Mijn Trots – Nico Koene en zijn Speed Triple

Een wereldmotor, deze Triumph Speed Triple T309 uit 1994. Ook in de meest letterlijke zin van het woord trouwens. Oorspronkelijk gekocht in London, toen verhuist naar Frankfurt en tegenwoordig zijn dagen slijtend in Zwitserland, heeft de driecilinder al veel van Europa gezien. Chefkok Nico Koene (56), die al sinds zijn 22e in Zwitserland woont, kreeg ‘m van zijn schoonzus, nadat zijn zwager kort daarvoor plotseling was overleden. “Hij was één met z’n Triumph!”

“Direct nadat ik achttien ben geworden, heb ik mijn motorrijbewijs gehaald. Veel gereden die eerste jaren, maar voornamelijk een beetje in de buurt. In 1981 echter, volgde mijn eerste echt grote motorreis, op een Suzuki GS850 naar Zwitserland. Op een camping in Zuid-Frankrijk had ik in 1979 namelijk Jeannette leren kennen, mijn huidige vrouw. Ze kwam uit Zwitserland en in 1981 ging ik er toen voor het eerst zelf met de motor heen, voor vijf dagen. Het land beviel me zo goed, dat mijn schoonmoeder me geholpen met het zoeken naar een baan, en die vond ik. Op mijn 22e ben ik definitief naar Zwitserland vertrokken. De eerste vier jaar à vijf jaar heb ik toen geen motor gehad, wel drie auto’s, waar ik alleen maar pech mee had. In 1987 kreeg ik ander werk in Basel en dat was het moment om weer een motor te kopen, een witblauwe Suzuki GS750EF. Het gevoel was meteen weer helemaal terug. Vervolgens heb ik twee gespaard, zodat ik een goede tweedehands Goldwing kon kopen. Dat is altijd wel een beetje mijn droommotor geweest, ik heb er nu nog eentje. Wel had ik er dan er altijd wel een gewone motor bij naast, onder andere een Kawasaki ZX-9R, ZRX1200 en Suzuki V-Strom 1000.
Het was november 2008 toen mijn zwager Martin plotseling is gestorven. Hij kwam vaak bij ons langs, even koffie drinken, zoals dat in Nederland ook gaat. We gingen ook veel samen weg, héél veel passen hebben we gereden, de Süstenpass bijvoorbeeld, en de Grimsel. Ik dan met mijn Goldwing zijspan of de ZRX, hij al-tijd met zijn Triumph. Martin was werkzaam in het bankwezen en daarvoor heeft hij in de jaren ’90 een aantal jaren in London, Engeland gewoond. Daar heeft hij destijds in 1995 deze Speed Triple gekocht, de motor was toen een jaartje oud. Dat alleen al maakt de motor een beetje uniek, hij heeft namelijk een originele mijlenteller. In Zwitserland rijden maar een stuk of drie exemplaren van dit model rond, maar dit is de enige met een mijlenteller. Na een paar jaar London kreeg Martin werk in Frankfurt, en uiteraard verhuisde de Triumph mee. Als verhuisgoed en daardoor kreeg de motor een Duits kenteken. In 2005 kwamen Martin en zijn gezin weer terug naar Zwitserland, en toen heeft ‘ie een fout gemaakt. Mijn schoonzus en nichtje reden in de auto van Frankfurt naar Zwitserland, Martin op zijn Triumph. De motor werd dus niet ingevoerd, waardoor hij altijd met een Duitse nummerplaat is blijven rondrijden. Hij zei altijd wel: “Ja ja, dat overschrijven doe ik nog wel een keer”, maar het kwam er niet van. Alleen heeft Zwitserland heel strenge emissie-eisen en als je niet binnen een jaar een voertuig overschrijft, dan heb je grote problemen. Het is er helaas nooit van gekomen, Martin heeft er uiteindelijk vier jaar mee rond gereden, totdat zijn overlijden in 2008. Een heel moeilijke tijd, zeker voor zijn vrouw Romana en dochtertje Ivanka. Na bijna een jaar zei Romana opeens tegen me: “Weet je wat Nico, je krijgt van mij iets voor Kerst.” En toen kreeg ik dus de Triumph. De eerste keer dat ik de motor bij me in de garage zag staan, ging er van alles door me heen. Alles wat je samen beleefd hebt komt dan weer boven hè. Voor ik er echt mee kon rijden moest er eerst nog een Zwitsers kenteken op. Daarvoor moesten we naar Zwitserse RDW, waar alleen bureaucraten werken. We hadden geen papieren van de katalysator of uitdraai van de emissie uitstoot, helemaal niets, en dan krijg je gewoon geen kenteken. Mijn vrouw was er bij en nadat we het hele verhaal hadden verteld, en mijn vrouw begon te huilen, want het is best heftig, kregen we uiteindelijk toch de benodigde stempels. Omdat Martin er de laatste jaren niet zo heel veel mee had gereden heb ik de Speed Triple eerst helemaal laten nakijken door een dealer. Die heeft ‘m perfect in orde gemaakt. Op één detail na. Martin had de motor één jaar toen hij er mee naar het Ace Café in London geweest. Op een witte streep van een voetgangersoversteekplaats is hij uitgegleden, waarbij het M-stuur een deuk in de tank maakte. Die deuk zit er nog altijd, als een soort stille herinnering aan Martin. Die gaat er ook nooit meer uit!”