Motorrijden in Japan
Ze bouwen er motoren dat het een lieve lust is, maar kun je in Japan zelf eigenlijk een beetje motorrijden? De wens was een delicate en het doel uitermate hoog. Maar wie niet waagt, wie niet wint. Showdown in de schaduw van de machtige Fuji-san.
De vraag, ver voor onze reis naar hét motorland op deze wereld, leidt bij onze gastheren tot enige irritatie: “Jullie willen wat? Motorrijden? In Japan? Alleen?” – ja, ja, ja en nog een keer ja. We kunnen door de telefoon bij wijze van spreken zien hoe zich, ruim 12.000 kilometer verderop, bij onze contactpersoon Hisao Suganuma zweetdruppels op het voorhoofd vormen. Die gasten menen het echt, denkt hij waarschijnlijk. Was het niet voldoende dat we de afgelopen tientallen jaren miljoenen motorfietsen in de meest uiteenlopende verschijningsvormen de oceaan over hebben gestuurd? Dat we ook nog bijpassende ‘made in Japan’ banden leverden? En dat we zelfs voor die lange neuzen helmen hebben gemaakt? En nu moeten ze ook nog bij ons motor komen rijden? Moeten – nee, maar we willen wel heel graag! Japan op twee wielen beleven.
Maanden later worden we door de Shinkansen ‘Kodama 639’ na een ultrasnelle 120 kilometer vanuit Tokio uitgespuugd in het zuidwestelijk gelegen Mishima. Vanaf het hoog gelegen station kijken we op deze vroege herfstmorgen neer op een grauwe bedrijfsmetropool. Dicht bebouwd, grijs naast grijs en door duizenden stroomkabels overspannen. Mooi is anders. Maar aan de horizon kunnen we het indrukwekkende postuur van het doel van deze dag al zien. Daar verheft zich de Fuji-san uit de mist rond de prefectuur Shizuoka. De berg der bergen in Japan, symbool, heiligdom en toeristische attractie, ook voor Japanners zelf. Wie de 3.776 meter hoge vulkaan bedwingt, komt terug als een wijs persoon, zo luidt het Japanse gezegde. En wie het tweemaal doet, is een domoor.
Als we bij Rental 819 de motorfietsen voor onze toer in ontvangst nemen, vragen we ons af of we het überhaupt op willen wagen. Een bedevaart naar Fuji en dat uitgerekend in het zadel van Heavy Metal van Harley-Davidson? Is dat de wraak van Hisao voor de zweetdruppels op zijn voorhoofd, die we hem een tijd terug bezorgden met ons plan?
Ach, wat maakt het uit, we stappen op en tokkelen in start/stop-modus Mishima uit. Groene golf? Die heb je in Japan niet nodig. Om de 200 meter een stoplicht, en ze staan allemaal op rood. Ook dat is motorrijden in Japan. En met iedere verplichte stop verliezen we ons doel steeds meer uit het zicht. We zijn nog maar nauwelijks de stad uit als er donkere wolken opdoemen met aansluitend een paar pittige buien. Dat het zo betoverende uitzicht op de Fuji plotseling is verdwenen, zal niemand dus verbazen.
Maar de goudgele tunnel van bomen waar we, toerend langs de vijf meren rond Fuji-san, doorheen rijden, is niet minder indrukwekkend. De kersenbloesem in het voorjaar is het ene kleurrijke hoogtepunt van Japan, de gele herfstkleuren het andere. We sturen de twins over de Subaru-Line naar het Gogome-bergstation op een hoogte van 2.300 meter. De regendruppels worden sneeuwvlokken en onze vingers veranderen in ijspegels, maar ook hier boven blijft de magische berg voor ons verborgen. We glibberen en glijden dus maar weer een stuk naar beneden in de ijdele hoop op beter. Maar zelfs vanaf het bekendste uitkijkpunt aan het Motosu-meer, dat ook het oude bankbiljet van 500 Yen siert, kijken we tegen een grijze wand aan. Gefrustreerd willen we al omdraaien, tot we ons herinneren dat geduld en nederigheid typisch Japanse deugden zijn. We laten de twins dus lekker uittikken, ketsen wat stenen over het water en laten onze gedachten de vrije loop. Er komt een windje opzetten, de late middagzon brandt een gat in het wolkendek – en plotseling wordt de zo markante sneeuwtop in het water weerspiegeld. Jawel, 10.000 jaar, hij leve hoog, Fuji-san – Banzai!
