Mijn Trots – Ron Bijland

Laatbloeiers heb je in alle disciplines, ook bij het motorrijden. De inmiddels 59-jarige Ron Bijland is er zo eentje. Toen in 2009 vrouwlief begon met motorrijlessen ging het aloude excuus ‘ik vertrouw mezelf niet, het gaat meteen veel te hard’ overboord. “Met de leeftijd komt de wijsheid hè!” Diezelfde wijsheid zou hem als beginner zijnde in principe ook naar een mooie, makkelijke opstapper moeten leiden, maar daar haperde het systeem toch wat. Het werd namelijk deze BMW K1200S! “Het begon eigenlijk allemaal op de laatste AutoRAI, in 2009. Er was toen ook een afdeling voor motoren en bij de Harley stand daar maakte een dame mijn echtgenote Karen erop attent dat je op de binnenplaats gratis rijlessen kon volgen. Dat heeft ze gedaan en ze was direct zo enthousiast, dat ze bij thuiskomst lessen heeft geboekt. Ik had toendertijd als hobby een Corvette uit ’73, maar Karen was zo vol van het motorrijden, dat ik toen heb besloten om de Corvette te verkopen. Kun je ook lekker samen gaan rijden, nietwaar? Bovendien wilde ik het ook al wel langer mijn motorrijbewijs, maar zoals zo vaak had ik dat bekende excuus: ‘ik vertrouw mezelf niet, het gaat meteen veel te hard’. Maar met de leeftijd komt de wijsheid hè! In september 2009 heb ik mijn rijbewijs gehaald en dan komt natuurlijk de spannende tijd: wat ga ik kopen? Een spannende speurtocht, vooral omdat ik nog geen idee had wat ik wilde hebben. Wel dat het een sportieve motor moest zijn, niet zo’n ‘rechtopzit’ apparaat, daar voelde ik me nog niet toe geroepen. Veel motorzaken langs geweest en zo kwam ik op een dag bij Anbergen in Slagharen terecht. Eigenlijk kwam ik daar voor een VFR, die 800, toen één van die jongens zei: ‘Ik heb misschien in het andere gebouw nog wel iets leuks voor je staan’. En daar stond deze BMW, die ik meteen zo mooi vond qua design. Dus meteen een proefrit gemaakt, eigenlijk m’n eerste en ook enige, maar ik wist meteen ‘dit is ‘m gewoon’. Niet wetende trouwens dat hij zoveel vermogen heeft, voor een eerste motorfiets is het natuurlijk redelijk pittig ding. ’t Is niet direct een opstappertje, maar je rechterhand is heel bepalend en die heb je zelf onder controle. Toen ik hem eenmaal had, ben ik een beetje gaan customizen. Begonnen met een seatcover bestellen bij Wunderlich en vervolgens direct de kleur aangepakt, van Granit Grau naar Lava Orange. Ik heb namelijk wel wat met oranje en ik had dat Lava Orange al vaker gezien bij BMW’s, maar dan enkel als accentkleur. Eigenlijk jammer, want het is zo fraai, er zit net een beetje een metallicachtige parelmoer kleur in, zonder dat het tacky is. Ik durfde de gok daarom wel te nemen en dat pakte gelukkig goed uit. Dat merk ik ook aan de reacties, ik krijg bij toerritten en dergelijke altijd veel commentaar, positief dan hè. Je hebt eigenlijk altijd wel aanspraak. Dat vind ik trouwens ook zo’n leuke bijkomstigheid van het motorrijden. Waar je ook stopt, motorrijders onder elkaar hebben heel makkelijk persoonlijk contact. Iedereen heeft een eigen verhaal bij zijn of haar motor, dat heb je met auto’s veel minder. Maar goed, terug naar de K1200. Na het spuitwerk ben ik verder gegaan met her en der wat carbon en toen waren de knipperlichten aan de beurt. Daar zaten van die witte glaasjes op, die heb ik vervangen door oranje. Ik weet het, normaal gebeurt het precies andersom, maar ik vond dat oranje beter bij de kleur passen. Verder heb ik er een donkere kuipruit op gezet en in Amerika vervolgens een headlight cover besteld in diezelfde tint. Die paste echter van geen kanten. Het steekt overal meer dan een centimeter buiten het koplampglas en dat ziet er niet uit, die gaat dus terug. Meest opvallende detail is wel de Akrapovic demper. Die is wel aangepast trouwens, het origineel vond ik wat lomp dus die heb ik laten inkorten zodat het wat mooier op de achterzijde aansluit. En of ik nog wensen heb? Niet veel, maar ik ben wel op zoek naar iets waarmee ik kieuwen kan maken op de kuip. Op de onderkuip zit een soort driehoek die iets naar binnen valt en als ik nu iets moois kan vinden of laten maken dat daar goed op aansluit, dan geeft dat volgens mij net extra dimensie, zeg maar dynamiek aan de kuip. Maar voor de rest is hij eigenlijk wel af. Ondanks dat het nu wel echt mijn eigen motor is, ben ik er niet mee getrouwd. Ik heb er wel iets mee, maar niet voor het leven, niet met de motor, maar ook niet met het merk BMW. Als ik bijvoorbeeld ooit de middelen krijg, dan is de Ducati Panigale toch wel mijn nummer één. Maar dan laat ik hem wel meteen in Lamborghini oranje spuiten!”