Mijn Trots – Leon Kerkhof

Ooit, ja ooit, heeft Leon Kerkhof (49) uit Nuland een Suzuki gehad, een GSX-R1100, maar enkel van een Kawasaki gaat z’n hart écht sneller kloppen. Helemaal wanneer het een Lawson-replica betreft. Twee heeft hij er momenteel in zijn bezit: een ZRX1100 uit 1999, maar pronkstuk is deze 85’er Z1100R. “Dit is de motorfiets die ik eigenlijk twintig jaar geleden al wilde hebben!”

“Zolang ik me kan herinneren heb ik gebrommerd en gecrosst, en wilde eigenlijk ook altijd maar één ding: motorrijden. Het motorrijbewijs heb ik ook direct gehaald toen ik 18 was. Mijn eerste motor was Z650, een Kawa, want daar heb ik altijd al wat mee gehad. Een eerste GPZ750 volgde, maar die ging na drie maand alweer weg omdat boven de 120 km/uur een slinger in zat, die we er maar niet uit kregen. In 1983 kwam er echter een nieuwe GPZ750, met uni-track. Lang heb ik toen getwijfeld of het een Z1000R zou worden, of toch de GPZ, uiteindelijk is het die laatste geworden. Iets waar ik later toch wel spijt van heb gehad.
Na een nieuwe GPX750R, was antraciet, maar na een half jaar heb ik hem wit met groen laten spuiten, en een Suzuki GSX-R1100, die vond m’n vrouw mooi, kwam in 1999 de ZRX1100 in een Lawson Replica uit, met dat stuurkuipje. Waanzinnig mooi, die moest er komen en kwam er ook. Deze heb ik trouwens nog altijd, het is zelfs de motor waar ik nog altijd het meest mee rij. Ik noem hem ook altijd mijn nieuwe motor, terwijl hij toch alweer vlotjes veertien jaar oud is, met meer dan 50.000 op de teller.
Maar goed, dan heb je een nieuwe Lawson en eigenlijk wilde ik er ook wel graag zo’n oude bij hebben. Dan wel eentje die historisch helemaal klopte, dus het moest een Z1000R of Z1100R worden, met zo’n zelfde stuurkuipje. Alleen een duizend vinden is al niet makkelijk, laat staan de elfhonderd. Die is alleen in ’84 en ’85 geleverd en nooit veel verkocht, omdat toen ook net de GPZ900 uit kwam, die was veel nieuwer. Ik denk ook dat er momenteel van de 1100 in Nederland nog geen tien meer rond lopen, bij de Kawa-club kennen ze er in ieder geval maar een paar. Het was dus even zoeken, maar uiteindelijk vond ik er eentje in Apeldoorn, een 1100 nog wel. Het ding zag er alleen niet uit, die vent had er een soort streetfighter van gemaakt. Andere wielen, andere brug van een RD, remschijven achter van een RD350. Er zat van alles op dat er niet op hoorde. Maar ja, ze waren bijna niet te koop, vind je er een op internet, dan moet je direct toeslaan. En dat heb ik gedaan. Gelukkig kreeg ik wel alle originele onderdelen erbij, dat scheelde.
Toen heb ik hem eerst zelf een beetje opgeknapt. Alleen ben ik bouwvakker, niet iemand die met ijzer in de weer is. Echt helemaal mooi in originele staat zoals ik hem wilde, kreeg ik hem daarom nooit. Het was weliswaar een Lawson-replica, maar geen mooie. Dan ga je eens rondkijken wat het kost om hem te laten restaureren, maar daar ben je ook snel klaar mee. Wát een geld vroegen ze daarvoor. Op een Z-dag in Tiel kwam ik echter een keer Rien Hanegraaf tegen, die kwam ook uit Nuland en ik kende hem ook wel van gezicht, maar wist nooit dat hij ook een Kawasaki Z-fan was. Die had vorig jaar een keer niet zoveel te doen en zei: ‘Zet hem maar bij mij neer en dan kijken we wel wat we er van kunnen maken.’ Hij heeft hem meteen helemaal uit elkaar gehaald. Frame bijgewerkt en laten poedercoaten, aluminium schetsplaatjes gemaakt, RVS boutjes in het blok, de achterschokbrekers schuiner gezet want dat oogt mooier, zelf een einddemper gemaakt, achtervork verstevigd, tank bijgewerkt en laten spuiten. Behoorlijk ingrijpend allemaal, feitelijk was het een complete restauratie. De motor was weliswaar helemaal compleet, maar ook erg slecht, de lagers van het balhoofd bijvoorbeeld waren helemaal droog. Het was ook echt wel tijd dat hij helemaal uit elkaar ging. Enkel het blok was nog wel goed, al hebben we ook daar de kop van los gehad. Heeft alles bij elkaar toch wel een half jaar geduurd, want het moest allemaal in de vrije uurtjes gebeuren. Maar het was het absoluut waard, ik heb nu eindelijk de fiets die ik al twintig jaar wilde hebben. En dan te bedenken dat het bijna nooit zover was gekomen. Uit frustratie dat de machine nooit zo was zoals ik hem wilde, en ik ook geen mogelijkheid zag om dat voor een redelijke prijs zo te krijgen, heb ik hem al eens te koop gezet. Uiteraard veel interesse, maar allemaal afgehaakt om dezelfde reden waarom ik er vanaf wilde: net niet. Achteraf gezien maar goed ook. En nu? Nu gaat ‘ie nóóit meer weg!”