Mijn Trots: Cor Peeters

Cor Peeters kijkt de huidige hang naar retro-motoren met een grote grijns aan. Hij rijdt al jaren retro, op een Honda GB500TT uit 1989. Wacht even, 1989? Inderdaad, toen lanceerde Honda deze éénpitter met uitgesproken klassieke looks al. Een retro avant la lettre dus, waarvan dit exemplaar inmiddels zijn tweede is.

“Een jaar of vijftien terug ben ik na tientallen jaren weer gaan motorrijden. Ik had een oude Honda VT600 opgeknapt en tijdens een van de ritjes op dat ding kwam me een schitterende motor voorbij. Ik dacht in eerste instantie dat het een oude Norton of iets dergelijks was. Toen ik hem vervolgens had bijgehaald, bleek het tot mijn verbazing een Honda te zijn, een GB500 Tourist Trophy. Ik kende het model niet, maar was er meteen door gegrepen en ben me er vervolgens eens goed in gaan verdiepen.
Het bleek dat Honda in Japan eind jaren tachtig de GB400TT op de markt had gezet, en ook in Amerika succes dacht te kunnen hebben met een betrouwbare retro-achtige machine. Dat werd deze op de XBR500 gebaseerde GB500TT, een Japanner met de looks van een Brit uit de jaren zestig. Hij werd in 1989 en 1990 alleen in Amerika gevoerd, maar een succes was het niet. Daarop besloot een aantal Duitse motorzaken begin jaren negentig om die GB’s grijs te importeren. Daar sloeg het concept wel aan, waarop Honda Duitsland besloot de resterende 2.000 GB’s zelf naar Duitsland te halen, waar ze vervolgens als GB500 Clubman aan de man werden gebracht.
Ik wist toen al dat ik hoe dan ook zo’n ding moest hebben en die vond ik dan ook in Duitsland. Hij bleek van een echte liefhebber te zijn, een technicus die bij Volkswagen in Wolfsburg werkte. Na het zien van de motor was ik meteen verkocht, en de motor trouwens ook. Ik heb er vervolgens een aantal jaar met veel plezier op gereden, maar op een gegeven moment heb ik hem toch verkocht. Daar had ik eigenlijk direct al spijt van, want iets wat je mooi vindt, moet je natuurlijk niet weg doen.
Maar goed, ik heb daarna een CB Seven Fifty gehad, zelf opgeknapt en ook een motor met een klassieke lijn. Een motorfiets moet voor mij sowieso een ronde koplamp hebben, anders komt ‘ie bij mij niet door de ballotage. Van al die Transformers van tegenwoordig ben ik niet zo’n fan. Die Seven Fifty reed ik uiteindelijk total loss. Daar kwam ik zelf redelijk vanaf, maar mijn vrouw, die in die tijd ernstig ziek was, kon het niet rijmen dat zij zo haar best deed om op deze aardkloot te blijven en dat ik op een motor stapte. Daar had ze wel gelijk in, dus heb ik met liefde alles weggedaan. Helaas is ze vorig jaar overleden, waarna ik in een behoorlijke dip kwam. Mijn huisarts vond het tijd dat ik weer een hobby zocht voor de afleiding en raadde me aan weer te gaan motorrijden. Dat wilde ik in eerste instantie niet, want ik heb twee kinderen en een kleinkind en als mij iets overkomt, hebben zij helemaal niemand meer. Maar mijn kinderen waren gelukkig de eersten die zeiden dat ik gewoon weer moest gaan motorrijden.
Ik kocht in eerste instantie weer een Seven Fifty, maar na een paar weken kwam ik er achter dat dit niet de goede keuze was. Ik had toch weer voor een GB500TT moeten gaan, die is qua afmetingen, gewicht, rijeigenschappen en uiteraard het uiterlijk echt voor mij gemaakt. Uiteindelijk vond ik er opnieuw één in Duitsland, bij een Nederlander, die net over de grens bij Oldenzaal woonde. Ook weer een prachtig ding en met liefde onderhouden. De kleur is geweldig, Black Green Metallic heet het officieel. Het lijkt zwart, maar als de zon er op staat, zie je dat er een prachtig groen pareltje in zit. En dat gecombineerd met die gouden biezen….
Het mooie is natuurlijk dat ieder zichzelf respecterend motormerk tegenwoordig een retro-model heeft en dat ik een retro-model heb dat Honda in 1989 al op de markt had gezet. In die zin was Honda zijn tijd ver vooruit, of achteruit misschien. Nu past de GB perfect in het straatbeeld. Ik krijg er ook veel positieve reacties op, veel mensen denken in eerste instantie dat het een oude Engelse machine is. Onderdelen zijn tegenwoordig helaas minder goed te vinden en daaraan merk je wel dat het een gezochte motorfiets begint te worden. De ironie wil zelfs dat de GB500TT uitgerekend in Amerika tegenwoordig een cultstatus heeft. Daar betalen ze voor een goed exemplaar rustig 10.000 dollar. Maar niet voor deze, want deze blijft bij mij!”