Mijn Trots – Igor Mahieu

« Terug naar Mijn Trots
Ondanks dat zijn moeder er tegen is haalt Igor Mahieu op zijn 21e zijn motorrijbewijs. Na een Suzuki GSR600 en twee Kawasaki Z1000’s koopt hij in 2021 deze Kawasaki Z H2. En die wordt, net als de twee groenen daarvoor, qua looks flink onder handen genomen: “van de dealer naar huis is de enige keer dat ik er in originele staat mee heb gereden.”

Op mijn zestiende begon ik met een Derbi crossbrommer, maar een paar jaar later moest er natuurlijk een motor komen. Dat kwam vooral door de films Biker Boyz en Torque, daar is de passie wel ontstaan. Uiteindelijk ben ik op m’n 21e uit huis gegaan en heb ik daarna meteen mijn rijbewijs gehaald. ’s Winters stond toen mijn eerste motor in de garage: een Suzuki GSR600. Een naked bike met 100 pk, meteen een beetje sportief. Eerst wilde ik door de films graag een supersport, maar in een naked zit meer fun aan de lage toeren, vandaar dat ik toen voor een naked heb gekozen. Na drie jaar kocht ik mijn volgende motor, een Kawasaki Z1000. Eerst was ik van plan om de 800 kopen, maar die voelde toch niet zo goed aan als de 1000. Na een toertje op de parking met de Z1000 van een vriend was ik direct verkocht. De Z1000 moest het worden. In 2015 kocht ik een occasion van hetzelfde jaar, daar heb ik twee jaar mee gereden voor ik het 2017-model kocht, die ik na weer twee jaar heb ingeruild voor deze Z H2.”

“Net als bij mijn vorige motoren moest ook de Z H2 er optisch aan geloven. In de eerste plaats omdat ik dat zelf gewoon mooi vind, maar ook omdat ik merk dat mijn volgers op Instagram (@djlintro) dat leuk vinden. Ik zal niet zeggen dat ik veel volgers heb, maar ik merk wel hoe meer ik er aan doe, hoe meer mensen interesse tonen. De onderdelen heb ik meteen besteld nadat ik de motor had gekocht, al was er toen nog niet zoveel beschikbaar omdat de motor natuurlijk net nieuw was. Van de dealer naar huis is de enige keer dat ik er in originele staat mee heb gereden, daarna is hij niet meer buiten geweest totdat ‘ie klaar was. Ik heb er heel wat aan gedaan, waaronder de valbeugels, headlight covers, onderkuip, spoilers, radiator cover en een volledig nieuw uitlaatsysteem. Daarnaast heb ik nog wat groene accenten zoals boutjes, gewrapte vorkpoten, spiegels, stickers en andere dingen toegevoegd.”

“Motorisch is er iets minder aan gedaan. Ik heb ‘m laten tunen, hij is nu van 200 pk en 137 Nm naar 230 pk en 159 Nm gegaan. Er zou misschien nog wel meer kunnen, maar we hebben hem nu zo getuned dat de specs beter zijn en de afstelling goed is, zonder dat de componenten gevaar lopen. Het enige gevaar van de tuning zat was dat de originele uitlaatbochten konden smelten bij lang op hoge snelheid rijden, omdat de supercharger zoveel hitte genereerd. Daarom heb ik uiteindelijk gekozen voor een Akrapovic-variant, met een demper van SC Project. Naast het tunen heb ik alleen nog de blowoff-valve aangepast. Normaal gaat de aangezogen lucht weer terug de supercharger in, maar dat is niet zo goed voor de supercharger. Dus heb ik er een andere blowoff-valve opgezet, zodat de oude lucht gewoon wordt uitgeblazen en alleen verse lucht van buiten aangezogen wordt. Ik durf niet te zeggen of het ook beter is voor het vermogen, misschien een of twee pk, maar het is dus vooral voor de kwaliteit van de supercharger. Al met al ben ik blij met hoe de moto nu is. Maar ondanks alle aanpassingen rij ik er wel gewoon mee, ik ben er zo blij mee dat ik hem niet als een mooi beestje in de garage wil houden.”

“Of de Z H2 ooit nog weggaat? Wie weet, als er op een dag iets mooiers uitkomt misschien wel. Ik ben bijvoorbeeld al zeker vijf jaar verliefd op de Honda Africa Twin, en een maat van mij heeft een XDiavel, dat vind ik ook wel een zotte moto. Maar zolang mijn lichaam nog een supernaked aankan, doe ik dat nog het liefst. Eén ding weet ik zeker: welke motor er ook komt, het wordt altijd een custom én altijd een groene!”