Mijn Trots – Peter van Nierop

Wanneer Peter Nierop (66) een paar jaar geleden zijn BMW R1200RT verkoopt, betekent dat het einde van zijn motorhobby. Dacht ‘ie: “Eigenlijk was ik gestopt!” Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en dus besluit Peter zijn hobby toch weer op te pakken. Echter niet meer middels een gelikte nieuwe of jong gebruikte machine, “nee, ik wilde terug naar mijn jeugdliefde”. En dat is deze BMW K100/2!

“Mijn motorrijbewijs heb ik iets meer dan dertig jaar geleden gehaald, ik was toen 34. En toen kwam meteen ook de eerste motor, een tweecilinder tweetakt Jawa die ik van mijn zwager heb overgenomen. Maar die heb ik echt maar heel kort gehad. Dan weer viel er een cilinder uit, dan weer brak de koppelingskabel. Hadden we eens een verjaardag en dan kwamen we of héél laat, of helemaal niet aan. Altijd ging er wel iets stuk. Vervolgens heb ik een hele rits BMW’s gehad, begonnen met een paar boxers, gevolgd door een K75. Dat vloeiende van de drie- en viercilinder K-blokken heb ik altijd prettiger gevonden dan die wat rauw lopende boxers. Die K75 is dan ook de reden dat ik nu deze K100/2 heb. Toen die motor wat ouder werd ben ik weer terug gegaan naar de boxer gegaan. BMW was daar toen aardig mee aan het vernieuwen, terwijl de K-lijn wat achterbleef. Na onder meer een 1150R en RS kwam er een R1200RT, een waanzinnig fijne motor en ook een hele mooie. Alleen word je wat ouder en door wat lichamelijk ongemakken werd die motor gewoon te zwaar voor me, ik reed daarom steeds minder. Hij was gewoon te duur voor de korte stukjes die ik er mee reed, daarom besloot ik hem te verkopen. En dat was toen het einde van mijn motorhobby, dacht ik. Maar je mist het gewoon hè, zelfs af en toen maar een klein stukje. Toen dacht ik, ik koop gewoon een niet al te dure K, en daar kan ik dan mooi af en toe een stukje op rijden. Geen dure motor meer, maar de machine waar ik vroeger met zoveel plezier op heb gereden. Ik had daarbij mijn zinnen gezet op een K100RS 16V, die had onder meer Paralever achtervering, zwevende remschijven en ABS. Allemaal wat moderner dan mijn oude K, en die wilde ik dan gaan ombouwen naar een K100/2, omdat ik die mooier vind. Veel verder dan de voorbereiding van zo’n ombouw kwam ik niet. Bij mijn zoektocht naar onderdelen liep ik op een bepaald moment tegen Jan van Schijndel aan, een enorme liefhebber en kenner van de K-serie en die raadde mij de K100/2 aan. Wat ik me namelijk niet had gerealiseerd is dat de RS 16V door al die nieuwe technieken ook een stuk zwaarder is dan de gewone 100. Jan had zelf ook een K100/2 staan en na veel onderling contact zei hij op een bepaald moment: ‘Ik ben bereid ‘m aan je te verkopen!’ Ik heb het dus niet zelf gevraagd, het is ook echt een motor die je gegund moet worden. Nou ja, een proefrit gemaakt en natuurlijk was ik meteen verkocht. Het was er eentje uit 1990, maar dan wel al flink verbouwd. Zo had ‘ie de onder andere driespaaks velgen van een K75 Ultima, een instelbare WP achterschokbreker, progressieve veren van Hyperpro voor en waren alle originele boutjes vervangen RVS exemplaren. Hoewel er al veel aan was gebeurd, miste ik toch een aantal dingen. Een fatsoenlijke benzinemeter bijvoorbeeld, ik wist echter dat er een brandstofmeter set voor de K100 beschikbaar is, dus die moest er op. Al ben ik als eerste begonnen met het vervangen van de demper. Er zat al een Bos demper op, die was er door Mile Pajic op gezet, maar het horen en zien verging je, zo’n lawaai. Ben ik weer bij Mile Pajic langs geweest en die heeft er toen een Arrow einddemper opgezet, compleet met nieuw, op maat gemaakte voorbochten. Ander dingetje van aandacht was de ruit, op de snelweg kreeg ik altijd de volle laag op mijn helm, dat gaf enorm veel lawaai. Toen vond ik op internet een spacer set waardoor de ruit wat hoger kwam en in een iets aangepaste hoek. Dat zorgde voor veel verbetering, ik rij nu echt als een vorst. Oh ja, en dan natuurlijk de onderkuip van een K100RS 16V. Dat heb ik trouwens laten doen door een vriend van me, die wat technischer onderlegd is. Hij heeft bijvoorbeeld ook het kofferrek erop gezet. De buddy is van Top Sellerie, kwestie van zelf een ontwerp maken en opsturen en dan komt er een kant en klaar zadel terug. Ach, en dan zo her en der nog wat kleine dingen. Maar nu is ‘ie wel helemaal klaar, ik ben heel precies, maar zou nu niet iets kunnen bedenken dat ik anders wil, hij is helemaal naar mijn smaak. En of ‘ie ooit nog weg gaat? Zeg nooit nooit, hij is natuurlijk nog altijd best aan de zware kant, maar voorlopig heb ik er nog teveel plezier van!”