Occasion – Triumph Thruxton RS
Retro’s zijn altijd enorm bedaagd en gespecialiseerd in het bieden van een fluwelen en zijdezachte rijervaring. Gelukkig zijn er ook uitzonderingen op die regel en de Triumph Thruxton RS mag zich daar absoluut toe rekenen.
De geschiedenis van de Thruxton begint in de hoogtijdagen van de Britse motorfietsindustrie in Meriden en eindigt via Hinckley in Thailand. In het verre Zuidoost-Azië bouwt Triumph al een tijdje zijn motoren. Het is deze overdreven aantrekkelijke Thruxton RS niet aan te zien. Die lijkt nog altijd geboren in het Verenigd Koninkrijk en bij zijn geboorte in een ketel vol Triumph-genen te zijn gevallen. Het is puur cultureel erfgoed dat hier op deze zonnige dag in Hilversum voor mijn neus staat. Ooit vertelde een Triumph-medewerker me waarin de meeste tijd schuilt bij het ontwerp van een retromodel Het is niet het adembenemende lijnenspel of een authentiek aanvoelend motorblok, maar in het onzichtbaar wegwerken van kabeltjes, slangen en ander leidingwerk. Deze RS barst bijna uit zijn voegen van de elektronica, maar je ziet er van buitenaf helemaal niets van. De energie die Triumph steekt in een kaal voorkomen betaalt zich dubbel en dwars uit. Als de jury de bordjes omhoog steekt voor het uiterlijk lezen we alleen achten en hoger.
Als diezelfde jury de bordjes omhoog steekt voor de zitpositie komt er een minder eensluidend oordeel uit. De lange smalle benzinetank met fraaie stalen strip en machtig mooie tankdop resulteert in een licht uitgerekte zitpositie. Niet erg als je er eens op een stuurweggetje lekker voor gaat zitten, maar in de verstopte binnenstad van Hilversum begrijp je na verloop van tijd de klaagzang van je eigen polsen. Die zitten namelijk niet alleen ver naar voren, maar ook relatief diep. De clip-ons met bar-end spiegels steken iets boven de kroonplaat uit, maar dat maakt de zithouding nog niet direct toeristisch.
Al snel blijkt dat de RS voor een retro meer hardcore is dan verwacht. De eerste keer dat je – nietsvermoedend – in het remhendel knijpt, ga je er bijna voorover af. Mocht je nog met het onzinnige idee rondrijden dat deze Thruxton net zo klassiek rijdt als vroeger, is dat gevoel direct over. Van de onmetelijke remkracht van deze radiale Brembo M50 vierzuiger remklauwen konden ze in 1965 op de oorspronkelijke wegracer alleen maar dromen. Dit setje misstaat niet op een circuitfiets en hetzelfde kan gezegd worden van de sportieve banden. Over de top? Voor de gemiddelde retro wel, maar deze RS komt er net mee weg. Het dure rubber en Brembo-snoepgoed sluit in ieder geval goed aan bij de volledig instelbare stereoschokdempers van Öhlins en de upsidedown-vork van Showa. Met dit topmateriaal begeeft de RS zich met vertrouwen door het bochtenwerk waarbij hij vloeiende bochten verkiest boven kort werk.
Het exclusieve Zweedse en Japanse veringspul bevestigt dat de dagen van retro’s met fietspompvering achter ons liggen. Al komt dat geruststellende rijgedrag letterlijk wel met een prijskaartje. Zelfs gebruikt – al stelt 6.487 kilometer natuurlijk geen bal voor – valt er altijd nog € 17.999,- op het prijskaartje af te lezen. Het plaatst de RS direct in de hoek van de absolute liefhebber. En in de hoek van de solist want de motor is een eenzitter.
Smullen is het absoluut van de extreem dikke staande tweecilinder. Geen traditionele Britse paralleltwin, maar een moderne 270°-configuratie. Oké hij klinkt daardoor niet als de Commando of Bonneville van weleer, maar het dikke uitlaatgeluid uit de geborstelde megafoonuitlaten draagt zeker bij aan de beleving zonder voorbijgangers de stuipen op het lijf te jagen. Inwendig onderwierp Triumph het blok aan een afslankkuurtje. Onderdelen als krukas, koppeling, dynamo en balansassen zijn allemaal lichter, waardoor het blok makkelijke toeren draait en het maximum toerental 500 toeren opschoof. Vanaf zo weinig als 2.000 tpm is het blok al goed in vorm, vanaf 3.000 trekt hij er echt flink aan. Vanaf dan heb je tot zo’n 6.000 een heerlijke soepele en altijd alert reagerende twin onder je.
Hoe revolutionair was de Triumph Thruxton RS?
De Thruxton RS is gebaseerd op de Thruxton van 2016. Die is weer de opvolger van de Thruxton 900 uit 2004 en die kreeg op zijn beurt zijn naam van de Thruxton-racer uit 1965. Je kunt dus wel stellen dat we al tijden aan de naam en de schoonheid van de Brit gewend zijn. Van enige vorm van revolutie is wat dat betreft geen sprake. Wel van evolutie. Met de RS maakt Triumph een sportievere uitvoering van een retro-model. Het is een totaal andere insteek. Bij deze retro schermt een fabrikant plots met vermogenswinst (+ 8 pk), gewichtsverlies (- 6 kilo), radiale remmen en volledig instelbare vering. Normaal zijn technische specificaties bij een retrofiets helemaal niet belangrijk in de marketingpraatjes van een motorfietsfabrikant. Dan gaat het alleen nog maar om verwijzingen naar de roemruchte geschiedenis.
