Michael van der Mark’s 8 Uren van Suzuka

Op 30 juli jongstleden werd de veertigste editie van de Acht Uren van Suzuka verreden. Voor de vijfde achtereenvolgende keer verscheen ook Michael van der Mark aan de start, de 24-jarige Rotterdammer verliet met een brede glimlach op zijn gezicht als winnaar Japan. Als geen ander weet Van der Mark hoe moeilijk het is om deze race te winnen, hij deed het namelijk al drie keer!

Er was een tijd dat Suzuka werd beschouwd als een vervelende drempel op de internationale agenda, de race genoot duidelijk niet meer het aanzien van weleer, had zijn glans verloren. Met een dikke 80.000 fans op de volgepakte tribunes liet de 2017-editie echter vooral zien dat deze endurance race een heuse revival, die in 2015 begon, heeft ondergaan en weer tot zijn oude glorie is gestegen. Voor de Van der Mark, die samen met WK Superbike-teamgenoot Alex Lowes en Japanner Katsuyuki Nakasuga de #21 R1 van het Yamaha Factory Racing Team bemande, werd het een speciale dag. Niet alleen vanwege de winst, maar vooral ook omdat de pijn van het verlies van de afgelopen twee jaar nog altijd vers in het geheugen ligt.
“De Acht Uren van Suzuka is zo’n groots evenement, het heeft even nodig voor het besef van de overwinning echt is ingedaald”, vertelt Van der Mark. “Het is alweer een paar jaar geleden sinds mijn laatste winst hier en het is fantastisch om eindelijk weer op de hoogste trede van het podium te staan. De race geeft je zo’n enorm goed gevoel, maar ik denk dat je dat gevoel alleen ervaart wanneer je wint. En ik heb het geluk gehad dat nu voor de derde keer mee te maken. Het is vooral een enorm zware race, wanneer na acht uur de finishvlag valt en de adrenaline eindelijk afneemt, besef je pas hoe uitputtend deze slijtageslag eigenlijk is. Maar het is ook een ongelooflijke race, alleen al omdat er zoveel mensen bij betrokken zijn. We zijn met drie rijders, maar daarnaast zijn er nog zoveel meer mensen bij het team betrokken, dat is echt bijzonder om mee te maken. Het is ook een ander team dan waarmee we in het WK Superbike aantreden, dat maakt het extra speciaal. De Suzuka-crew werkt weliswaar op dezelfde manier als ieder andere raceteam, maar het zijn wel andere mensen. Mensen waarmee ik slechts één keer per jaar samenwerk, maar desondanks gaat het allemaal bijna als vanzelf. Het is echt een goed team wat het leuk maakt om hier te zijn.”

Uiteraard komt Michael van der Mark ieder jaar naar Suzuka met de verwachting er om de winst te kunnen strijden. Daarbij maakt het niet uit of hij nu voor Honda rijdt, waarmee hij in 2013 en 2014 won, of voor Yamaha. Uiteindelijk gaat ’t hem enkel om de winst. “Al was het dit jaar wel iets anders. Yamaha kon en wilde hier historie schrijven door als eerste fabrikant ooit drie opeenvolgende keren te winnen. De verwachtingen lagen dus wel hoog!”
De druk op de schouders van zowel team als rijders was dus hoog, waarbij Van der Mark nog de extra druk had van het vervangen van Pol Espargaro. De Spanjaard, de laatste twee jaar winnaar in Suzuka, maakte de overstap naar het KTM MotoGP-team en omdat Van der Mark sinds begin dit jaar voor Yamaha in het WK Superbike uitkomt, was de keus snel gemaakt. Het Yamaha Factory Racing Team bleek een super geoliede machine dat aan ieder detail heeft gedacht. Voorafgaand aan de wedstrijd werd elke steen omgekeerd waardoor het voor ‘Magic Michael’ daadwerkelijk een magische week werd. “Om heel eerlijk te zijn, stress heb ik het hele weekend niet gehad. De machine was super en qua betrouwbaarheid kenden we geen problemen. Tijdens tests voorafgaand aan de race hebben we een goede setting gevonden. We hebben toen ook veel tijd gespendeerd aan de raceband en het constant rijden, dat zorgde tijdens het raceweekend voor extra rust, omdat we al wisten wat we tijdens de race zelf konden verwachten. We voelden ons alle drie goed op de machine en omdat we niets hoefden te veranderen na de test was het redelijk makkelijk om de stap naar het raceweekend te maken. Ook omdat het als rijders onderling goed klikte. Alex ken ik natuurlijk al van het WK Superbike, maar het is leuk om elkaar ook eens een keer op een heel andere manier te leren kennen buiten de reguliere raceweekenden. Het was wat dat betreft echt fantastisch hier in Japan en ik denk dat dat voor iedereen geldt.”
Het moeten samenwerken met andere rijders blijkt ieder jaar weer een heel bijzondere ervaring. Topcoureurs zijn van nature wat egoïstisch aangelegd, hebben een onstilbare honger naar succes. Dat domineert zelfs hun hele manier van denken en handelen, iedere beslissing wordt bepaald op basis van één enkele vraag: word ík hier sneller van? Bij de Acht Uren van Suzuka gaat het echter niet om ‘ik’, de hoogste plaats op het podium bereik je met z’n drieën. En dat betekent soms dat er compromissen gesloten moeten worden op het gebied van zowel settings als strategie. Het team dat uiteindelijk over de gehele breedte het best tegemoet komt aan de verwachtingen van haar rijders, wint. “De sfeer binnen het team is enorm goed”, legt Van der Mark uit. “Natuurlijk wil je als coureur altijd de snelste zijn, dat geldt voor ons alle drie, maar hier moet je samenwerken. Het is soms best moeilijk om niet naar de onderlinge rondetijden te kijken en ze te vergelijken, dit vergt een heel andere mindset. Die acht uur racen met z’n drieën op zondag, dat is het enige dat telt in Suzuka. En daarbij word je er telkens weer aan herinnert dat je constant moet zijn, niet alleen tijdens de race, maar de hele week. We hebben tijdens deze week ook niets aangepast, dat alleen geeft al wel aan hoe goed de motorfiets is en hoe goed voorbereid het team is.

