Occasion – Kawasaki W800
Met de W800 draait Kawasaki de rollen om. Dit keer hadden Britse fabrikanten bij hun retro’s beter kunnen jatten van de Japanners. De W800 is met zijn 360° krukas namelijk authentieker dan de 270° concurrentie uit Engeland. Al is het met deze Cafe op het randje.
De Cafe loopt niet alleen op het randje, de Street-variant van de W800 balanceert er gebroederlijk naast. De twee modellen zien in 2019 het daglicht en zijn afgeleid van de W800. Waar die laatste akelig dicht tegen het verleden aanschurkt, zijn de Street en Cafe een iets lossere invulling van het begrip retro. De opmerkelijk gevormde sturen, kuipjes en 18” voorwielen zijn allemaal ondenkbaar op de gewone en historisch correcte W800 die rechtstreeks uit een tijdmachine lijkt gestapt. De Cafe direct voor mijn neus lijkt dan weer zo uit het krat te zijn gestapt, maar is toch echt van 2020 en heeft nog net geen vijfduizend kilometer op de teller. Als de verkoper hierbij: ‘zo goed als nieuw’ en ‘van een oud vrouwtje geweest’ zegt, kun je hem voor de verandering op zijn blauwe ogen geloven.
Waar het zadel en het stuur van de Cafe nog wat onwennig aandoen, voelt het mechanische concert direct na het starten van de tweecilinder uiterst vertrouwd. Het blok loopt gelijktijdig uiterst stil, beschaafd en klinkt toch authentiek Brits uit zijn deegroller-uitlaatdempers. Als vanzelf borrelen gedachten van eerdere ritten met de ‘gewone’ W800 op. Ooit reed ik uiterst ontspannen in drie dagen vanuit Zuid-Spanje binnendoor naar Nederland. De pijn aan mijn achterste was legendarisch, maar de rit werkte absoluut als zalf voor de ziel.
Mocht ik die monsterrit ooit nog eens overdoen, dan pak ik toch weer de reguliere W800 en niet de Cafe. De zit is niet alleen iets meer rechtop en daardoor meer ontspannen, maar de gewone W800 stuurt ook iets… gewoner. Bij de Cafe voelt het door het lage stuurtje allemaal net iets minder vanzelfsprekend. Het vergt ook meer kracht om in te sturen dan ik me herinner. Al is het vast ook een kwestie van even aan elkaar wennen.
Waar ik absoluut en probleemloos aan kan wennen is het uiterlijk van de Cafe. In het echt is hij sowieso mooier dan op de foto. Omdat hij nog zeldzamer is dan een reguliere naakte retro trekt de Kawasaki automatisch alle aandacht naar zich toe. Het is jammer dat we in Nederland vastzitten aan die ontsierende nummerplaathouder want het korte achterspatbordje is magnifiek. Het maakt de motorfiets dus van voor naar achter mooi, want ook het minimale kuipje oogt goed. Het doet qua windbescherming natuurlijk niets, maar wie wil er sowieso hard jagen met deze motorfiets? Cultuurbarbaar!
Kawasaki heeft heel wijselijk ook het gebruikelijke woordje ‘racer’ laten vervallen dat normaal achter ‘cafe’ staat. Dit is geen racemachine, dit is een elegante tijdmachine met zachte manieren. Scheuren heeft door de geringe grondspeling überhaupt weinig nut. Voor je het weet krassen de voetsteunen over het asfalt. Ook het tweecilinderblok is van de bedeesde soort. Onderin en in het middengebied gebeurt het, daarboven loopt het charmante en mooi gemaakte blok (koningsas…) leeg als een ballon. Bij een caféracer passen ook giftiger remmen dan die op de Cafe. Ook hier voelt alles lekker zacht en fluweelachtig aan. Hetzelfde geldt voor de niet instelbare vering. Zoals het hoort op een retro. En als de Kawasaki iets is – ook in deze Cafe uitdossing – is retro. Het blok heeft de juiste vibraties, krukas en uitlaatgeluid. Bovendien doen het geringe vermogen en de vermogensafgifte de oude Britse voorbeelden recht aan.
