Producttest 10 krasverwijderaars
Wanneer Minoes weer eens onachtzaam met de scherpe nagels over de in de hoek geparkeerde trots is gelopen, of enige eigen onachtzaamheid zijn sporen op het lakwerk van de motor heeft achtergelaten, dan is het tijd om een beroep te doen op krasverwijderaars. Tien potentiële probleemoplossers mogen in het laboratorium laten zien óf, en zo ja, hoe goed ze dat kunnen!
Cat Stevens had het met zijn hit uit 1967 niet beter kunnen verwoorden: The first cut is the deepest! Een zinsnede die tot op de dag van vandaag nog veelvulvdig wordt gebruikt door slachtoffers van lakschade. Er is niets erger in het leven van een motorrijder dan het ontdekken van die eerste kras in de voorheen nog maagdelijk strakke verflaag van tank of andere kuipdelen. In het beste geval is het vergelijkbaar met een gebroken nagel van een 16-jarig pubermeisje of het zinken van de Spaanse Armada. Compleet drama! Zeker bij liefhebbers is de primaire reactie in dergelijke gevallen vaak een gedeeltelijke of zelfs volledige spuitbeurt. De chemische industrie weet echter dat het helemaal zo rigoureus niet hoeft en heeft tal van specialistische middelen ontwikkeld waarmee het probleem vakkundig kan worden aangepakt.
Middelen die doorgaans onder de algemene paraplu genaamd ‘krasverwijderaar’ worden ingedeeld, waarmee kleine ‘ongelukjes’ met weinig moeite en tegen lage kosten kunnen worden gerepareerd. Het grootste verschil tussen deze specialistische verwijderaars en conventionele poetsmiddelen is het hogere aandeel schurende bestanddelen (polijstdelen). De krasverwijderaars herstellen de kras in de kleurlaag door lak te verwijderen. Een delicaat proces dat enkel ongedaan kan worden gemaakt met de grootst mogelijke moeite (opnieuw spuiten). Wie zich dus met iets teveel verve op een klein krasje stort, loopt het risico deze te veranderen in echt serieuze lakschade, waartegen zelfs de beste krasverwijderaar machteloos staat. De kans dat een kras daadwerkelijk onherstelbaar wordt, neemt enorm toe wanneer de blanke lak die de eigenlijke gekleurde lak bedekt, wordt aangetast. De crux is dat deze laag meestal niet veel dikker is dan een tiende millimeter, de kans dat je er teveel van verwijdert, is dus niet zo gering.
Het is dus zaak als potentiële doe-het-zelver om je eigen vaardigheden realistisch in te schatten, wat al begint bij de aanschaf van het product zelf. Er zijn namelijk in de basis twee verschillende soorten op de markt: één- en tweecomponenten. Bij de vertegenwoordigers van de tweecomponenten middelen, in deze test Quixx en Sonax, krijg je daarbij twee tubes, eentje voor de voorbehandeling (polish) en eentje voor de nabehandeling (finish). Daarnaast wordt er doorgaans ook schuurpapier meegeleverd en juist dit vormt het grootste gevaar voor de onervaren gebruiker. Hoewel het schuurpapier meestal erg fijn is (bijv. korrel 3000) en alleen in combinatie met water gebruikt mag worden, kan bij hobbyisten met de verfijnde motoriek van een bulldozer het resultaat niet helemaal overeenkomen met de beloftes van de fabrikant. Om het maar eens voorzichtig uit te drukken. Deze producten zijn daarom meer geschikt voor ervaren gebruikers, wat ook geldt voor de zogenaamde polijstpasta’s, die hier overigens niet getest zijn. Als je echter van zelfstudie houdt en een oud lakdeel hebt om op te oefenen, is het proberen van tweecomponentenproducten echter absoluut aan te raden. Het kan heel bevredigend én succesvol zijn om mee te werken.
Dat verandert niets aan het feit dat lakspecialist niet voor niets een vak apart is. Wie graag zo eenvoudig en risicoloos mogelijk werkt, is meestal beter af met een ééncomponentproduct. Dit vermindert het risico van verkeerd of teveel aanbrengen aanzienlijk. De formules van moderne middelen zijn zo ontwikkeld dat de speciale schuur-/polijstdeeltjes uit elkaar vallen tijdens het aanbrengen. Je moet wel heel wat onkunde, gekoppeld aan opzet, aan de dag brengen om daarmee echt de mist in te gaan. Wanneer je nauwgezet de gebruiksaanwijzing volgt – toegegeven, doorgaans geen gemakkelijke opgave voor zelfbenoemde doe-het-zelver – behaal je bijna in alle gevallen een vrij behoorlijk resultaat, op voorwaarde dat de krassen die gerepareerd moeten worden niet té diep zijn. Het resultaat kan met de ééncomponentmiddelen iets meer tijd en geduld vergen, maar qua prestaties doen ze meestal niet onder voor producten voor ervaren gebruikers.
Naast het soort polijstmiddel en het gebruik is ook het gebruikte ‘gereedschap’ van invloed op het uiteindelijke resultaat. Oftwel de textieldoeken waarmee de krasverwijderaar wordt aangebracht en weer uitgepoetst. Bij sommige leveranciers worden geschikte doeken of fleeces meegeleverd (A1, Quixx, S100 en Sonax), terwijl deze bij andere leveranciers apart moeten worden aangeschaft (Platinum, Nigrin). Dit kan uiteraard nogal van invloed zijn op de prijs. Van de andere kant, wat zijn een paar extra euro’s wanneer je geliefde motorfiets er na een korte behandeling weer spic en span bij staat?
