Offroad in Andorra
Bij aankomst zondagmiddag in hotel-residence Aldosa geeft ‘Gouden Gids’ Johan van de Wal uitleg over de week off-road-rijden in en rond Andorra. Op de tv op de achtergrond zien we Chris Vermeulen in actie in de MotoGP van Indiananapolis. Chris is Johan’s buurman en hij schuift regelmatig aan in het hotel. Net als Rossi. Nee niet Valentino, maar de boxer van Johan van de Wal en zijn vrouw Jopi…Het is dag één. Met een rotgang gaat het bergafwaarts over smalle stuurpaadjes, stuiterend over keien en boomwortels. De adrenaline giert door mijn lichaam en ik vlieg als een speer door de bossen op zo’n 2000 meter hoogte. Op het achterwiel hangen en vooral niet de voorrem gebruiken was Johans advies.Dan maakt het bos op de berghelling plots plaats voor een weiland mét springschans. Mijn twee voorgangers hebben met wisselend succes de sprong gewaagd, dat moet ik beter kunnen. Er volgt een korte vlucht, harde landing en een buiteling tot besluit. Ook al ben ik van alle protectie voorzien, ik verlaat toch bont en blauw – en vooral met gedeukt imago – het strijdtoneel. Gelukkig ben ik nog niet met de off-road-motor, maar is het een eerste kennismaking met downhill-mountainbiken. Deze maandag is eigenlijk verplicht acclimatiseren na de bijna 1.500 km lange heenreis van Nederland naar Andorra, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus pakken we die dag de mountainbikes. Welkom in Andorra!De volgende ochtend strompel ik naar het ontbijt in hotel Aldosa, het thuishonk van Motor Cycle Experience, het familiebedrijf waarmee motorlegende Johan van de Wal off-road-vakanties organiseerd. Johan is een fenomeen en een beer van een vent met gulle lach, die je beslist geen 65 jaar geeft. Het zeldzame soort dat meteen een ruimte vult met goede energie. Maar Johan is vooral motorrijder in hart en nieren met veel ervaring in diverse takken van de motorsport, zoals wegrace, enduranceraces motorrally’s en zijspancross, met op zijn erelijst onder meer een vice-wereldkampioenschap in het WK-Endurance. Van Johan kan je een hoop leren en daarvoor zijn we ook hier. We, dat zijn mijn broer Jos en ik en nog vier enthousiastelingen: Frans, Pim, Marcel en Marco.Na de boterhammen moeten we aan het werk! Van top tot teen voorzien van bepantsering zien wij er uit als stoere ridders, klaar voor de strijd. Buiten staat een indrukwekkende en vrijwel nieuwe batterij KTM 400EXC’s in slagorde opgesteld. Bij het tankstation wordt nog even het dagelijkse ritueel ingezet: bandenspanning meten en voltanken. Plus een extra litertje benzine in de rugzak, die verder gevuld is met water, reserve-binnenbanden, gereedschap en EHBO-spullen. En weg zijn we, het feest kan beginnen, met Gouden Gids Johan voorop.We rijden langs de file bij de Spaanse grens en een knikje van Johan is genoeg voor de douanier om ons doorgang te verlenen. Niet veel later staan we aan de voet van de berg. Johan rijdt steevast voorop en bij elke afslag stopt de tweede rijder om de rest de weg te wijzen, om voor de narijder weer in te voegen in de groep. Zo rouleert de hele groep en kan iedereen op een slimme manier doorkachelen.Ondanks de duizenden kilometers off-road die ik in de verste uithoeken van de wereld heb gereden is dit toch even andere koek. Zonder bagage en met maar 110 kilo tussen de benen zou het een eitje moeten zijn, maar het terrein is steil en technisch en vergt concentratie. En dan de techniek: veel staan op de motor, het parcours zo ver mogelijk vooruit lezen, voornamelijk de achterrem gebruiken, bovenlichaam rechthouden, de motor met de knieën in de bocht drukken, en bij hindernissen de armen lang maken het stuur stevig vasthouden en achterop hangen. Rijden doe je voornamelijk in de tweede en derde versnelling en met ’n beetje oefening kun je bij het juiste toerental schakelen zonder de koppeling te gebruiken. En wie het echt onder de knie heeft kan zelfs lekker driften in de bochten, maar zover is het bij mij nog niet. Toch is het echt kicken!De power van de KTM’s is zonder meer verbluffend. Johan rijdt ons allemaal het spuug in de ogen. Het merendeel van onze groep is ook rookie, alleen Marco heeft zijn eigen stoere KTM 690 van thuis meegenomen op een trailer.Zodra je off road rijdt is minder echter meer. Hoe zwaarder de motor, hoe meer gewicht je moet dresseren en hoe harder je moet werken in het zadel. Dansen op de motor noemt Johan deze tak van sport en hoe lichter je partner hoe makkelijker het eigenlijk gaat. Daarbij komt dat ook het oprapen makkelijker gaat, want in de praktijk rolt iedereen wel een keertje om in het terrein. Meestal door verkeerd schakelen of remmen in de bocht. Of gewoon omdat je zonder noemenswaardige snelheid de balans kwijtraakt in het lastige terrein. Bij één van deze acties verdraai ik mijn knie, een ongelukje zit off-road nu eenmaal in een klein hoekje.We rijden een prachtig en gevarieerd parcours en maken korte drink- en pisstops op bergtoppen met fantastisch uitzicht. Het weer is heerlijk; de zon schijnt volop maar het is niet té warm en te stoffig. Als