Mijn Trots – Toon van Aken

In zijn huiskamer staat een 2006 Yamaha R1 Rossi 50th Anniversary-uitvoering in de bijzondere Kenny Roberts kleurstelling, “als een soort van kunstobject”. Het was zijn vorige motorfiets, al rijdt Toon van Aken (54), die het begrip motorsportliefhebber naar een heel nieuw niveau tilt, tegenwoordig ook weer op een replica rond, op een Lorenzo YZF-R1 om precies te zijn. “Ook dit is weer een echt kunstwerk, ooit komt ‘ie naast Rossi te staan!”

“Ja, ik ben wel echt een motorsportman. Ik heb thuis bijvoorbeeld een hele verzameling met pakken, shirtjes, bekers en noem maar op van Grand Prix-coureurs. Een beetje een uit de hand gelopen hobby inmiddels, de verzameling is namelijk wel erg groot geworden de laatste jaren. Ook qua motoren heb ik altijd sportief gereden. Na een Honda NSR400R en een FZR1000, zo’n Exup, kwam er een Kawasaki ZXR750R. Daar heb ik zoveel problemen mee gehad tijdens het eerste half jaar, alles werd wel netjes onder garantie opgelost, maar telkens als ik wilde rijden was er wel weer wat kapot. Toen ben ik weer naar Yamaha overgestapt en is er nooit meer wat anders gekomen. Ik ben inmiddels écht een Yamaha-man. En altijd duizends gehad, een paar FZR’s, wat Thunderaces en natuurlijk de R1. Iedere twee jaar kocht ik zo’n beetje een nieuwe en op een gegeven moment had ik al zoveel blauwe en roodwitte machines gehad, dat ik wel eens wat anders wilde. In 2006 kwam er een speciale 50th Anniversary-uitvoering uit, van Rossi en dan in die geelzwarte Kenny Roberts kleuren. Helemaal geweldig, ik heb ‘m destijds nieuw gekocht en hij is ook nooit meer weg gegaan. Ook mede omdat ik een huis had gekocht, het zat er dus financieel even niet meer in. En zo ben je dan tien jaar en zeventigduizend kilometer verder. Er is nooit een euro aan verspijkerd, alleen wat onderhoud, dat was het. Dan komt er een moment dat er echt reparaties aan zitten te komen. Dan heb je de keus of flink investeren en doorrijden, of opruimen en een nieuwe kopen. Maar ik dacht ik ga helemaal niets opruimen, ik krijg er toch geen cent meer voor, ik koop er een nieuwe bij. Ik heb de motor helemaal netjes gepoetst en sindsdien staat ‘ie bij mij in de woonkamer.
Moest er natuurlijk wel nog een andere motor komen. Ik had mijn zinnen gezet op een nieuwe R1, maar daar hing een prijskaartje dat ik me niet kon permitteren. Ik wil er ook altijd een ander uitlaatje en wat extra’s op, dus dat werd echt te gek. Dan maar een overjarige, maar ook die vond ik eigenlijk nog te duur. Toen dacht ik, waarom niet gewoon een tweedehands kopen met weinig kilometers. Na wat zoekwerk kwam ik bij deze terecht, hij had nog geen tienduizend gelopen en alles zat er al op en aan: uitlaten, remleidingen en noem maar op. Perfect voor de Lorenzo-replica die ik er van wilde maken. Een Rossi-replica ligt meer voor de hand, maar die had ik al. En bovendien heb ik wat meer met Lorenzo. Beide coureurs heb ik persoonlijk mogen ontmoeten en daarbij heb ik toch wel een groot zwak voor Lorenzo gekregen. Mede ook omdat hij door de halve wereld als chagrijnig en niet spontaan wordt gezien. Maar tijdens de keren dat ik hem ontmoette was hij juist heel sympathiek, totaal niet de persoon zoals door velen afgeschilderd. Ik heb bijvoorbeeld zijn pak en helm laten namaken en na de TT heeft hij ooit speciaal zijn auto laten stoppen voor een praatje en een handtekening, dat had hij niet hoeven doen. En op de Sachsenring zag ik ooit dat hij spontaan zijn sliders aan een tweetal verstandelijk gehandicapte fans gaf, dat heeft mij echt aangetrokken.
Deze machine was helemaal geschikt om er een replica van de maken. Ik heb ook andere gezien, bijvoorbeeld een witte met zo’n rood frame, maar die zou dan helemaal uit elkaar moeten om het frame te spuiten, bij deze hoefde alleen maar het kuipwerk te worden gespoten. Dus de motor gekocht, in het busje geladen en vervolgens direct bij de spuiter afgeleverd. Een maandje of drie vier heeft ‘ie daar gestaan. Best lang, maar ik wilde het ook meteen goed hebben. Dus alleen spuitwerk, geen stickers met een laag blanke lak erover. Best een kostbaar plaatje, maar het was mij elk dubbeltje waard. Ondanks dat ik er niets eens zo heel veel meer mee rij, maar het is net als die andere ook gewoon weer een kunstobject. Waarschijnlijk zal ik er weer een jaar of tien mee rijden, en dan komt ‘ie naast Rossi te staan. En dat Lorenzo nu voor Ducati rijdt, ach dat vind ik helemaal geen probleem. Ik hoop zelfs dat hij de wereldtitel wint, dat gun ik hem echt. Maar dan moet Yamaha de constructeurstitel pakken, ik blijf toch een Yamaha man hè. Ik ga in ieder geval geen Ducati rijden!”