Mijn Trots: Bror Aarsman

Het was altijd een klein gevecht tussen moeder en zoon wie er mee mocht achterop de R1200GS van pa. Sinds een maand of drie heeft ma echter weer het alleenrijk op de duozit, want de 18-jarige Bror Aarsman laat tegenwoordig zelf de motorteugels vieren, op een Honda CB360T uit 1975. Een cultfiets pur sang, waar de student interieurbouw/meubelmaker niet eens echt specifiek naar op zoek was. Desondanks heeft de Honda zijn plekje in de familie inmiddels helemaal veilig gesteld. “Of ik ‘m ooit nog weg doe? Nee joh!”“Oh ja, alles draaide bij mij om motoren. Altijd bij m’n vader achterop en op mijn achttiende moest en zou er meteen een motor komen. En dat is wel gelukt, eerder al zelfs. Deze CB360T, een Amerikaans model, heb ik net na mijn zeventiende verjaardag namelijk al gekocht. Een vriend van m’n pa wist dat ik op zoek was naar een motor en hij kende iemand die er nog eentje in z’n schuur had staan. Die man gemaild met de vraag of hij hem misschien wilde verkopen, maar toen wist ik nog helemaal niet precies wat voor model het was. Kreeg ik wat foto’s terug en dat zag er best goed uit. Mijn vaders eerste motor was een CB350 en hij zei dat je zo’n ding heel goed kon ombouwen tot een café racer. Heb ik wat foto’s opgezocht op internet en dacht meteen, ‘da’s eigenlijk best vet, een klassieke motor, die je zelf een beetje sportief ombouwt’. Dus kijken, en toen bleek het ding negen jaar stil te hebben gestaan, en hij liep niet. Of beter gezegd, dat hebben we niet geprobeerd. Naast een verrotte voorrem, de remcilinder was helemaal aangevreten, zat er namelijk ook lichte roest in de benzinetank. M’n vader was daarom bang dat er vuil in het blok zou komen als we de motor zouden proberen te starten, dus dat hebben we maar niet gedaan. Was ook niet echt nodig, hij zag er goed uit en echt veel kilometers stonden er ook niet op. Hij had pas 6000 mijl gelopen, dat is nog geen elfduizend kilometer. Dus ik had er wel vertrouwen in dat het met dat blok wel goed zou komen. Kopen dus, voor maar vijfhonderd euro trouwens.Omdat de garage thuis nogal vol stond hebben we ‘m bij mijn oma in de garage gezet, daar hadden we tenminste alle ruimte. Nadat ‘ie eerst helemaal kaal was gestript zijn we begonnen met het frame. Toen we hem in eerste instantie zagen staan leek het wel mee te vallen, maar eenmaal uit elkaar zaten er toch wel veel roestplekken op. Dus met staalborstel op de boormachine het frame helemaal kaal geschuurd tot alle lak en roest eraf was en vervolgens alles in de grondverf gezet, een stuk of drie keer geloof ik wel. Daarna zijn er ook nog drie lagen lak op gekomen. Gewoon zelf gespoten met spuitbussen in een geïmproviseerde spuitcabine, en dat ging prima, het ziet er heel netjes uit in ieder geval. En daarna was het eigenlijk meteen al beetje bij beetje de boel weer opbouwen. Het blok bijvoorbeeld is eerst helemaal schoongemaakt en gespoten. De cilinderkoppen zijn nu zwart en de rest gewoon grijs zoals het was. De eerste laag grijs was wel alleen heel erg zacht, kwam er een druppeltje benzine op, dan liep het er zo af. Dat hebben we afgelopen week daarom nog even overnieuw gedaan, nu met velgenspray en dat blijft wel goed zitten. Het blok weer aan het lopen krijgen viel zoals verwacht erg mee. Kwestie van de carburateurs ultrasoon laten reinigen en de tank van binnen ontroesten. Dat laatste hebben we zelfs zelf gedaan, met Tank Cure of zoiets. Dat kwamen we bij toeval tegen op een beurs en dat werkte super. Er zat ook alleen een beetje vliegroest op en dat liet zich met die vloeistof boven verwachting goed verwijderen. Hebben we vervolgens de boel in elkaar gezet en toen konden we hem starten. Ook dat ging eigenlijk vrij gemakkelijk, hij liep meteen en we hebben er bijna niets aan af hoeven stellen.Qua verbouwen viel het verder wel mee, het was een origineel beestje met een hoog stuur, lang zadel, grote knipperlichten en een enorm achterlicht, dat hebben we allemaal wat sportiever gemaakt. Het zadel bijvoorbeeld, heb ik in Amerika besteld en dat werd anderhalve week later via Vietnam thuis afgeleverd. Voor maar honderd euro, echt geen geld. Tja, en verder was het vooral veel, echt heel veel poetsen. Met de achterschokbrekers alleen al ben ik dagen bezig geweest. Dat spul hebben jullie nog getest, Metal Polish of zo, dat werkte hartstikke goed. Er zijn in totaal zo’n drie tubes doorheen gegaan, echt waar, het was poetsen tot de huid eraf kwam. Maar dat maakt niets uit, hij ziet er weer heel mooi uit. Als ik nu een toertochtje rij zijn er allemaal mensen die gaan toeteren of hun duim opsteken. Hoe vet is dat?”