Mijn Trots – Frans Kersten en zijn Cagiva’s

Een folder van een Cagiva SX350 die hij op z’n tiende kreeg, wakkerde bij Frans Kersten (50) een diepgewortelde liefde aan voor dit Italiaanse merk. Waar Cagiva tegenwoordig vooral in de luwte lijkt te vegeteren, brandt het heilige vuur in Kersten ook vandaag de dag nog als nooit tevoren. “Zo’n kleine Italiaanse fabriek die het tijdens de GP’s als underdog opnam tegen de grote Japanse spelers, dat vond ik magistraal!”

“Toen ik een jaar of tien was, kreeg ik mijn eerste motorfolder, van een Cagiva SX350. Op de een of andere manier is die altijd blijven hangen, de motorfiets niet eens zozeer, maar veel meer Cagiva als merk. Dat gevoel is niet alleen altijd gebleven, maar zelfs gegroeid met de jaren. Begin jaren ’90 bijvoorbeeld reden ze mee in de 500cc GP’s, en als kleine fabriek met een keer tien man op de ontwikkelingsafdeling, knokten ze tegen de grote jongens uit Japan. Met succes ook nog, dat vond ik magistraal. Bovendien sprak het Italiaanse design me ook gewoon véél meer aan, net als de techniek. Ik weet nog dat ik op mijn achttiende, we waren met wat vrienden aan het rijden, voor een stoplicht zo’n Ducati 900 desmo zag. Dat ding gaf me toch een klappen, toen wist ik al dat er ooit zo eentje moest komen. Maar ja, ik was student en kon me er nog niet eentje veroorloven. Na mijn afstuderen heb ik een tijdje geen motor gehad, dat was wat praktischer met werk, maar dat duurde maar een paar jaar. Als je eenmaal werkt, heb je ook geld hè. En van dat geld kocht ik m’n eerste Cagiva, een Elefant 650 met Ducati desmo V-twin. Een mooie, maar ook stevige fiets met exclusieve componenten. Vrienden van me reden op zo’n Transalp, maar dat was in vergelijking met de Elefant net een brommertje. Drie jaar heb ik hem gehad, waar er een Ducati 750SS Nuda kwam, ook Italiaans en mooi om te zien. Prima motor, alleen leerde ik destijds mijn vrouw kennen en toen die zichzelf een keer achterop zag zitten was het meteen over. Zag er niet uit volgens haar, dus moest er wat anders komen. Toen heb ik de 750SS ingeruild voor een Cagiva Elefant 900, vond ik ook helemaal niet zo erg trouwens. Die heb ik negen jaar gehad, waarbij er tussendoor ook nog diverse andere Cagiva’s voorbij kwamen. Ik hou namelijk ook van techniek en mag graag sleutelen, voor ‘erbij’ had ik dan ook altijd wel een projectje. Dat begon met een Alazzurra 350, die was in een behoorlijk slechte staat, maar ik heb ‘m helemaal opgeknapt en weer verkocht. Vervolgens kwam er een Mito 125, die weer de deur uit ging voor een Elefant 650, die ik helemaal tot supermotard had omgebouwd. Deze heb ik wel een paar jaartjes gehouden trouwens, die techniek en hele mik-mak was schitterend hè, daar kon ik uren naar kijken. Maar uiteindelijk is ook deze weer weggegaan, ik zag namelijk een hele mooie X-Raptor staan. Een nieuwe en zo mooi, die kon ik gewoon niet laten staan. Uiteindelijk gaan ze allemaal wel weer de deur uit, behalve deze DG 3.50 trialmotor. Daar ben ik denk ik wel zo’n twintig jaar naar op zoek geweest. Het is één van de eerste echte eigen Cagiva’s en er zijn er in totaal slechts tweehonderd van gebouwd. Behoorlijk exclusief en je vindt ze bijna niet. Deze kwam ik via via op het spoor op Spaanse site voor tweedehands motoren. Een mooie uit 1982, netjes opgeknapt en gekocht voor slechts 600 euro. Niet te geloven hè?
Een hele rits Cagiva’s heb ik dus al gehad, maar niet eentje zo lang als de Elefant 900, dat was ook echt een superfiets. Alleen hebben ze een Ducati-blok, onder de drieduizend toeren is het vaak hak-hak-hak-hak. Dat was ik op een gegeven moment wel een beetje zat, daarom heb ik hem ingeruild op een Navigator met het Suzuki-blok van de SV1000. Een schitterende en fijne fiets, maar toch ben ik de Elefant 900 nooit vergeten. Eigenlijk heb ik altijd wel een beetje spijt gehad dat ik hem heb weggedaan. Destijds was ik ‘m een beetje zat, maar achteraf… Het is natuurlijk ook een bijzondere machine, heeft twee Dakars op zijn naam staan en tig etappes gewonnen. En omdat ik toch wat te sleutelen voor erbij wilde, was de keus wel snel gemaakt. In 2014 heb ik deze gekocht. Een opknapper, maar dat maakte me niet uit, want ik wilde er toch een Lucky Strike-uitvoering van maken. Volgens de vorige eigenaar was hij technisch goed, maar uiteindelijk bleken er toch wel wat probleempjes mee, zo zat er onder meer een kortsluiting in het elektrisch circuit. Ik heb echter meerdere Elefants gehad en dan weet je wel waar de meeste pijnpunten liggen. Heb ik ‘m eerst technisch in orde gemaakt en vervolgens laten spuiten. Precies zoals ik ‘m wilde hebben en ik krijg er ook héél veel goede reacties op. Zeg nooit nooit, maar zoals het er nu voor staat, gaat ‘ie ook niet meer weg. Ik heb eindelijk gewoon weer mijn oude liefde weer terug!”

Meer weten over het merk Cagiva, kijk eens op: www.cagivarijdersgroep.nl