Patrick Jansen – Ducati Diavel Carbon White

Twaalf jaar lang reed Patrick Janssen (53) een Yamaha FJR1300. Praktische machine met een dijk van een blok, waar hij dan ook tot volle tevredenheid flink wat kilometers mee maakt. Toch knaagde er in het achterhoofd altijd iets: “Ik miste een beetje de glimlach.” Sinds vorig jaar siert die glimlach echter permanent het smoelwerk van de commercieel technisch adviseur: “Toen ik de Ducati Diavel voor het eerst zag, wist ik, ‘dat wordt ‘m!’”

“Mijn opa reed motor, en hoewel ik ‘m zelf nooit heb zien rijden, maakten zijn verhalen dat ik zelf ook enthousiast werd over motoren. Dat zat er vroeg in, ik denk dat ik een jaar of zeven acht was, toen al draaide mijn hoofd om als er weer eens een motor voorbij kwam. Toch heeft het nog tot mijn 28e geduurd voor het motorrijbewijs er kwam. Mijn vrouw was zwanger en had zoiets van, ‘als jij je motorrijbewijs nog wilt halen, dan moet je het nu doen, want nu kan het nog’. Op mijn verjaardag kreeg ik vervolgens van mijn vrouw ook mijn eerste motor cadeau, een nieuwe Suzuki GSX600F. Na de Suzuki volgde een Honda VFR750F, prachtige machine, waar ik maar een jaartje op rond heb mogen rijden. We kochten een woning en ik vond dat we het geld op dat moment even beter konden investeren in het gezin. Toen heb ik een paar jaar af en toe wat gehuurd, tot zich in 2005 de mogelijkheid voordeed om een FJR1300 te kopen. Twee heb ik er daar van gehad en in totaal heb ik zo’n beetje twaalf jaar FJR gereden. Dat alleen geeft al wel aan dat het een prima machine is, maar ook wat functioneel. Het snort, stuurt makkelijk en loopt altijd, alleen miste ik emotie en beleving. Ik miste een beetje de glimlach, zeg maar. Altijd al ben ik helemaal gek geweest van Ducati, alleen was het geld er gewoon niet voor, die dingen zijn hartstikke duur. Met name de Monster vond ik altijd prachtig, tot in 2010 foto’s opdoken van de Diavel. Toen ik die voor het eerst zag, wist ik, ‘dat wordt ‘m!’. Niet meteen natuurlijk, want tweedehands waren ze er niet en voor een nieuwe moest ik een wel erg grote zak geld meenemen, dat was het me toen niet waard. Begin 2016 echter rondde mijn zoon zijn studie af en kon het financieel allemaal wel uit. Vanaf dat moment ben ik ook echt gericht op zoek gegaan naar een Diavel. Of beter gezegd, naar een Diavel Carbon in de White uitvoering. Die vind ik qua looks veel mooier dan andere varianten als de Black, Chrome of Titanium. Iedereen zegt altijd dat een Ducati rood moet zijn, maar ik vind juist dat zwart in combinatie met een wit trellis frame fantastisch. Na een beetje zoeken vond ik er eentje bij een zaak in Barendrecht, die stond daar in consignatie. Iemand had ‘m gekocht, maar vond ‘m toch te bruut en wilde er daarom weer van af. Een proefrit gemaakt, maar die duurde maar twee kilometer. Nog lang, want eigenlijk was ‘ie na tweehonderd meter al verkocht. Dat was in december 2016, maar pas in maart 2017 heb ik ‘m laten afleveren. Toen wilde ik er nog wel een eigen ‘touch’ aan geven. Ik had nog wat geld over en daarvan heb ik het volledige Performance-pakket erbij gekocht. Ook wel een beetje te danken aan mijn fantastische vrouw, die zei, ‘joh, nu heb je ‘m, dan moet je het nu ook doen als je dat wilt’. In alle eerlijkheid, ik voelde me een beetje als een kind in een goedgevulde snoepwinkel, zoveel moois is er te koop. Er zitten nu onder meer gesmede wielen op, een Termignoni uitlaatsysteem, andere spiegels, diverse covers, kort carbon achterspatbordje, framedoppen, een RSD tankdop, kuipruitje van carbon, hitteschildjes. Zelfs de ventieldopjes zijn niet meer origineel. Ik kreeg vanuit mijn kennissenkring dan ook wel vaak de vraag of ik soms een midlifecrisis had? Maar daar antwoordde ik altijd lachend op: ‘Misschien wel, maar ik word hier wel erg vrolijk van!’ Zodra ik die Diavel start, gaat de glimlach niet meer van mijn gezicht. Het is echt mijn kindje, en je kindje moet vertroeteld worden. Daarvoor moest ik trouwens nog wel op zoek naar een geschikte dealer, ik vond het toch wel erg belangrijk dat ik met een goed gevoel mijn Diavel bij de dealer kon achterlaten voor onderhoud. Via via kwam ik bij Star Twin Motoren in Loenen uit en na een goed gesprek met bedrijfsleider Henk-Jan gaven zij het vertrouwen dat ik zocht. Daar breng ik ‘m nu met plezier heen. Nou ja plezier, het liefst rij ik er gewoon mee natuurlijk. Met mijn zoon Sil bijvoorbeeld, de liefde voor motoren heb ik hem mee kunnen geven en ik vind het echt geweldig dit met hem te kunnen delen. Hij rijdt een Street Bob, wat natuurlijk altijd aanleiding is voor wat onderlinge plaagstootjes. Dan is het van: ‘Jij rijdt Harley, ik rij motor!’”