Motor kopen via Catawiki
Bladerend door MotoPlus 10 zag ik afgelopen voorjaar in een ooghoek een speciale Italiaanse BMW-enduro voorbij komen, die via de Catawiki-veilingsite zou worden verkocht. Mijn interesse was meteen gewekt: in de jaren tachtig heb ik zelf eens zo’n bakbeest gebouwd, maar dat moest na een paar jaar het veld ruimen voor een nieuwe Honda XR600. Daar had ik achteraf enorm veel spijt van, steeds vaker dacht ik de laatste tijd: had ik die BMW-enduro nog maar… Om een lang verhaal kort te maken: ik stortte me in de online-veilingwereld en bleek zondagavond 5 juni het winnende bod te hebben uitgebracht op de speciale ‘BMW GS100 Special Regolarità’!
Moest ik nu juichen of niet? Ik wist het zelf eigenlijk ook niet toen er op de avond van zondag 5 juni om één minuut over acht op de Catawiki-app op mijn telefoon allemaal confetti door mijn beeld dwarrelde en er groot ‘U heeft gewonnen’ in beeld verscheen. Nou ja, gewonnen? Ik moest er toch gewoon voor betalen? Bovendien wist ik eigenlijk amper wat ik had gekocht: ik had een bod uitgebracht op een bijzondere motor die in Italië te koop stond en waarvan ik enkel een paar piepkleine foto’s had gezien, laat staan dat ik hem had horen lopen of zelfs een proefritje had gemaakt… Had ik het dus wel goed gedaan? Had ik toch niet te veel geboden? En wat moest ik eigenlijk met zo’n ding?
En ook: hoe ging het nu verder, want de machine stond dicht bij Turijn en had een Italiaans kenteken. Dat betekende in elk geval een ritje van een paar duizend kilometer om hem op te halen en daarna in de slag met de Nederlandse RDW en de Belastingdienst voor een Nederlands kenteken. Kortom, waar was ik nu weer aan begonnen?
Gaandeweg de veiling bleven we met drie serieuze gegadigden over. Naast mijzelf waren dat ‘bieder 2.887’en ‘bieder 8.883’. De veiling van deze kavel begon op 27 mei en had als einddatum 5 juni om 20.00 uur. Aan het begin werd er natuurlijk als ‘spielerei’ ver onder de geschatte opbrengst geboden, ook door mijzelf, simpelweg omdat het bieden via de Catawiki-app heel eenvoudig is als je eenmaal een account hebt aangemaakt. Nadat je hebt geboden, word je ook telkens via de app en e-mail op de hoogte gehouden, bijvoorbeeld wanneer je bent overboden.
Ik had al snel in de smiezen dat de werkelijke zaken pas op de laatste dag of zelfs in het laatste uur werden gedaan. Terwijl ik die zondagmiddag thuis op de bank naar de MXGP in Frankrijk lag te kijken, heb ik dus ook nog maar weer even ingelogd bij Catawiki. In mijn hoofd was ik eerlijk gezegd al afgehaakt, want er was inmiddels al flink wat meer geboden dan de financiële grens die ik voor mezelf had getrokken. Mijn hoofd kon dan wel nee zeggen, maar mijn hart sloeg toch elke keer weer over als ik de ‘BMW GS100 Special Regolarità-pagina’ opende en ik het monster weer zag, met zijn prachtige blauwe frame, zijn monovering, zijn Maico-tank en buddyseat, zijn massieve 1.000 cc-boxerblok, zijn twee typische hoge uitlaten en zijn authentieke achterspatbord en koplamp; wat een unieke machine.
