Mijn Trots – Ed van der Knaap

Iedere twee jaar een nieuwe machine, dat was net als voor veel andere motorrijders ook voor Ed van der Knaap een vast ritueel. Maar nadat er in 2005 een hagelnieuwe Yamaha MT-01 in het leven van de Schiedamse bouwvakker kwam, is Van der Knaap er zeven jaar later nog steeds niet op uitgekeken. En dat komt niet in de laatste plaats door de vele verbouwingen die hij er al aan heeft uitgevoerd. Echt grote wensen voor de MT-01 zijn er niet meer volgens Van der Knaap. “Maar ja, je weet nooit waar je nog tegenaan loopt.”“In 2004 zag ik de MT-01 voor het eerst en ik was meteen verkocht. Dat moest de opvolger worden van de Suzuki GSX1400 die ik op dat moment nog reed. Ik heb hem nieuw gekocht en het was een van de eerste MT-01’s die werden uitgeleverd, 4 april 2005. Helaas is er altijd weinig animo voor deze machine geweest. De looks heeft ‘ie absoluut, maar de 90 pk vermogen is gewoon te weinig. Er had een halve Vmax met 140 pk in gemoeten. Het blok heeft nu echt een makkie in dat ding. Maar ik heb er prima mee leren leven hoor. Ik trap hem ook niet over de kop. Hij draait maar 5.000 toertjes, dus een hardloper is het niet echt. De tandwielverhouding is wat veranderd, zodat ‘ie wat meer onderin heeft. Daardoor hoef ik minder te schakelen en dat is wel lekker in het stadsverkeer. Het bokt nu veel minder. Aan het blok heb ik verder niets gedaan, maar voor de rest ben ik de afgelopen jaren wel tegen het een en ander aan gelopen. Spullen waarvan je denkt: ‘Hé, dat kan ik vermaken of verrommelen’. En dan ga je weer. Dat doe ik nu al zeven jaar met de MT-01 en ik ben er nog steeds niet op uitgekeken, terwijl ik voorheen na een jaar of twee al naar wat anders begon uit te kijken. Dat ‘ie nu alweer zeven jaar oud is, is hem niet aan te zien. Hij ziet er uit als om door een ringetje te halen, maar ik heb hem ook goed bijgehouden. Pekel ziet ‘ie niet, alleen af en toe een regenbuitje. Ik kan veel thuis doen, daar heb ik ruimte genoeg. Dan zegt mijn vrouw altijd: ‘Ga je weer naar Truus toe?’. Ja, ik ga eens effe kijken hoe het er mee is, zeg ik dan. Alle schildjes die er op zitten, heb ik ook thuis gemaakt, met de decoupeerzaag. Eerst een modelletje zagen en dan ga ik zitten schuren, vijlen en dan polijsten. Dan plak ik er nog een sticker met logo op en dat straal ik vervolgens licht aan. Als je het stickertje er dan weer voorzichtig aftrekt, heb je een prachtig resultaat. Dat is leuk werk en het kost twee keer niets. En als ik een keer een stuk metaal gebogen moet hebben, rijd ik hier naar de ijzerboer en zet ik een kratje bier om de hoek. Doen ze het even tussendoor. Dat is meteen ook het geinige er van. Je kunt wel allemaal originele accessoires gaan aanschaffen, maar dat spul is schreeuwend duur. Sommige dingen kan ik niet zelf maken, zoals het binnenwerk van de uitlaten. Dat is van het Zweedse Raask. De buitenringen van de dempers zijn ook aftermarket, maar daar heb ik zelf LED-verlichting in gemaakt, mooi afgedekt met een lexaan plaatje. Ook rond het blok heb ik LED’s gemonteerd, dat kost de wereld niet. Ik laat ze meestal wel branden, problemen heb ik er nog niet mee gehad. Maar de meeste ritjes maak ik ook inde buurt en daar kennen ze me onderhand wel: Ed met zijn knetterfiets. De vering heb ik verleden jaar bij Hyperpro laten aanpakken. Dat begon eigenlijk met een lekke keerring, die dingen lekken om de haverklap. Was een duur geintje en ook het balhoofd was niet al te jofel meer. Bij Hyperpro namen ze dat gelijk even mee bij het vervangen van de vering en was ik voor een mooi prijsje klaar. En het was een goede investering, want ik kende hem niet meer terug qua sturen en veren. Tja, en wat zit er verder nog op? Aftermarket remschijven, aluminium hulzen om de vorkpoten, stalen remleidingen. Aan die remleidingen zit ook een leuk verhaal. Die heb ik bij Bike Design laten maken, maar ik was destijds de eerste die daarvoor met een MT-01 langs kwam. Die hadden ze dus nog niet. Hebben we samen een middagje lopen passen en meten en aan het eind van het liedje hoefde ik er niets voor te betalen. Ze hadden nu mooi de maten kunnen bepalen en konden er verder mee aan de slag. Wensen voor de MT-01 heb ik niet echt meer. ’t Is een beetje wat je nog tegenkomt. Die beugel om het achterwiel bijvoorbeeld. Was een beschadigd carbon exemplaar, dat ik bij een Vmax-specialist had opgeduikeld. En dan begin ik er toch weer mee te rommelen hè.