Marja Kelly en haar Suzuki GS500E

Marja Kelly (53) omschrijft zichzelf als buitenmens, “je voelt de wind, ruikt de lucht”. Alleen al daarom was het motorrijbewijs een lang gekoesterde wens. In juni van het afgelopen jaar ging deze na decennia lang sudderen eindelijk in vervulling en sindsdien spoelden er al zesduizend kilometer onder de wielen van haar Suzuki GS500E door. “De auto is praktisch, een stompzinnige bezigheid, op de motor is rijden genieten!”

“Het heeft wel even geduurd inderdaad, pas sinds afgelopen juni heb ik mijn motorrijbewijs. En dat terwijl ik het al heel lang wilde. Ik had vroeger een vriend die motor reed en toen al wilde ik eigenlijk zelf ook rijden, het is er alleen nooit van gekomen. Tot ik in 2013 mijn huidige vriend Karel leerde kennen, die is helemaal in de motoren en toen begon het natuurlijk ook bij mij meteen weer te kriebelen. Hij is ook een heel voortvarend mannetje, dus toen ik ook maar iets in de richting van zelf motorrijden liet vallen, had hij al wat uitgezocht. Karel had me al eens een keer op zijn Harley gezet, maar die was best zwaar, te groot voor mij in ieder geval. Bij een motorzaak kwamen we toen een Suzuki GS tegen en dat paste duidelijk beter bij me, die kon ik tenminste baas, het is net een grote brommer immers. De hele zithouding was wel prettig, ik kon goed met de voeten bij de grond, feitelijk was het gewoon een prima beginnersmotor. Niet dat ik alleen maar naar de praktische kant heb gekeken trouwens, ik vind het ook wel een mooie motor. Sowieso vind ik een naked bike over het algemeen wel mooi. Om kort te gaan, we zijn toen specifiek naar een GS500 op zoek gegaan. In november 2014 heb ik deze gekocht, al ben ik daarbij wel een beetje blind op Karel gevaren. Hij moest namelijk de proefrit maken, omdat ik nog altijd het rijbewijs niet had. Eind 2014 zouden we namelijk naar Nieuw-Zeeland gaan en de bedoeling was dat ik na thuiskomst direct met lessen zou beginnen. Die vakantie was in één woord fantastisch, drie-en-een-halve week hebben we er met de motor rondgetoerd, ik achterop. Toen dacht ik wel, wat zou het gaaf zijn om hier zelf rond te rijden.
Omdat ik net na thuiskomst een nieuw huis kreeg, heb ik het lessen heel even moet uitstellen, maar in juni 2015 ben ik eindelijk begonnen. Ik had nog nooit brommer gereden en mijn auto is een automaat. Het hele schakelen, alles was compleet nieuw voor me, maar ik reed zo weg. Niet dat ik een natuurtalentje ben hoor, ik heb er niet voor niets bijna een jaar over gedaan en sommige dingen vond ik best lastig, maar ik heb er vanaf de allereerste les ontzettend veel plezier in gehad. Best opvallend, want autorijden heb ik echt nooit leuk gevonden. Niet dat ik bang ben, integendeel zelfs, ik rij overal heen, maar dat je je rijbewijs hebt is vooral een praktisch gegeven, het rijden zelf vind ik maar een stompzinnige bezigheid. Het brengt je van A naar B, meer ook niet. Je zit ook gewoon binnen, terwijl ik een buitenmens ben. Met motorrijden is het heel anders, dat vind ik echt heerlijk. Het rijbewijs heb ik uiteindelijk op 1 juni van het afgelopen jaar gehaald en sindsdien heb ik ook al zesduizend kilometer gereden. Toerritjes met Karel, maar ook veel alleen gereden en iedere kilometer was genieten.
En dat gaat alleen nog maar meer worden, in januari gaan we namelijk weer voor zes weken naar Nieuw-Zeeland. Vanaf de duozit was het al prachtig, maar nu ik zelf ga rijden, denk ik dat het alleen maar nog indrukwekkender wordt. Er staat een BMW K75 op me te wachten en daar zie ik best wel iets tegenop eerlijk gezegd. Het rijden in de bergen is nieuw voor me, ze rijden links in Nieuw-Zeeland, da’s ook nieuw voor me, en dat dan ook nog op een andere, zwaardere motor. Maar ach, ook dat lukt allemaal wel. Ik verheug me er in ieder geval enorm op. Op het weerzien met het land natuurlijk, die natuur daar is overweldigend, maar vooral het feit dat ik daar nu zelf die bergen op mag rijden. Dat gevoel van vrijheid hè!”