Nu Suzuka achter de rug is, heeft Van der Mark de focus weer verlegd naar het WK Superbike. Met nog slechts vijf races op de agenda is de Rotterdammer nog altijd op zoek naar zijn eerste podium met Yamaha. In Assen, Donington en een fantastisch Misano liet hij zien heel dicht tegen dat doel aan te zitten, wellicht dat het succes in Suzuka hem het laatste zetje geeft? “Het was in ieder geval bijzonder nuttig om de endurance racer rechtstreeks met mijn WK Superbike-machine te kunnen vergelijken. Wanneer je op de ene hebt geracet en vervolgens direct op de andere springt voor testwerk, dan merk je heel snel wat welke machine goed doet en waar we bijvoorbeeld de WK Superbike misschien nog wat verder zouden moeten ontwikkelen. Bijvoorbeeld de elektronica. De blokken van beide motoren verschillen uiteraard, omdat die van de Suzuka-machine het minimaal acht uur moet volhouden, maar ook de elektronica verschilt enorm. Op de endurance-racer werkt dat duidelijk veel soepeler, wat de machine veel makkelijker te rijden maakt. Hij heeft hetzelfde karakter als mijn WK Superbike-motor, maar het vermogen is veel beter te controleren. Wat dat betreft zou ik heel graag die elektronica op mijn racer willen hebben!”
Een ander punt dat Van der Mark graag terug zou zien in het WK Superbike is de ‘Top Ten Shootout’, dat een beetje doet denken aan de oude Superpole. Coureurs krijgen één ronde om een kwalificatietijd te zetten, wat zorgt voor de nodige sensatie. Voor Michael van der Mark zorgde die kwalificatiesessie bovendien voor de nodige extra spanning, omdat hij deze vanuit de pitbox moest volgen. “Het is vreemd en tegelijkertijd ook moeilijk om de Superpole te volgen terwijl je niet op de motor zit”, moet hij toegeven. “Als rijder wil je daar op het circuit zijn om te laten zien wat je kunt, maar Alex en Nakasuga-san waren hier zo snel dat we hebben besloten dat zij de Superpole zouden doen. Alex kent de motor ook beter, dus ik kon me ook wel in die beslissing vinden. Achteraf bleek het ook de juiste, ze hebben immers de snelste tijd neergezet. Dat je de kwalificatie zelf op de TV moet volgen is dan weliswaar moeilijk, maar als team hebben we wel het resultaat behaald dat we wilden en daar gaat het uiteindelijk om.”
Ook tijdens de race deed het Yamaha-trio wat er van hen werd verwacht en claimde een historische hattrick voor de Japanse fabrikant. De emotionele ontlading in de pitbox wanneer Lowes de finishlijn passeert, is bijna tastbaar. Missie geslaagd, maar bovenal opluchting dat er aan de hooggespannen verwachtingen was voldaan. “Ik denk dat de sleutel tot de winst vooral lag in het feit dat we allemaal een enorm goede racepace hadden en zeer constant waren. Er deden een hele hoop goede coureurs mee, maar uiteindelijk heeft geen van ons drieën een fout gemaakt en dat is het belangrijkst in een race als deze. In het eerste uur was Katsuyuki (Nakasuga red.) zo snel, de omstandigheden waren erg moeilijk maar hij reed extreem sterk. Toen Alex de clip-ons overnam reed ook hij erg sterk, wist er zelfs een nieuw ronde record uit te persen. Ik heb me vervolgens niet zozeer geconcentreerd op snelle rondetijden, maar geprobeerd zo te rijden dat we nog een extra rondje uit de tank zouden kunnen krijgen. Dat is weliswaar niet helemaal gelukt, maar dat maakte uiteindelijk niet uit omdat onze snelheid gedurende de hele race zo enorm goed was. Al met al is het wel elke keer weer loodzwaar, zowel fysiek als emotioneel. Het circuit is geweldig, de motor fantastisch, maar de verschillende stints zijn zo zwaar. Het wordt wel makkelijker naarmate de race vordert en je een goed ritme en comfortzone vindt, maar een makkie is het nooit. Het is een enorm uitputtende wedstrijd, maar het gekke is dat je onmiddellijk na het vallen van de finishvlageind alleen nog maar die dingen herinnert die het evenement zo bijzonder maken. En dan wil je maar één ding, volgend jaar terugkomen!”