Het was bovendien een machine waarmee het BMW-fabrieksteam met onder meer Herbert Schek, Laslo Perez en Rolf Witthöft in 1979 en 1980 aan de start verschenen van de Zesdaagses in het Duitse Neunkirchen en het Franse Brioude. Er schijnen destijds zeventien van deze enduro-BMW’s te zijn gebouwd door de mannen van de ontwikkelingsafdeling van BMW Motorrad. Zij deden dat vooral in hun vrije tijd, omdat een aantal van hen fanatieke endurorijders waren, die samen met de Duitse endurolegende Herbert Schek de boxers ombouwden tot terreinmachines. Wat ooit begon als ‘spielerei’ kreeg later echter een heel serieuze wending toen het bijna bankroete BMW Motorrad op zoek was naar een nieuw model, maar geen geld had om echt iets nieuws te ontwikkelen. Toen kwamen op een bepaald moment die hobby-enduromotoren ter sprake en besloot BMW om daar dan maar een meer civiele versie van te maken. En de rest is geschiedenis: de enduro-BMW leidde tot de BMW R80G/S die in de herfst van 1980 op de IFMA-motortentoonstelling aan het publiek werd getoond en insloeg als een bom. Die G/S van toen zou de oervader worden van de huidige allroad-scene: de schuine streep in de typeaanduiding verdween al snel en het werd in de jaren daarna niet alleen met afstand de bestverkochte BMW, maar ook al vele jaren achtereen de bestverkochte motorfiets van Europa. De motorwereld had er nu dus heel anders uitgezien als die mannen van de ontwikkelingsafdeling in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw in hun vrije tijd niet zo lekker aan het knutselen waren geweest!
Ondertussen gooide de enduro-BMW op de Catawiki-veiling al zijn charmes in de strijd om door mij te worden gekocht en uiteindelijk had ik niet meer excuses nodig om tien minuten voor afloop van de veiling tóch nog één keer te bieden, hoewel ik er eigenlijk ook van uitging dat een van mijn twee veilingconcurrenten nog wel weer over mijn ultieme bod heen zou gaan. In die laatste minuten tikte het veilingklokje echter tergend langzaam terug naar 0.00,00 en ik geloofde mijn ogen niet: mijn naam stond nog steeds boven aan het biedingslijstje. Niet veel later werd ik dus met alle toeters en bellen door Catawiki gefeliciteerd: ‘U bent de winnaar!’ stond er vet op mijn beeldscherm. De schrik was op dat moment groter dan de blijdschap…
Het besef daalde snel in, gesteund door een aantal actiemails van Catawiki, zoals de betaling van het aankoopbedrag, vermeerderd met negen procent veilingkosten. Pfff, nu werd het pas echt serieus: geld overmaken voor een motor de ik niet eens met eigen ogen had gezien, laat staan had horen lopen? Gelukkig werd ik dinsdagochtend gebeld door ‘Jan van Catawiki’. Die Jan – een Nederlander – is bij Catawiki ‘Commercial Customer Experience Specialist’ en legde me uit hoe een en ander nu ging verlopen. Ik moest inderdaad binnen een paar dagen betalen aan Catawiki, maar het geld ging niet direct naar Bretti Brothers Motorcycles nabij Turijn als zijnde de verkopers, maar werd gestort op een zogenaamde derdenrekening. Pas als ik de motor had gezien, hij voldeed aan de beschrijving (in zeer goede staat, met Italiaans kenteken en een kilometerstand na restauratie van 100 kilometer) en ik hem in mijn busje had geladen, kon ik Catawiki aangeven dat alles inderdaad in orde was. Ook de verkopende partij moest dan melding maken van het feit dat de motor was overgedragen en pas op dat moment werd het geld vanaf de derdenrekening overgemaakt aan de verkopende partij. Mocht er iets niet deugen, dan moest ik dat – liefst ondersteund met foto’s – direct melden aan Catawiki en zou de hele handel worden geannuleerd. Die zekerheid heb je in elk geval dus wel bij dit ‘kopen op afstand’.
Zo was ik dus een dag of tien na mijn winnende bod in mijn bus onderweg naar Turijn. Ik had inmiddels via de Catawiki-app en later via WhatsApp contact gelegd met Bretti Brothers Motorcycles en Fulvio Bretti bleek een zeer aimabele vent, met wie het direct klikte. Als verkoper en koper van zo’n bijzondere machine heb je wellicht ook wat eerder een band, omdat beide partijen natuurlijk weten dat dit geen dertien-in-een-dozijnmotor is, maar dat het om iets aparts gaat.
