Loris Veneman in de Kawasaki Superteens ZX-4RR-klasse
Racen in Engeland is voor veel coureurs iets dat je een keer gedaan moet hebben. Ook voor WK Supersport 300-coureur Loris Veneman. Helaas staat er dit seizoen voor de jonge coureur uit het MTM Kawasaki Team geen Britse race op de WK-kalender, maar dook er een mooi alternatief op in de vorm van deelname aan de Kawasaki Superteens ZX-4RR-klasse die in het bijprogramma van de Britse WK Superbike-ronde op Donington werd verreden. Vader Barry, als ex-GP- en WK Supersport-coureur ook niet onbekend met racen in Engeland, was getuige van een bijzonder optreden van Veneman-junior.
Links rijden, in Groot-Brittannië een verstandige keuze. Voor motorrijders en zeker de racefanaten onder ons hebben de Britse eilanden veel te bieden. Fish & chips, Guinness en de TT-races op het Isle of Man zijn zomaar wat voorbeelden die je natuurlijk meteen op het netvlies hebt. Racen leeft in Engeland enorm en dat moet je eigenlijk gewoon een keer meemaken. Het veelal rijkelijk getatoeëerde publiek bestaat uit opa, oma en alle kinderen; de Britten zijn er altijd in grote aantallen. De teammerchandise is dan ook niet aan te slepen. De circuits in Engeland zijn speciaal, met kenmerkende banen als Brands Hatch (haast een geasfalteerde crossbaan) en Cadwell Park, en ze lijken veelal niet op de Europese circuits. Maar er zijn uitzonderingen, zoals Silverstone en Donington.
Toen de 2024 WK Superbike-kalender bekend werd gemaakt, keken we uit naar races in Engeland, een avontuur zou het worden en super leerzaam. De teleurstelling bij ons was dan ook groot toen bekend werd dat het WK Supersport 300 niet zou rijden op Donington, aangezien deze race buiten de Europese Unie viel. Technisch gezien klopt dat, maar kom op…dat kleine stukje over het water….
Maar gelukkig dook er voor Loris (en voor mij….) een alternatief op in de vorm van de Kawasaki Superteens ZX-4RR-klasse, die in het bijprogramma van de Britse WK Superbike-ronde op Donington werd verreden. Het idee om er aan deel te nemen werd getriggerd door de vele YouTube-filmpjes van de schreeuwende Kawasaki 400cc viercilinder. Mooi ding om mee te racen was de reactie van Loris en mijzelf meteen. Het tweede zetje werd gegeven door Floris Schipper, de enige Nederlandse deelnemer aan deze klasse, die ons aanspoorde om te kijken of we met een wildcard mee konden doen. Na wat bellen en mailen kwamen we terecht bij MSS Performance en hadden we binnen korte tijd een motor, banden, brandstof en onderdelen geregeld. De basis was er dus en daarmee het plan om tijdens de WK Superbike-ronde op Donington met een wildcard mee te doen in de Kawasaki ZX-4RR klasse.
Normaal rijdt Loris met een Kawasaki Ninja 400 tweecilinder in het WK Supersport 300-kampioenschap, en omdat je alles wat je doet goed moet doen, hadden we nog snel een testplannetje opgezet met een ZX-4RR. Via Druijf Racing konden we een vergelijkbare raceklare motor gebruiken en daarmee gingen we op de dinsdag voorafgaand aan het raceweekend op Doningtons snel nog even naar het Franse Magny-Cours voor wat testkilometers. Na deze test was het zaak om ‘s nachts snel terug te rijden om op woensdag aan het Engelse avontuur te beginnen.
Hup, de camper de boot op en na een nachtje slapen stonden we in de haven van Harwich, uiteraard met de nodige regen. Op naar Donington, waar de ontvangst uiterst vriendelijk was. Een kopje thee er bij en de verhalen stroomden al snel over tafel. Die vriendelijkheid zou later echter een beetje omslaan, maar daarover verderop meer. Eerst was het zaak om op donderdag in de regen de boel op te bouwen, waarna we een dag later de ‘huurmotor’ konden ophalen. Het blijft toch gek om met andermans motor te gaan racen, je huurt immers een racemotor en daar zitten wat haken en ogen aan. Kort door de bocht: wat je stuk maakt betaal je, ook als dat de hele motor is…. Ik heb nog even het verzoek gedaan om zo min mogelijk op de motor te bouwen (om het goedkoop te houden bij crashes), maar die vlieger ging helaas niet op. In het ergste geval zouden we dus zo’n 16.000 pond afschrijven…slik….
Donington is een baan die goed past bij het Nederlandse rijden, lekker snelle bochten en vooral heel vloeiend. Hierdoor stond Loris dan ook meteen na de eerste training in de top drie, en werd de Engelse vriendelijkheid met het aanbieden van kopjes thee al wat minder. Gelukkig ben ik meer een koffiedrinker.
De ZX-4RR heeft een blipper, maar deze werkt niet altijd even lekker bij racegebruik. Veel rijders klagen er over en er sneuvelt hier en daar wel eens een versnellingsbak. Simpele oplossing is iets de koppeling blijven gebruiken bij terugschakelen. Loris reed de training al mét gebruik van koppeling en toen de blipper na één ronde in de kwalificatietraining stuk ging, was er weinig keuze meer. Old school met koppeling schakelen en tussengas gebruiken dus. Goed genoeg voor een P5 in de kwalificatie en een paar gefronste wenkbrauwen.
