Mijn Trots – Mike Boogh en zijn Honda CB1300

Hij was een VFR-adept – “zo eentje wilde ik er altijd al hebben” – van het eerste uur. Maar de jaren voorovergebogen op de clip-ons eisten hun tol, er moest maar eens wat anders komen. Een naked, die Mike Boogh als Honda-mens zijnde eigenlijk maar uit één stal kon trekken. En dus ‘doet’ de 48-jarige rij-instructeur het sinds 2007 met een CB1300. Een nieuwe liefde bloeide op.“Ik wilde een naked, en in die tijd kwam er bij Honda dan een CB1300 uit de kast rollen. Maar die dingen waren toendertijd niet te betalen, ver-schrik-ke-lijk duur gewoon. Ik zat alleen wel met een probleem, mijn VFR was de deur al uit en ik zou in mei met een groep gasten naar de Ardennen gaan. Ik had de routes uitgestippeld en zou het allemaal wel even gaan doen. Maar ondertussen had ik alleen even geen motor meer.Dus het internet op en heel intensief gaan zoeken hè. Nergens wat kunnen vinden wat prijstechnisch een beetje te doen was. Toen ben ik van armoe maar naar een GSX1400 gaan kijken. Stukje mee gereden, maar ik had echt helemaal niets met dat ding. ’t Was gewoon geen Honda hè. Dus ik kwam thuis en had iets van ‘ik duik nog één keer marktplaats op’. En wat denk je, staat er eentje te koop uit 2004, voor weinig. Bleek er schade aan de linkerkant te zitten. ‘Dat heb ik weer’ dacht ik nog, maar toch die jongen maar effe gebeld. Vertelde hij dat hij was gevallen met 20 kilometer per uur, uitgegeleden over wat bladeren en rommel. Zaten een paar krassies op, meer niet volgens hem, dat leek dus mee te vallen. Leek inderdaad, want toen hij aan kwam rijden zag ik het al, de hele linkerkant zat in elkaar. Motorblok beschadigd, twee dikke putten in de tank, stuurkuipje, kontje in puin. Maar na een beetje onderhandelen kon ik het ding voor zo weinig geld kopen, dat ik dacht, dit laat ik niet lopen. Toen ben ik er eerst zo mee naar de Ardennen geweest en ook in de zomer ben ik nog met ‘m doorgereden, maar net voor de winter is ‘ie helemaal uit elkaar gegaan om de schade aan te pakken. ‘En dan gaan we ‘m maar gelijk verbouwen ook’, dacht ik toen. Dus achterspatbord afgezaagd, hugger erop, belly-pan. Alles wat ik aan accessoires en nieuwe delen wilde, werd er meteen opgezet. Ook een nieuwe ontsteking, want daar zat een kras op. Net als de koppeling, het stuurkuipje, zadel en noem maar op. Wat schade had, heb ik vervangen, zowel door gebruikt als nieuwe onderdelen. En wat ik niet wilde, daar ging de zaag in. Daarna is de CB helemaal opnieuw gespoten, wel in de originele zwarte kleur weer. Dat zwarte vond ik wel mooi, zeker in combinatie met allemaal rode accenten. Dat was wel een gok in eerste instantie, maar het pakte goed uit. Zo’n chromen koplampje, zilveren blok, zwarte lak met fonkels en rood, het contrasteert zo mooi. Het Honda embleem op de tank bijvoorbeeld, die komt van een Blackbird, want daar zit zo’n rode bies op. Zat ik trouwens nog wel met de wielen, dat was een drama. Die zijn standaard matgrijs, en dat op een glimmende zwarte motorfiets. Ziet er niet uit. Dus laten spuiten, wat niet slim is volgens sommigen. Coaten kon echter niet in deze kleur, dus ja, wat moet je dan. D’r zitten twee lagen blanke lak op, dus ze kunnen wel wat hebben. En als de wielen en er toch uit zijn, denk je dan, dan kunnen de remschijven er ook wel af. Zo ga je maar door. Dan heb je het idee wel klaar te zijn, maar na een tijdje begint het weer te kriebelen. Niet alleen optisch is ‘ie onderhanden genomen trouwens, ook motorisch heb ik er wat aan verbeterd. De CB valt bij 4500 toeren weg in een gat, en dat wilde ik eruit hebben. Hebben we er een open uitlaat, K&N luchtfilter en een power commander opgezet, maar helemaal eruit kregen we die dip niet. Na een hoop gezoek bleek dat hij niet genoeg lucht kreeg. Het luchtsysteem werkt met een vacuümklep, die opent zich 4500 tpm en dan krijgt hij een extra shot lucht, maar dat was dus nog niet voldoende. Hebben we zo’n gat in het luchtfilterdeksel gezaagd, toen konden we hem goed afstellen. En nu is het één streep omhoog, hij is er dik 24 pk op vooruit gegaan en heeft ook nog eens 143 Newtonmeter koppel. Het fijne is nu dat je hem in z’n vijf kunt zetten en niet meer hoeft te schakelen. Niet dat ik een koppelrijder ben hoor, ik hou meer van toeren draaien. Maar ik vind het gewoon fijn dat ‘ie het heeft.”