De motor stond al voor me klaar op de oprit naast een mooi huis in een klein dorpje onder de rook van Turijn en ook door de vriendelijke begroeting inclusief een mooie fles Italiaanse wijn voelde ik dat het allemaal wel goed zat. De machine liep met een druk op de knop en draaide al snel subliem stationair, zoals alleen zo’n luchtgekoelde tweeklepper dat kan. Het Italiaanse kenteken en het framenummer klopten ook. Fulvio Bretti had de motor een paar dagen eerder al afgemeld bij de Italiaanse overheid, zodat ik een officieel exportkenteken meekreeg met daarop alle bijzonderheden. Zo bleek de machine ooit op 15 mei 1990 in Duitsland van een kenteken te zijn voorzien en op 23 januari 2014 naar Italië te zijn verhuisd. De Italiaanse eigenaar Ricardo Spinelli – in wiens opdracht Bretti Brothers de machine verkocht – had de motor acht jaar gehad en hem afgelopen jaren helemaal laten restaureren. Bij alle papieren zat ook het papier van de Italiaanse apk-keuring op 11 september 2021, toen de machine dus gerestaureerd en rijklaar was; sindsdien was er nog geen honderd kilometer mee gereden…
Eenmaal terug in Nederland maar eens in de papierwinkel gedoken voor een Nederlands kenteken en de machine aangemeld bij de RDW voor een ‘identificatiekeuring’, waarbij dus het framenummer en de Italiaanse papieren worden gecontroleerd. Ook checken ze daar of de motor nergens op een internationale lijst met gestolen voertuigen staat. Op 1 augustus om 15.30 uur moest ik me met alle papieren én motor melden bij de RDW in Arnhem. Hoewel de papierwinkel in orde was en de motor er technisch en optisch fraai bij stond, was ik er toch niet helemaal gerust op: het was immers geen confectiemodel. Bovendien zat er wel verlichting op, maar geen groot- en dimlicht, en werkte het remlicht alleen op de voorrem. En of deze enduro-uitlaten anno 2022 stil genoeg waren, om nog maar te zwijgen van de afwezigheid van E-keurmerken in diverse onderdelen…
De regels voor een voertuig dat voor het eerst in 1990 een kenteken had gekregen blijken echter toch wat anders dan die voor een nieuwe; knipperlichten waren toen bijvoorbeeld nog niet verplicht. De RDW-keuring spitste zich dan ook vooral toe op een visuele keuring, het checken van alle (Italiaanse) papieren en nummers, en een zorgvuldige controle of er niet was gerommeld met het in het frame en motorblok geslagen nummers. Het feit dat deze motor tot voor kort een Italiaans kenteken had en ook nog een recente apk-keuring had ondergaan, betekende eigenlijk ook dat hem – binnen de EU-gedachte – in Nederland eigenlijk geen kenteken kon worden geweigerd. Dus werd ik een half uurtje later uitgezwaaid door keurmeester Rico, die me nog nariep dat ik wel voorzichtig moest doen met zo’n bijzondere motor. Maak je geen zorgen, Rico, dat was ik sowieso van plan!
Ondertussen had ik ook de website van de Belastingdienst al bezocht, omdat ook die een rol speelt bij het verstrekken van een Nederlands kenteken: de fiscus wil namelijk nog wel graag de bpm – belasting van personenauto’s en motorrijwielen – van jou ontvangen. Die bpm bedraagt bij een nieuwe motor 19,4 procent van de netto cataloguswaarde zonder btw en kan dus best in de papieren lopen, maar neemt wel af via een zogenaamde forfaitaire afschrijvingstabel (omdat de waarde van de motor immers ook steeds minder wordt). Zodra het ingevoerde voertuig ouder is dan 25 jaar hoef je echter helemaal geen bpm meer te betalen, dus dat bleef ook mij bespaard. Nog dezelfde avond logde ik met mijn DigiD in op de website van de Belastingdienst, om in het BPM-tabblad het framenummer – dat tegenwoordig VIN (voertuigidentificatienummer) heet – in te voeren. En zie: de RDW had de goedkeuring van mijn motor inmiddels doorgegeven, dus alle gegevens kwamen direct in beeld, inclusief de regel dat er vanwege de leeftijd geen verdere BPM verschuldigd was. Ik kon de aanvraag dus vrij snel afronden en vier dagen later viel het Nederlandse kentekenpasje al keurig op mijn naam in de brievenbus. Nog even langs de kentekenplaten-maker en de verzekering bellen en ik kon precies twee maanden na het ‘U heeft gewonnen’ eindelijk op pad met mijn unieke BMW-enduro. En Catawiki had gelijk: op dat moment voelde ik me toch een echte winnaar!
