn eerste motor jarenlang zo’n beetje elk weekend van mijn eigen woonplaats helemaal naar Sigmaringen reed. Een dikke vijfhonderd kilometer heen, een dikke vijfhonderd kilometer terug. Mijn jeugdliefde was van onze gezamenlijke woonplaats naar de Boven-Donau verhuisd om daar te gaan studeren. Mijn eencilinder XBR500 had stevig onder haar ambities te lijden en worstelde intens met zichzelf op de snelweg. Wat wil je ook met een schamele 27 paardenkrachten. Speciaal voor deze amoureuze tripjes had ik een groter tandwiel gemonteerd, alles om wat meer topsnelheid te krijgen. Een weinig fraaie, maar wel effectieve halve topkuip bood bescherming tegen weer en wind, en dankzij verwarmde handvatten kon ik ook op winterse dagen de helse tocht heen en terug maken. Alles voor de liefde nietwaar?
Wat ik alleen niet deed tijdens die tripjes, was om me heen kijken wanneer ik de snelweg eindelijk had verlaten. Target vision noem het maar, de blik was enkel en alleen op haar gericht. En dat uitgerekend in Baden-Württemberg, een motor Eldorado bij uitstek. Maar dat kun je goedmaken, nietwaar?
Jaren later: een bleke sluier van lichtblauw ligt daar waar ik vermoed dat de Bodensee is. De grillige toppen van de Zwitserse Alpen dringen in het ochtendlicht door de sluier heen en slechts langzaam openbaart zich het grootste meer van Duitsland als een glinsterende lijn. Waarom ik niet met mijn voeten aan de oevers van het meer sta? Omdat ik een veel betere plek heb gevonden: ik sta op de Gehrenbergturm. Hemelsbreed acht kilometer verwijderd van het Bodenmeer, en daarmee ook van de drukte van het verkeer op de wegen langs het water. Hier ben ik op de dertig meter hoge toren net zo alleen als Sandra Bullock in de film Gravity. Maar blijft dat ook zo?
De Bodensee regio straalt zoveel flair uit, dat mijn honger naar het verleden gestild wordt door bijgerechten als kleurrijke boomgaarden, uitgestrekte velden en charmante dorpjes. Maar ik wil geen bijgerechten, ik wil een T-bone steak! Ten zuiden van Bonndorf, in de valleien van Schlücht en Schwarza, schudt het landschap zijn wat ingetogen karakter van zich af. Diepdonkere, ruige rotswanden, waar je niet te dicht bij in de buurt wilt komen, flitsen aan de rechterkant voorbij. Aan de andere kant van de weg zijn in plaats van vangrails rotsblokken in de berm geparkeerd om een ongewilde tuimelpartij de diepte in te verhinderen. Tussen de rotsen en keien wringt zich een moedig weggetje naar voren, dat zelfs de anders obligate Duitse wegpaaltjes ontbeert. Is dit nog Duitsland? In Frankrijk of Italië zou je zo’n avontuurlijke piste wel verwachten, maar in het strak georganiseerde Duitsland? Ik ben voor het eerst verbaasd, maar zeker niet voor het laatst!
Het is simpelweg opvallend, die verandering van aangenaam naar verbazingwekkend. Eigenlijk precies wat je zoekt op reis. Ik heb mezelf net een pauze gegund in het idyllische plaatsje Laufenburg, wanneer het zuidelijke deel van het Zwarte Woud zijn lokroep al laat horen. En nee, ik heb het niet over de alom geroemde B500. Die is me te groot, te veel verkeer vooral. Nee, de piste van Pfaffenberg tot aan de Hochblauen doet mijn hart sneller kloppen. Eerst spint de tweecilinder boven het Wiesental op een panoramische piste en dan dalen we af in het dal van de Köhlgartenwiese. Dat klinkt als een frisgroen weidelandschap, maar is slechts een bescheiden beekje. De weg die erlangs loopt is evenwel een hoogtepunt. Ik heb het tempo er lekker in, zo lekker dat het op een haar na mis gaat. De weg slingert als een carrera racebaan door het landschap en in alle enthousiasme mis ik bijna de afslag richting de Hochblauen. Flinke kneep in het remhendel, de remvloeistof drukt de zuigers en remblokken stevig tegen de remschijf aan, waarna een licht piepend geluid de maximale vertraging aankondigt. Net op tijd!
Een zendmast, uitkijktoren en boerderij met een parkeerplaats. De feiten zijn nuchter, het uitzicht daarentegen opwindend. Op een goede dag kunt je de Alpen van de Säntis tot aan de Mont Blanc zien. En vandaag is het een goede dag, probleemloos glijdt mijn blik over de indrukwekkende Alpenkam. Maar welke van de poedertoppen de Säntis is, en welke de Mont Blanc? Geen idee. Maar belangrijker, waarom ben ik hier niet eerder geweest? Waarschijnlijk gooiden de hormonen lang geleden roet in het eten. En wat nu? Even een korte blik op mijn horloge en vervolgens bereken ik snel de afstand tot Brend bij Furtwangen. Ongeveer honderd kilometer. Over kleine wegen? Natuurlijk, maar dan moet ik me nu wel een beetje gaan haasten. Er zijn mensen die je niet wilt laten wachten. Vooral niet wanneer ze iets belangrijks bij zich hebben.
