Mijn Trots – Johan Morsch en zijn BMW K1200R Sport

Als klein jongetje al, had BMW zijn meer dan bovengemiddelde interesse. Wanneer Johan Morsch (58) echter rond zijn 35e zijn motorrijbewijs haalt, blijkt de financiële rek tot een Honda te reiken. Toch komt ‘ie BMW er uiteindelijk wel, via een niet al te frisse K75S – “opgeknapt samen met mijn zoon” – groeit Morsch naar steeds jongere en mooiere modellen, met deze redelijk exclusieve K1200R Sport als voorlopig hoogtepunt. “Na het inrijden was ik wel verkocht!”

“Het motorrijbewijs wilde ik eigenlijk altijd al, maar het kwam er gewoon nooit van. In 1993, mijn zoon Robbert was nog klein, kwam het er eindelijk, als verjaardagscadeau ook nog. Mijn eerste motor was een oude Honda 350 Four, waar ik ook nog mee naar Assen ben geweest. Die motor heb ik overigens nog altijd, we gaan hem binnenkort zelfs helemaal restaureren, is toch een soort nostalgie hè. Niet dat ik daar heel lang mee heb gereden, want al vrij snel kwam er een CX500, ook niet de jongste. Nou moet ik ook eerlijk zijn dat de keus voor Honda vooral werd gemaakt uit financieel oogpunt. Kleine kindjes en zo, dan koop je maar een paar van die ouwe dingen, je weet hoe het gaat. Mijn hart lag echter vooral bij BMW, daar was ik als jonge jongen zijnde al helemaal gek van. Op een gegeven moment deed de kans zich voor om voor een mooi prijsje een wat oudere K75S te kopen. Die was technisch goed, maar moest zo links en rechts wel wat opgeknapt worden. Toen dacht, dan heb ik in ieder geval een begin. En vanaf daar ben ik een beetje verder gaan bouwen.
Dat opknappen van die 75S heb ik samen met Robbert gedaan. Goed een winter hebben we daar over gedaan. In 2006 kwam er vervolgens een K1200RS bij, met aardig wat kilometers op de teller. Toen hij bij me weg ging stond er 145.000 kilometer op. Perfecte machine overigens. Inmiddels was Robbert bij BMW-dealer Harry Meijer gaan werken en zo af en toe reed ik dan demomotoren voor hen in. Ook deze, een full option K1200R Sport en die beviel zo goed dat ik hem na de demoperiode zelf heb gekocht. De RS had ik nog niet eens zo heel lang, maar ik vond dit een héél mooi model en hij reed gewoon veel lekkerder. Was niet zo zwaar. Het voelde meteen als mijn fiets, snap je? Ik had ook diverse boxers mee gehad, maar die brachten niet dát gevoel.
In het eerste jaar heb ik er nog niets aan veranderd. Standaard vind ik het al een prachtige fiets, maar door er wat accessoires en dergelijke op te zetten, wordt het toch wat meer eigen. Hebben we, Robbert en ik, er eerst een Akrapovic demper op gezet, gevolgd door een onderkuip en het achterlicht van een K1300. Vervolgens heb ik de richtingaanwijzers vervangen door LED-jes, een mooie rem- schakelset gemonteerd en is er een dashboard van een HP2 Sport op gezet. Dat vind ik zelf één van de mooiste accessoires. Mag ook wel, want ik heb toch wel even tegen die prijs aan zitten hikken. Maar nu het er op zit, prachtig! En verder zit er dan nog een donker ruitje op, net als alle carbon onderdeeltjes die er voor dit model verkrijgbaar zijn. Alles is ook origineel BMW trouwens, uit de High Performance-lijn. Ik hou namelijk niet van imitatie. Dan spaar ik liever wat langer door voor originele onderdelen, dat past toch wat mooier. Verder zit er ook een K&N luchtfilter op en heeft ‘ie nog even aan de computer gehangen. Dat merk je wel, niet zozeer wat vermogen betreft, maar hij is wat vloeiender geworden. Die oudere 1200-serie was in het begin nog wat hokkerig, maar dat is met die nieuwe mapping nu opgelost.
Zoals ‘ie nu is, staat hij er al een tijdje bij en daar zal niet veel meer aan veranderen, ik vind hem wel af zo. Hij is chique, zonder dat er allemaal van die toeters en bellen aan zitten. Ik hou namelijk niet van die kermismotoren. Niet dat ik geen wensen meer heb hoor, zo’n set gesmede wielen passen me bijvoorbeeld wel. Maar die zijn peperduur, nieuw ga ik dat er nooit voor betalen, dan zou ik al tegen een setje voor een mooie prijs moeten aanlopen. Kijk, als ik mijn motor verkoop, vang ik er sowieso het geld niet voor dat ik erin heb gestoken. Maar dat geeft ook niet, het gaat er om wat het je waard is tenslotte. Nou ja, die velgen schieten door de pijngrens. Of ‘ie ooit weg gaat? Dat weet ik niet, misschien ruil ik hem als ik wat ouder word wel in voor een GS. Of beter, dan hou ik hem erbij!”