Mijn Trots – Herko van Beek

Voor er nog maar één woord gezegd is, komt er uit de rugzak van Herko van Beek een flinke ringband tevoorschijn. Daarin alle testen van de Suzuki TL1000S die hij heeft kunnen vinden, in kleur uitgeprint en keurig geordend in transparante ordnerbladen. Het 40-jarige raadslid van de ChristenUnie is naar eigen zeggen buitengewoon perfectionistisch, deels ook de reden waarom de TL1000S meteen zijn hart stal: “Omdat er niet zoveel aan zit, is er ook weinig waar ik me aan kan storen.” “Deze TL1000 is van 2001, maar zelf heb ik hem gekocht in juni 2010. Mijn eerste echte zware motor, daarvoor heb ik nog wel een paar 750’s gehad, maar het gros was toch wel te kwalificeren als licht. Ik ben begonnen op een FZX 750 Fazer en heb bijvoorbeeld ook GSX-R600 gehad, maar daarnaast ook een bloedmooie Tetsuya Harada Aprilia RS125 met zo’n bananenbrug, Cagiva Mito 125 in Lucky Strike uitvoering, ook schitterend, en een Kawasaki ZZ-R400. Alles door elkaar, van een 750 naar een 125 cc en vervolgens weer een vierhonderd. Dat is niet echt gangbaar, dat weet ik, maar ik heb ik gewoon altijd van alles willen rijden. Al was ik wel echt fan van 400 cc motoren, die zijn lekker licht en handelbaar, heel goed betaalbaar en dan hoef je ook niet bang te zijn dat de motor er met je vandoor gaat, zeg maar. Over het algemeen waren het wel allemaal sportieve motoren, daar heb ik wat mee. Ik ben namelijk helemaal gek van wegracen. Ik ga al sinds 1983 naar de TT en de Hengelo races en sla geen jaar over. Dat is echt mijn grootste hobby, om te kijken dan hè, niet om te doen. Met de GSX-R heb ik wel eens op Assen gereden, maar toen kwamen ze me op het achterwiel voorbij zetten. Ik ben eigenlijk ook gewoon een toerrijder, maar vind het een kick om een sportmotor te rijden. Ik heb ook wel eens wat anders geprobeerd, een Suzuki Intruder, maar dat was echt helemaal niks, choppers da’s blijkbaar niets voor mij. Na een paar maanden heb ik hem alweer ingeruild op dezelfde Yamaha FZR die ik daarvoor had, zo’n spijt had ik ervan. En toen kwam de TL. Gekocht in juni, maar pas in januari 2011 opgehaald. Ik was enorm druk met m’n raadswerk, maar kon de FZR zo goed inruilen, dat ik toen de deal heb gemaakt dat ik de TL1000 een half jaartje later zou komen ophalen. Ik heb er eigenlijk dus net pas één seizoen mee gereden. Maar liefde op het eerste gezicht hoor. Je zou gezien mijn voorliefde voor sportmotoren verwachten dat ik voor de R-versie met kuip zou gaan, maar nee, deze naked uitvoering deed me veel meer. Kwam in eerste instantie voornamelijk door het kleurtje. Ik was wel op zoek naar een tweecilinder, maar niet specifiek een TL1000. Kwam ik op een dag eigenlijk bij toeval bij De Valkenier en daar stond ‘ie, knalgeel, fenomenaal gewoon. Proefritje gemaakt en ik was direct verkocht. Dat begon al bij het starten, die donkere klappen uit de uitlaat, kippenvel werkelijk. Ik was direct blind van verliefdheid, ben dat nog steeds eigenlijk. Wat ook wel belangrijk was, wast hij de goede technische specificaties had, WP-vering voor en achter, een stuurdemper en BSM-uitlaten. Echt een heel goede reputatie had de TL namelijk niet. Hij had bijvoorbeeld last van enorme tankslappers, daar is geloof ik zelfs destijds nog een journalist door verongelukt, en dus kregen alle TL-duizends achteraf een stuurdemper. Ook de vering was veel te stug, de bekrachtiging van de koppeling werkte niet goed, injectie die rukkerig reageerde bij lage toeren. Nee, kinderziektes waren de TL niet vreemd, die hebben het imago van de machine zelfs dusdanig beschadigd dat hij al na vijf jaar het veld moest ruimen voor de SV. Ik wist wel van die problemen, maar toch wilde ik hem hebben, wat ik al zei, zo blind van verliefdheid was is. Maar ik heb wel eerst bij de dealer geïnformeerd of hij technisch écht honderd procent in orde was. Ik ben namelijk atechnisch dus hij moest goed zijn. Niet alleen in technisch opzicht trouwens, ik ben perfectionistisch en een poetser, dus ook qua uiterlijk moest hij in een perfecte staat verkeren. En dat deed ‘ie gelukkig. Dat is ook één van mijn belangrijkste doelen nu, niet allerlei accessoires erop schroeven, maar hem zo mooi zien te houden zoals ‘ie nu is. Hij klopt namelijk. Natuurlijk heeft hij kleine imperfecties, bijvoorbeeld de grote spiegels, maar die storen me niet. Sterker nog, die maken hem nu ju