In Engeland doen ze alles net even anders, ook de startprocedure. Een totaal van 8 minuten voor de verkenningsronde en grid, waarbij je geen generator mag gebruiken voor de stroom voor de bandenwarmers. Niet handig dacht ik al tijdens race 1. Dat moest straks in race 2 dus anders, aangezien het gewoon niet goed is je banden zoveel te laten afkoelen. De race was leuk om te zien, maar zeker ook om te horen. De Kawasaki 400’s schreeuwen echt lekker en de Engelse commentatoren joelden lekker mee. Uit ervaring kan ik zeggen dat het nog niet zo makkelijk is om op die manier wedstrijdcommentaar te geven, zeker omdat het publiek natuurlijk niet alle actie ziet en jij als commentator wel.
Anyway, de naam Veeeeneman kwam vaak voorbij. Loris kon in race 1 vrij snel de koppositie pakken en wegrijden. Na een paar ronden konden we ‘+3’ op het pitboard zetten, iets wat we in het WK Supersport 300 eigenlijk helemaal nooit kunnen doen, omdat het veld zo enorm dicht op elkaar zit. Een lekker gevoel dus.
Na de race volgde de huldiging op een soort van in elkaar geflanst podium op de tribune, en alles ging weer op de bekende Engelse vriendelijke en beleefde wijze. Vanaf het podium via de paddock teruglopen was ook geen probleem. “Just put the bike at parc ferme” werd er nog wel even nageroepen. Tuurlijk joh, dat is toch op de route terug grapte ik nog. Toen ik de motor later op ging halen vroeg de technische official me naar het gewicht van de motor en of dit de huurmotor was. Yes en yes, zei ik, maar wat hij bedoelde was of we even wilden komen wegen. Dus Loris weer opgetrommeld, alles gewogen en we bleken 3 kilo te zwaar. Top, volgende race iets minder benzine er in dus….
Ondanks dat we te zwaar waren, moesten we ons wel even melden bij Race Control, want we waren immers te laat met wegen. Dat klopte natuurlijk, maar vanwege het hele traject vanaf het podium richting paddock en camper was dit er niet van gekomen. Maar goed, we waren te gast, dus wilden we geen problemen maken, maar het was uiteraard wel zuur dat het te laat wegen uiteindelijk een diskwalificatie opleverde. De vriendelijke Engelsman bij de keuring had wel even kunnen aangeven dat we nog moesten wegen.
Nieuwe kansen voor race twee volgden een dag later. Vol goede moed opgestaan, geen regen en zelfs een mager zonnetje in Engeland, hoe was het mogelijk….In die tweede race moest het dan even echt gaan gebeuren. Het begon echter met verwarring, want we konden onze startpositie niet vinden. In Engeland bepalen de rondetijden van race 1 de gridpositie voor race 2, maar je raadt het al: geen uitslag is geen tijd en dat betekent dus achteraan starten…“Fancy a cup of tea, anyone?”.
Uit het rijdershoekje in onze tent hoor ik iemand mopperen: “Dat gedonder hier, het moet weer moeilijker gaan dan nodig”. Even later is de stemming alweer omgeslagen en heeft Loris al een plan en strategie bedacht over hoe naar voren te rijden. Het eerste dat we voor onszelf veranderen is de gridprocedure. In plaats van meteen de pitstraat uit te rijden, blijven we juist tot de laatste dertig seconden binnen staan met de bandenwarmers én het aggregaat en gaan dan pas als allerlaatste weg. Zo houden we de banden op temperatuur en ook de bandenspanning zo lang mogelijk goed. Een technische official ziet wat we doen en vindt het oneerlijk. Hij spoort ons aan de baan op te gaan, maar we volgen de regels en dus kan hij niet veel meer doen dan vanachter zijn kop thee toekijken. Toch probeert hij het nog een keer door te zeggen dat hij het oneerlijk vindt. Maar dat is het niet. Iedereen kan dit doen, maar omdat iedereen tegenwoordig elkaar maar dom volgt, zijn er nog maar weinig die zelf nadenken.
Goed, de start van race 2 volgt en ik maakte toch wat zorgen over die eerste ronde. ‘Voor gek en onwies’ naar voren rijden gaat namelijk zelden goed. Gelukkig kreeg ik ongelijk en na drie ronden zat Loris al in de kopgroep en een paar mooie inhaalacties later brachten hem vervolgens op de eerste plek. Wegkomen van de groep lukte niet, dus dan maar zo goed mogelijk voorop blijven rijden. Op het laatste rechte stuk kwam er echter nog één rijder uit de slipstream, waardoor de tweede plek het hoogst haalbare was voor TeamNL.
Daar waren we tevreden en dit keer besloten we de regels goed te volgen en meteen te gaan keuren, gezellig met z’n allen én op tijd. We moesten immers de boot terug nog halen. Vóór de rijdersweging klokte de winnaar nog snel even een bel water weg, waar we toch even met een beetje verbazing naar stonden te kijken… Dat ontging ook het andere team niet, waarop een kort moment van argwaan en vertwijfeling op de gezichten volgde. Maar toen kwam ons verlossende woord: “No worries mate! We gaan geen protest indienen, we hebben nog een boot te halen vanmiddag!”
Na afloop van de race zitten we verlekkerd nog wat te kijken naar onze gehuurde ZX-4RR. Hij is nog heel, heeft het goed gedaan en is gewoon een verdomd fijne motor om echt mee te racen, en nog betaalbaar ook! We hebben twee achterbanden en een voorband nodig gehad, 25 liter brandstof en paar knee sliders. De ZX-4RR Superteens-klasse is absoluut een aanwinst en bij uitstek geschikt voor rijders tussen de 16 en 25 jaar om te ontdekken hoever ze willen gaan in het racen. Het is een mini-600 die ook zo klinkt en voelt, maar kost in gebruik slechts een fractie van zo’n 600. Tot slot is het circuit van Donington één van de vetste banen die er is. OK, je moet er even een stukje voor varen, maar de beloning is er zeker! Hopelijk tot snel!