we afdalen en ons in een klein dorpje laven aan de koffie, cirkelen tientallen vale gieren met indrukwekkende spanwijdte boven ons hoofd. Een vaag voorteken?Rond het middaguur komen we aan in het gehucht Castel Bo waar de charmante Maria in haar restaurant annex winkeltje en camping een heerlijke Spaanse maaltijd voorschotelt. De hongerige magen dirigeren grijpgrage handen over de tafel en de rode wijn aanlengd met spuitwater vloeit rijkelijk. Dit is het echte leven: eenvoudig, eerlijk en heerlijk!Na het eten rijden we naar het verlaten oud dorpje in de Pyreneeën, Solanell. Eeuwen geschiedenis, maar nu door alle zielen verlaten. Enkel een eenzame herder vind er nu bij tijd en wijle een schuilplaatsTijdens het off-road-rijden is scherp blijven het devies. Even de concentratie verliezen kan grote gevolgen hebben. Ook al rijden we over de kleinste paadjes, overal kunnen plots koeien, schapen, paarden, honden of andere tegenliggers opduiken. Soms duiken er zelfs op deze bospaden nog auto’s voor je op. Dat zijn dan meestal paddenstoelenzoekers, daar wemelt het hier er van, want het plukseizoen is aangebroken en overal zie je rieten manden gevuld met eekhoorntjesbrood. We waarschuwen elkaar in de groep ook netjes voor vee en verkeer en minderen dan meteen vaart. Leven en laten leven is het devies, plus respect voor alles wat groeit en bloeit. De laatste jaren zijn ook veel vergunningen van vergelijkbare off-road-ondernemingen vanwege roekeloos rijden ingetrokken; Johan is nu nog de enige die nog zo’n concessie heeft, waarmee hij met zijn gasten op stap mag in de natuur.Als we in het hotel terugkeren wacht ons koel bier op het terras. Groepen paardrijders trekken voorbij, want ook dat is in deze streek een veelbeoefende hobby. En boerenfamilies zijn in de avondzon druk bezig met het oogsten van tabak, dat overal in Andorra wordt aangeplant en dat te drogen wordt gehangen in tabaksschuren. Even later presenteert Bas de Groot – die samen met Johan’s dochter Marian het hotel runt – een heerlijke maaltijd. Het mag gezegd: Bas kan koken. De kamers zijn eenvoudig maar voldoen prima en de Franse schoonmaakster is een fenomeen: zij weet elke dag de door ons tot rommelhok verbouwde kamer weer om te toveren tot een opgeruimd geheel, met zelfs onze kleren netjes opgevouwen op keurige stapeltjes!De volgende ochtend gaan we weer op pad. Opnieuw passeren we de grens maar nu slaan we linksaf de bergen in richting Pic Negre, de zwarte berg. Het gaat stijl naar boven en voor we het weten staan we op de top, op 3000 meter, in de wolken. Prachtig uitzicht en puur genieten. We rijden door modder, grint en forse plassen en dan is er een kort intermezzo en tijd voor een kopje koffie. We maken een afdaling met een spectaculaire attractie, de ‘Tobotronc’, een soort 5,3 kilometer lange rodelbaan waar de G-krachten een aanslag doen op je gestel. Onder aangekomen stappen we weer over op onze eigen oranje attracties en als de magen meer gaan knorren dan de motoren houden we halt in een klein pittoresk dorpje, waar een lokaal restaurant ons weer voorziet van een heerlijke lunch. Die middag genieten we nog lang van de maaltijd en de rest van de prachtige rit.De derde dag is Johan’s schoonzoon Bas onze gids. Dwars door riviertjes, over mooie bospaadjes, heuveltje op, heuveltje af. Veel koeien op de weg vandaag en die weten van geen wijken. Tussen de middag wordt er geraft op de rivier La Noguera bij Llavorsy. In het zonnetje in het prachtige decor van de Pyreneeën genieten we opnieuw van een culinair hoogstandje, om na een mooie middagroute weer moe en voldaan te landen we in Aldosa.De tijd vliegt en het is alweer vrijdag. Johan staat bij het ontbijt alweer frislachend klaar, maar bij ons zijn de sporen van drie off-road-dagen duidelijk zichtbaar. En voelbaar in onze botten en spieren! Het is wel een echte doe-vakantie, waarbij je naast het lekkere eten en het koffie drinken in de stralende zon toch ook ongemerkt de hele dag fanatiek in de weer bent. Ondanks alle fysieke ongemakken hebben we allemaal het endurovirus te pakken gekregen en genieten we ook de laatste rijdag van elke meter door het prachtige landschap. De enige die het allemaal absoluut geen moeite lijkt te kosten is Johan. Met zijn 65 jaar gaat het rijden hem nog zo ongelooflijk gemakkelijk af, dat wij jonge helden regelmatig jaloers zijn op zijn rijkunsten!Net na de middag staat plotseling Rossi, de hond van Johan, midden in een bos voor onze neus. Op een open plek heeft Jopi, Johan’s vrouw de barbecue al flink opgestookt. Onze vrouwen zijn inmiddels moegeshopt in Andorra en schuiven ook aan voor een heerlijke afsluitende lunch in de natuur. Motorcycle Experience Andorra? Een schitterende ervaring!INFOwww.motorcycle-experience.com of www.hotel-aldosa-andorra.com[[streamers]]JOHAN IS EEN FENOMEEN EN EEN BEER VAN EEN VENT MET GULLE LACH. HIJ VULT ELKE RUIMTE MET GOEDE ENERGIE.DANSEN OP DE MOTOR NOEMT JOHAN DEZE TAK VAN SPORTBIJ ONS ZIJN DE SPOREN VAN DRIE OFF-ROAD-DAGEN DUIDELIJK ZICHTBAAR EN VOELBAAR IN ONZE BOTTEN EN SPIEREN!