Zelfs wanneer je haast hebt, kun je niet om het Münstertal en de berg Schauinsland heen. Nu, op een normale weekdag, is de lokale berg van Freiburg bijna net zo stil als Robinson’s Island. Dit verandert in Kirchzarten, waar het avondspitsverkeer zich een weg baant langs de west-oost as. Ik ga richting noorden naar de Spirzenstraße. Kort voor het hoogtepunt moet een snelle blik in de achteruitkijkspiegel volstaan voor het panorama. Zal ik afslaan naar de B500? Dat zou me een paar minuten schelen. Onzin, ik ben er bijna. En die paar minuten maken het niet goed!
Nee, je kunt geen tijd winnen op de vijf kilometer door het smalle Hexenloch. Maar je kunt er wel sfeer winnen! Er dringt nauwelijks daglicht door in de vallei, waar je zelfs een tegemoetkomende tractor zou moeten ontwijken. De Heubach klatert over de rotsen en ik ben blij dat het nog niet helemaal donker is, wanneer ik bij Neukirch de Hexenloch achter me laat. Niet omdat ik niet graag in de duisternis rij, maar vooral omdat ik de zonsondergang heb gepland voor de Brend. En daar ben ik nog twaalf kilometer van verwijderd. Zal ik het op tijd redden?
De zon knipoogt nog slechts lichtjes door de bomen. De Ténéré zet een tandje bij op de laatste meters naar het ontmoetingspunt op de Brend. De Yamaha rolt tikkend het parkeerterrein voor de Brendturm op en ik parkeer hem naast een witte BMW HP2. Aha, Diana is er dus al. Zij heeft dezelfde motorfiets meegenomen, waarmee ze me al vaker vergezelde op verschillende tochten. Maar waar is ze?
Een klein voetpad leidt naar een glooiende weide. De laatste zonnestralen polijsten de lucht en glijden over een houten ligstoel. Op een tafeltje ernaast liggen scherpe kaas, rijpe tomaten, olijven en nog meer lekkers. Diana komt op me af met twee flesjes bier in haar handen en een glimlach op haar gezicht. Sommige mensen moet je niet laten wachten, ik zei het toch!
Je kunt het proberen, maar het is moeilijk. Wanneer je eenmaal in de ban van het Zwarte Woud bent, is het moeilijk om er vanaf te komen. Met de nieuwe ochtend surfen we over Oberprechtal en de schitterende bergroute naar Schiltach en Alpirsbach. En daar is het weer. De gezelligheid die je probeert te verleiden om het rijden te laten voor wat het is. In dit geval brengen onder andere pittoreske vakwerkhuizen, waar de eeuwen hun sporen in de balkgebinten hebben achtergelaten, en aansluitend hobbelige kasseien het toerental vrijwillig terug tot stationair. Het weer moet wel ontstellend slecht zijn, wil je hier niet even stoppen voor een kop koffie, strammer max of een ijsje.
Het is bijna een opluchting om eerst het bos te verruilen voor de Alb, en aansluitend voor de vlakte van Hohenlohe. Het spektakel van bochten vervaagt, brede landwegen manen de koppelingshand naar tijdelijke pensionering. Het uitzicht reikt verder dan de volgende valleiwand of boomstam. Of toch niet? Mijn blik valt op een soort van houten muur? Wat voor een bijzondere omheining is dat?
In Lorch zijn we net de Rems overgestoken wanneer de weg op de klim naar Alfdorf midden door een Romeins fort voert. Nou, fort is misschien wat overdreven, het is slechts een replica. Maar plotseling verspreidt dat aroma van het verrassende en onverwachte zich weer. Een gevoel dat me al de hele trip begeleidt. Verassingen zijn van alle tijden, en gelukkig ook van deze tijd. Plannen, vooruit kijken en verwachtingen inlossen zijn de deugden van de nu. Maar de opwinding die volgt op verwondering, verwondering over mensen, landschappen, culturen of wat dan ook, daaraan kan zelfs het meest doordachte plan ter wereld niet tippen!
En wat er uiteindelijk is gebeurd met de liefde van mijn jeugd? Op een gegeven moment was ze afgestudeerd en kwam weer terug huis. Niets stond er meer in de weg van een gelukkig leven samen. Behalve, je raadt het al, andere liefdes. Volledigheidshalve moet worden opgemerkt dat de XBR me nooit in de steek heeft gelaten!
