Mijn Trots – Daan Bomhof

Zijn eerste motor, een Intruder, had hij al voor hij überhaupt het rijbewijs had. “Een prachtig ding”, aldus freelance fotograaf Daan Bomhof, maar hoe groot de liefde optisch ook was, eenmaal in het zadel wilde het niet echt boteren tussen hem en de Soes. En dus moest de V-twin wijken voor een andere tweepitter, een R1100GS, een relatie die tot op de dag van vandaag stevig met twee benen in de Hollandse klei staat.“Ja, de Intruder. Die heb ik gekocht een maand of twee voor ik mijn rijbewijs zou gaan halen. Zou ja, stond de Suzuki mooi te blinken in schuur, met van die forward controls erop, leren tasjes, extra lampjes en andere tierelantijntjes, en toen ging mijn examen niet door omdat het sneeuwde. Moest ik twee maand wachten, dat vond ik hééél erg. Gelukkig toen wel meteen geslaagd en toen kwam ik er al heel snel achter dat de Intruder niet echt mijn type motor was. Met de camera in de rugtas op weg naar een klus en dan aankomen met een zere rug, geen gevoel meer in de vingers, dooie tenen. Ik kon de motor niet eens neerzetten na een half uur rijden, want dan ging ik door m’n knieën, en da’s niet goed. Inruilen dus, maar het was een zevenhonderdje en geen hond die dat ding wilde hebben. Uiteindelijk heb ik hem particulier kunnen verkopen, aan iemand die dacht dat het een wegracer was. Tenminste zo deed ‘ie zijn testrit, maar ik was hem in ieder geval kwijt.Toen ben ik naar MaMoLa in Laren gaan kijken naar een F650GS. Ik wilde een motor waar ik wat meer rechtop zat met meer overzicht, en ook dat enduro gevoel leek me wel mooi. Marius de eigenaar vroeg me toen wat ik er mee ging doen en toen hij hoorde dat ik nogal veel onderweg was met zware spullen en dus ook flinke koffers wilde, zei ‘ie ‘neem dan die 1100 maar mee’. Ik riep meteen ‘man, ik heb de pis net lauw als motorrijder, dat trek ik niet zo’n machine’. Maar hij zei rij nou maar een stukkie, kijken we daarna wel of je nog met de 650 wil rijden. Ik heb toen net tien kilometer gereden, maar kwam terug met een grijns van oor tot oor, ‘whoah, da’s pas een motor’. Nou, weg onderhandelingspositie. Marius meteen, ‘zal ik er maar een strikkie omheen doen?’. Ik heb hem nu vijf jaar, heb er 70.000 kilometer mee gereden en hij heeft nog geen klap verkeerd gegeven. En hij stuurt zo makkelijk, met al die koffers is hij loeizwaar, weegt over de 300 kilo, maar ik rij de randjes eraf. Nog net niet de knie tegen de grond, d’r zit nog zo’n tit voor hè!Wel heb ik er de eerste winters een andere motor bij gehad. Om hem te sparen, maar ook omdat ik dan eens wat anders kon proberen. Ik heb eerst een Yamaha-tje gehad, zo’n XJ600. Had ik altijd het gevoel dat ik op mijn racefietsje zat, zo klein en kaal. De winter erop een K100RS. Mooi ding, vraag een kind om een motor te tekenen en ze tekenen dat model, maar hij stuurde voor geen meter. De volgende pekelfiets werd toen een Africa Twin, dat vond ik echt een wereldfiets. Maar ja, toen werd nummertje één geboren en moest de Africa Twin worden ingeruild op een nieuwe Buggaboo. Ik had de afspraak met mijn vrouw dat zodra Bob er was ik de Twin zou wegdoen voor een nieuwe kinderwagen. Prima deal hoor, alleen dat deel van het inruilen van de motor was achteraf niet zo slim. Wat een fijne fiets was dat, als ik ooit weer iets koop voor erbij, dan wordt het weer een Africa Twin. Maar de GS blijft toch mijn grote liefde. Heeft het altijd gedaan, alleen de hallgever is ooit kapot geweest. Voor drie tientjes een gereviseerd exemplaar van iemand van het GS-forum gekocht, zelf erin gesleuteld en toen deed ‘ie het weer. Is ook een zwak punt van de GS, dus dat viel te verwachten, net als de versnellingsbak. De bak van iedere GS van voor 2000 klapt, dus dat doet deze ook, maar vooralsnog doet hij het nog. Verder echter nul problemen. Ik heb er ondertussen ook het een en ander aan veranderd. Zo’n GS leent zich prima voor het aanbouwen van ditjes en datjes. Zit een andere uitlaat op, open luchtfilter, hij is gechipped, dat soort dingetjes. En natuurlijk de koffers. Er zaten standaard toerkoffers van BMW op, maar daar moest ik mijn helm in fijn persen, terwijl ook mijn school- en cameratas er niet in konden. Toen een setje van Hepco en Becker, was veel te lomp, maar gelukkig kon ik van iemand van de GS Club deze set van Jesse Luggage overnemen. Onverwoestbaar, daar is ooit iemand met tachtig achterin geklapt en je ziet alleen maar een klein deukje. Die krengen kosten ook 1400 euro nieuw, maar dat heb ik er niet voor betaald hoor.Ach ja, de franje is er inmiddels wel een beetje af. Wat heet, hij is gewoon spuuglelijk, een mooie kant heeft ‘ie niet meer, maar ik ben er zo vertrouwd mee, snap je? Hij gaat ook pas weg wanneer ‘ie helemaal uit elkaar is geknapt. Eerder absoluut niet!”